Incantation

Σύνοψη: Μια μητέρα προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της και να ξαναφτιάξει τη ζωή της κάνοντας μια νέα αρχή με το μικρό της κοριτσάκι. Υπάρχει ένα θέμα όμως. Η 'ευλογία'/κατάρα που κουβαλάει όταν προχώρησε εκεί που δεν έπρεπε, δε λέει να την αφήσει σε ησυχία.

Γνώμη: Έτσι ήταν πάντα αυτό το είδος, καθώς για να φτάσεις σε κάτι δυνατό έπρεπε να περάσεις απο πολλές δοκιμασίες. Στην προκειμένη περίπτωση, το Netflix παρουσίασε την τριλογία Fear Street σαν κάτι πρωτοποριακό-λογικά κάτι δεν είδαμε εμείς-μιας και η βαρεμάρα και η μετριότητα χτύπησε κόκκινο με τη παρέλαση ενός wannabe Scream σε διάφορες εποχές, ενώ το νέο πόνημα του Texas Chainsaw Massacre σε έκανε να καταπιείς εθελοντικά ένα πριόνι μιας και η αταλαντοσύνη όλων των συντελεστών ήταν ακόμα πιο φονική απο τον Leatherface.

Πάλι καλά που έρχεται η Ασία να υπενθυμίζει πως γίνονται τα σωστά έργα τρόμου αλλα και οι σφιχτοδεμένες περιπέτειες καθώς πέραν της ελευθερίας που υπάρχει στο στήσιμο των ταινιών, υπάρχει μια φροντίδα στις παραγωγές χωρίς να γίνεται απαραίτητα μέσα απο χαλί εκατομμυρίων.

Το Ιncantation έρχεται με φόρα να διηγηθεί μια προσωπική ιστορία που σε καλεί να επιβιώσεις απο ένα εφιάλτη ήδη απο τα πρώτα 5 λεπτά. Είναι εκεί να σε σκουντήξει στον ώμο και να σε καθησυχάσει οτι η συνέχεια που θα δείς θα είναι ακόμα χειρότερη μια και δεν υπάρχει Disney, γλυκανάλατες καταστάσεις και χώρος για αισιοδοξία.

Οι πρωταγωνιστές είναι όλοι καταπληκτικοί: απο τη χαροκαμένη μητέρα που κουβαλάει τη θλίψη και τη κατάρα της σε όλη τη διάρκεια του φίλμ, μέχρι το μικρό κοριτσι στο ρόλο της κόρης που είναι απορίας άξιον πως το έπεισαν να παίξει σε αυτό το θεοσκότεινο πόνημα παραδίδοντας μαθηματικά άψογα όλες τις σκηνές που κλήθηκε να αντιμετωπίσει.

Εκεί που όμως η ταινία δίνει ρέστα είναι στο κομμάτι της ατμόσφαιρας.

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Κevin Ko έκανε τη ψαχτική του και αφού είδε οτι τέτοια πράγματα συμβαίνουν στη πραγματικότητα, αντί να τρέξει μακρυά εκτός Ταιβάν να γλιτώσει, μάζεψε τους φίλους του και είπε "γιατί δε το γυρνάμε σε ταινία;".

Χρησιμοποιώντας μια first person αισθητική με κάμερες και κινητά τακτοποιημένα αριστοτεχνικά σε σημεία που δε κουράζουν το θεατή, αποφεύγει τις δραμαμίνες και ένα απο τα ελαττώματα της κουνημένης κάμερας στις found footage προσπάθειες, χωρίς να αφαιρεί την ένταση στο παραμικρό. Λογικό σε κάποια σημεία που ξεσπάει το χάος ακολουθείς πανικόβλητος τα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν επι της οθόνης ψάχνοντας εσύ ο ίδιος τρόπο διαφυγής.

Εξίσου προσεκτικά χωρίζει το story σε 2 κομμάτια, ενώ τα αλλεπάλληλα flashback όχι μόνο δε κουράζουν τον θεατή αντιθέτως το κάνουν να διψάει για το τί στο καλό έχει συμβεί και έχουν γονατίσει οι πάντες απ το φόβο και το δέος. Το αποτέλεσμα είναι μια φρικιαστική ιστορία και μια απο τις καλύτερες ταινίες τρόμου της χρονιάς.

Δέν πέσαμε απο τα σύννεφα,η Ανατολή όχι απλά έχει σπουδάσει το genre,έχει πάρει το μεταπτυχιακό της. Διαμάντια σαν τις κατάρες που μένουν χαραγμένες για πάντα (The Ring, Ju-on, The eye) και ΟΧΙ τα απαίσια remake τους εξ Αμερικής μεριά και τώρα το εκπληκτικό Incantation μας κάνουν να ουρλιάζουμε απο χαρά και φρίκη μαζί.

Προετοιμαστείτε για τόνους απαισιοδοξίας, το καλό με αυτές τις ταινίες είναι οτι όσο προχωράει γίνεται χειρότερο!

Σάρωσε στη Ταιβάν και τώρα απλώνεται και στο εξωτερικό (τα καλά της προώθησης του Netflix σε ξένες αγορές, γιατί αλλιώς θα έιχε χαντακωθεί).

Δώστε χώρο σε τέτοια ταινιάκια, αντί να βλέπουμε την 118η συνέχεια του American Pie ή θρίλερ τύπου 'Ο πατριός', ο 'γαμπρός' και η 'βαφτισιμιά' που κρατούν θαμμένα μυστικά, χίλιες φορές να μπούμε στο σπήλαιο οι ίδιοι να ανακαλύψουμε το ξόρκι-ευλογία.

Αριστουργηματικός τρόμος στα καλύτερα του, μακρυά απο glossy παραγωγές Netflix και ισπανικών πονημάτων που τα περισσότερα δε βλέπονται.

Άχαστο: οι φάν του είδους πατήστε play προχθές