The midnight sky

Ο Τζορτζ Κλούνεϊ σκηνοθετεί για πρώτη φορά στην καριέρα του sci-fi δράμα, το αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες μας

The midnight sky - κριτική ταινίας

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Ο Όγκουστιν Λοφτχάουζ, ένας ευφυής, ηλικιωμένος αστρονόμος, έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη των αστεριών. Όταν μα φυσική καταστροφή πλήττει την Γη και ο κόσμος καταφεύγει σε υπόγεια καταφύγια, αυτός προσπαθεί στην Αρκτική που βρίσκεται να επικοινωνήσει με το πλήρωμα μιας διαστημικής αποστολής και να τους αποτρέψει να επιστρέψουν στην Γη.

Άποψη: Από το 2002 όταν και κάθισε για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα στο κομψοτέχνημα «Confesions of a dangerous mind», ο Τζορτζ Κλούνεϊ ποτέ δεν υπήρξε αδιάφορος σαν σκηνοθέτης. Με ορισμένες μεγάλες στιγμές («Good night and good luck», «Τhe Ides of March»), κάποιες λιγότερο πετυχημένες ή περισσότερο αποτυχημένες («Μonuments men», «Leatherheads», «Suburbicon»), αδιάφορος δεν υπήρξε ποτέ.

Μέχρι τώρα και το εντελώς flat «The midnight sky». Το πρώτο sci-fi εγχείρημα που δοκιμάζει σαν σκηνοθέτης (σαν ηθοποιό τον έχουμε δει στο «Gravity» του Αλφόνσο Κουαρόν και το «Solaris» του Στίβεν Σόντερμπεργκ και ήταν και στα δύο καλός), είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα της Λίλι Μπρουκς – Ντάλτον «Good morning, midnight», σε παραγωγή Netflix.

Μια πρώτη ύλη εντελώς αδιάφορη, με το φιλμ να θέλει να μιλήσει για (και να δείξει) διάφορες θεματικές, αλλά να καταφέρνει να μην αποκτά ποτέ χαρακτήρα και τελικά να ενδιαφέρει.

Θα το χαρακτήριζες περισσότερο «Solaris» παρά «Gravity», αλλά αυτό αφορά στην συγκριτική αίσθηση που προσκομίζεις και όχι σαν αξία δημιουργίας.

Για sci-fi περιπέτεια είναι βαρετό, σαν δράμα χαρακτήρων ανιαρό και κλισεδιαρισμένο (και με σχηματική σκιαγράφηση των πρωταγωνιστικών ρόλων), σαν ανθρωπιστική διδαχή για το περιβάλλον γεμάτο ρηχές αλληγορίες που κουράζουν πάρα πολύ γρήγορα. Την ίδια στιγμή που οι αλήθειες του τραβούν αρχικά το βλέμμα και την προσοχή σου, αλλά εξαφανίζονται σταδιακά σα τους ομόκεντρους κύκλους που εμφανίζονται στο νερό όταν δοκμάζεις να κάνεις γκελ με μια επίπεδη πέτρα και μετά σβήνουν...

Έχοντας λοιπόν στην διάθεσή του ένα ρηχότατο σενάριο (το οποίο είναι απορίας άξιο γιατί επέλεξε και τι ήταν αυτό που τον ώθησε να σκηνοθετήσει ξανά), ο ίδιος ο Κλούνεϊ παρασύρεται στον σκηνοθετικό του ρυθμό, χωρίς να καταφέρει κάποιο (ή κάποια) ηλεκτροσόκ στην ευθεία γραμμή των εξελίξεων.

Υπάρχουν κάποιες σκηνές που προσπαθούν να αυξήσουν την αδρεναλίνη, αλλά είναι ελάχιστες και όχι αποδοτικές, η δική του ερμηνεία είναι μεν καλή, το πλήρωμα είναι μάλλον miscasting (με χειρότερο τον -έχω μια και μοναδική έκφραση- Κάιλ Τσάντλερ) αν και δεν μπορεί κάποιος να τους κατηγορήσει για έλλειψη συντονισμού, η συνολική αίσθηση που σου αφήνει το φιλμ, είναι όπως προανέφερα στην αρχή, ένα οκ αλλά flat συναίσθημα και σε καμία στιγμή δεν πείθεσαι ότι θα οδηγηθείς σε κάποια κορύφωση.

Η ταινία προβάλλεται στο Netflix

 

 

Πρώτη δημοσίευση: 24 Δεκ. 2020, 03:21
Ενημέρωση: 24 Δεκ. 2020, 12:03
Συντάκτης: 
Τίτλος:
The midnight sky (Ο ουρανός του μεσονυχτίου)
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
118
Εταιρία διανομής: 
Πλατφόρμα Streaming: 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos