Jerry and Marge go large

Σύνοψη: Η πραγματική ιστορία για το πώς ο συνταξιούχος Jerry Selbee ανακάλυψε μια μαθηματική τρύπα στο λαχείο της Μασαχουσέτης και με τη βοήθεια της γυναίκας του, Marge, κέρδισε 27 εκατομμύρια δολάρια και χρησιμοποίησε τα λεφτά για να αναστήσει τη μικρή τους πόλη στο Μίσιγκαν. 

Άποψη: Παρά τον πολλά υποσχόμενο τίτλο της, δυστυχώς, η ταινία δεν είναι καθόλου large ούτε ως προς την πλοκή, ούτε ως προς το χιούμορ της. Ο σκηνοθέτης David Frankel συνεχίζει να εκμεταλλεύεται τη φήμη του "Ο διάβολος φοράει Prada", αλλά αυτή η εντελώς άνευρη προσπάθεια αποδεικνύει τελικά ότι ο σκηνοθέτης είναι τόσο καλός όσο και το υλικό που έχει στα χέρια του.

Το κάπως πεζό σενάριο του Brad Copeland είναι εμπνευσμένο από ένα άρθρο του Jason Fagone στη HuffPost το 2018 και βασισμένο στην ιστορία του Jerry Selbee, ενός συνταξιούχου υπαλλήλου στο εργοστάσιο της Kellogg's από το Μίσιγκαν με έφεση στους υπολογισμούς, που κατάφερε να βρει ένα παραθυράκι σε μια κρατική λοταρία και να κερδίσει, μαζί με τη βοήθεια της γυναίκας του, 27 εκατομμύρια δολάρια μέσα σε εννέα χρόνια. Και όλα αυτά χωρίς να παραβιάσει το νόμο.

Πρόκειται αναμφισβήτητα για μια ενδιαφέρουσα ιστορία με ανθρώπινη οπτική γωνία που ενισχύεται εδώ με τους πρωταγωνιστές να μοιράζουν τον πλούτο στους κατοίκους και στους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων της μικρής εργατικής πόλης τους που βρίσκεται σε οικονομική κρίση.

Ωστόσο, η ταινία είναι μη κινηματογραφική και κουραστικά cheesy, με τους Cranston και Bening στους ρόλους δύο υπερβολικά εξιδανικευμένων ανθρώπων.

Ο Copland αναδεικνύει κάθε θέμα μέσα από την εμμονή του Jerry με τους αριθμούς που τον έχει κάνει να μην είναι και τόσο καλός στις κοινωνικές τους σχέσεις, ακόμα και με τα ίδια του τα παιδιά. Το σχέδιο της λοταρίας του επιτρέπει τελικά να χρησιμοποιήσει το χάρισμά του για να συνδεθεί με τους ανθρώπους. Η Marge φαίνεται να θαυμάζει το μυαλό του συζύγου της αλλά αποζητά λίγο περισσότερο ρομαντισμό. Η σύγκρουση έρχεται όταν ένα άλλο συνδικάτο λοταρίας περνάει στην αντεπίθεση, με επικεφαλής τον αυτάρεσκο τελειόφοιτο του Χάρβαρντ Tyler (Uly Schlesinger).

Όμως, ούτε και αυτό καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον. Οι χαρακτήρες παραμένουν βαρετούληδες, η ένταση είναι ανύπαρκτη και το τέλος αναμενόμενο. Τα πάντα μοιάζουν τόσο υπολογισμένα όσο και το σχέδιο του Jerry, ακόμη και πριν από τις τελευταίες σκηνές που μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι η ιστορία από μόνη της δεν ήταν πραγματικά αρκετή για να δικαιολογήσει μια μεγάλου μήκους αφήγησή της.

Και ενώ το θέμα για την αβεβαιότητα της συνταξιοδότησης και για το τι γίνεται μετά θα μπορούσε να δώσει τροφή για σκέψη και συγκίνηση, ο Frankel το προσπέρασε αβίαστα, καταλήγοντας σε ένα καθόλου large αποτέλεσμα.