The Human Voice

Το μακρινό 2020, στην εποχή όπου στην ζωή και την καθημερινότητά μας εισήχθη ο όρος καραντίνα και μια συλλογική, αμετακίνητη και ανοίκεια απελπισία, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ έφτιαξε μια ταινία μικρού μήκους με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα σε μεγάλη ψυχολογική πίεση, κλεισμένη στο σπίτι της, γεμάτη ανησυχία και θυμό, που περιμένει και θρηνεί μια εγκατάλειψη.

Η ιδέα του, βασισμένη ελεύθερα στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Ζαν Κοκτώ (το οποίο έχει εμπνεύσει επίσης τις «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης»), εμπλουτίστηκε ουσιαστικά από την συνθήκη στην οποία βρέθηκε ο πλανήτης και «Η Ανθρώπινη Φωνή» έγινε ένα κομψό και πολυεπίπεδο πορτρέτο μιας γυναίκας όχι στα πρόθυρα, αλλά ακριβώς στην διάρκεια της δικής της κατάρρευσης, που συνομιλεί με την δική μας.

Η Τίλντα Σουίντον είναι μια διάσημη και εμφανώς ευκατάστατη ηθοποιός, που ζει σε ένα εντυπωσιακό, πολύχρωμο διαμέρισμα στην Μαδρίτη, σε μια γωνία του οποίου κείτονται οι βαλίτσες με τα πράγματα του εραστή της.

Έχει υποσχεθεί ότι θα έρθει να τις πάρει, μαζί με τον σκύλο του, αλλά ακόμα δεν έχει φανεί. Έχει υποσχεθεί ένα τελευταίο αντίο, χρωστάει μια τελευταία συνάντηση.

Η γυναίκα είναι απελπισμένη, έχει τρελαθεί, περιμένει απλά το τηλεφώνημά του. Όταν την καλεί, λέει ψέματα ότι βγαίνει με τις φίλες της και επιτίθεται στο κουστούμι του με ένα τσεκούρι, προσπαθεί να δράσει απέναντι σε αυτό που την παραλύει.

Ο Αλμοδόβαρ αποδομεί σταδιακά τον ψυχισμό της ηρωίδας του, τόσο σεναριακά όσο και οπτικά, εντός του διαμερίσματος αλλά και εκτός, με την κίνηση της κάμερας να αποκαλύπτει το σκηνικό, να ξεγυμνώνει τις αρχικές εντυπώσεις.

Ταυτόχρονα, ενώ η Τίλντα ξεδιπλώνει με μαεστρία το υποκριτικό της ταλέντο, σε μια ιστορία δραματική που εύκολα κινητοποιεί το συναίσθημα, ο δημιουργός παίζει με τα είδη και διανθίζει το έργο με χιουμοριστικές και camp πινελιές, φέρνοντας μια τόσο βαριά αφήγηση κοντά στα δικά του μέτρα.

Φυσικά, το σκηνικό αντανακλά την γνωστή του αισθητική, με το χρώμα και την λεπτομέρεια της παραγωγής του Αντσόν Γκόμεζ να ικανοποιεί πλήρως οπαδούς και μη, ενώ η κινηματογράφηση του Χοσέ Λουίς Αλκάινε ακολουθεί με φροντίδα την ερεθιστική αφθονία του σύμπαντος του σκηνοθέτη.

Στα τριάντα λεπτά της, «Η Ανθρώπινη Φωνή» συνομιλεί με τους προκατόχους της, είναι δραματική αλλά και κουλ, και ενώ συνειδητοποιεί και βιώνει την δυσκολία, την ξορκίζει με μια δημιουργική, απελευθερωτική καταστροφικότητα.