Θα το βρείτε: Amazon Prime Video
Σύνοψη: Στην Βρετανία της δεκαετίας του 1950, ο Τομ, η Μάριον και ο Πάτρικ αναπτύσσουν φιλική σχέση που γρήγορα εξελίσσεται σε ένα ταξίδι πιο συναισθηματικό, το οποίο θα επηρεαστεί από μυστικά και ψέματα. Σαράντα χρόνια μετά, όταν η Μάριον αποφασίζει να φροντίσει τον Πάτρικ που έχει πάθει εγκεφαλικό στο σπίτι που μοιράζεται με τον σύζυγό της πλέον Τομ, το παρελθόν θα επιστρέψει και πάλι για μία τελευταία φορά.
Άποψη: Για κάποιον που δεν έχει δει trailer της ταινίας, ούτε έχει διαβάσει την σύνοψη της ταινίας, η ιστορία του “My Policeman”, που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Τορόντο και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα της ζωής του συγγραφέα Ε. Μ. Φόρστερ, ξεδιπλώνεται μυστήρια και ανατρέπει όλα τα αρχικά σενάρια που θα μπορούσε να φανταστεί. Ενώ οι προθέσεις του θα μπορούσαν να παραπέμπουν σε ένα menage-a-trois εποχής, ή έστω κάτι λιγότερο, η ιστορία μιας δασκάλας, ενός αστυνομικού και ενός επιμελητή μουσείου σε βάζει διστακτικά στο κλίμα υπό το οποίο αλληλεπιδρούν.
Το μεγάλο θεωρητικά ατού της ταινίας δεν είναι άλλο από τον Χάρι Στάιλς. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο 28χρονος Βρετανός επιδίδεται στην υποκριτική (και λογικά δεν θα είναι ούτε η τελευταία) αφού έκανε την πρώτη εμφάνιση στην Δουνκέρκη του Κρίστοφερ Νόλαν. Στο “My Policeman” έχει σίγουρα περισσότερη συμμετοχή από το “Don’t Worry Darling” και η εμφάνισή του είναι εναρμονισμένη και με τους συμπρωταγωνιστές του αλλά και με το ύφος της ταινίας γενικά. Τώρα, όσον αφορά τις σκηνές του με τον Ντέιβιντ Ντόσον (“The Last Kingdom”), ο σκηνοθέτης Μάικλ Γκράντειτζ αποδείχθηκε και τολμηρός στα γυρίσματα, και όχι, κάνοντας τις περιπτύξεις τους να φαίνονται ειλικρινείς και συναισθηματικές.
Με την ίδια αφοσίωση, η Έμμα Κορίν (“The Crown”) αναλαμβάνει τον δικό της ρόλο δυναμικά και αφήνει το δικό της αποτύπωμα, όπως θα έπρεπε ούσα μόνη της ανάμεσα σε δύο άντρες. Συνοπτικά, από άποψη ερμηνείας, το “My Policeman” δεν απογοητεύει και οι ηθοποιοί του δείχνουν να ανταποκρίνονται όσο καλύτερα μπορούν στην ιστορία που μας μεταφέρεται.
Το ίδιο, ωστόσο, δεν μπορούμε να πούμε για το σενάριο δια χειρός Ρον Ναϊσγουάνερ (“Philadelphia”) και αυτό γιατί στην μεταφορά του από το ομότιτλο βιβλίο του Μπέθαν Ρόμπερτς πολλές πληροφορίες μας αποκρύπτονται με αποτέλεσμα κάποια κομμάτια να παραμένουν ασύνδετα μεταξύ τους. Πολλές φορές μοιάζουν να έχουν τοποθετηθεί εκεί απλά για να δικαιολογήσουν το δραματικό ύφος που περιβάλλει την ταινία, και για το οποίο δεν είχαμε καμία αμφιβολία.
Σε αντίθεση με την πραγματική ιστορία του Φόρστερ, η οποία είχε κάποια ξεκαθαρισμένη συμφωνία μεταξύ των μελών της, στο “My Policeman” αδυνατούμε να εκλάβουμε ακριβώς και με σαφήνεια τα κίνητρα και τις πράξεις κάποιων χαρακτήρων. Συνεπώς, τα συναισθήματά μας είναι μπερδεμένα και φέρουν απογοήτευση με την τελική έκβαση.
Αν και αναμφίβολα προσπάθησε, το “My Policeman” έχασε το νόημα που προσπαθούσε να πιάσει. Η ομοφοβία και η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα είναι σίγουρα ένα ζήτημα με μεγάλες προεκτάσεις και η ταινία δείχνει το σκληρό πρόσωπο και των δύο, όμως τελικά το ψέμα που ζούσαν τρεις άνθρωποι ταυτόχρονα ήταν ακόμα σκληρότερο.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων