Holler

Σύνοψη: “Holler” σημαίνει κραυγάζω, ωρύομαι, βάζω τις φωνές. Κι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στο πλαίσιο που μεγαλώνει η Ruth (Jessica Barden), δηλαδή σε μια φτωχοποιημένη και παρατημένη πόλη του νότιου Οχάιο. Μαζί με τον αδελφό της Blaze (Gus Halper) μαζεύουν τενεκεδάκια και παλιοσίδερα για να βγάλουν μερικά δολάρια, ζουν υπό την απειλή της έξωσης και με κομμένο νερό, ενώ η μητέρα τους βρίσκεται στη φυλακή προσπαθώντας να απεξαρτηθεί από τα παυσίπονα.

Αν αυτή είναι μια προκλητική συνθήκη, τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν η Ruth γίνεται δεκτή στο κολλέγιο. Με τον αδερφό της αποφασίζουν να συνεργαστούν μόνιμα με έναν ντόπιο πωλητή και την ομάδα του, που δρα κατά βάση παράνομα. Ποιος είπε ότι η ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή έχει μικρό τίμημα;

Άποψη: Δεν είναι η πρώτη φορά που απασχολεί μια/έναν δημιουργό η ακραία φτώχεια και τα αδιέξοδα που περιγράφουν ένα σημαντικό κομμάτι της αμερικανικής ηπείρου. Άλλωστε η συγκεκριμένη κατάσταση ενισχύθηκε σημαντικά από την «ευαίσθητη» προεδρεία και τις επιτυχείς τακτικές του Ντόναλντ Τραμπ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν η χώρα με τους χαμηλότερους δείκτες κοινωνικής κινητικότητας ανάμεσα στα πλούσια κράτη. Δύσκολα ξεφεύγει κανείς από την ανέχεια.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο μεγάλου μήκους της Nicole Riegel, που ακολουθεί το ομώνυμο μικρομηκάδικο του 2016, εξερευνά ακριβώς αυτές τις συνθήκες, με μια ιστορία που αντλεί από την προσωπική της εμπειρία. Ίσως γι’ αυτό και εκπνέει αλήθεια και ρεαλισμό, πετυχαίνοντας ένα γνήσιο, απλό αποτέλεσμα που αποφεύγει τις εύκολες συγκινήσεις.

Αρκούντως γκρίζο και σκοτεινό, ακολουθώντας τις θεματικές του, το “Holler” προσεγγίζει έναν τρόπο ζωής που είναι άγνωστος στους περισσότερους από μας, αλλά καταφέρνει να μας εμπλέξει. Πιθανά γιατί δεν θέλει να σταθεί μόνο στις προκλητικές συνθήκες που παρουσιάζει ζητώντας κάποιου είδους λύπηση, αλλά στα διλήμματα και τον προβληματισμό των ανθρώπων και ιδιαίτερα της Ruth, που δυσκολεύεται να αφήσει πίσω μια ζωή που περιέχει ό, τι αγαπά. Η Jessica Barden (“The End of the F***ing World”) σίγουρα ενισχύει με την ερμηνεία της τις επιδράσεις και έχει κάνει πολύ καλή δουλειά με την αυθάδη και σταθερή Ruth, ενώ περιτριγυρίζεται από ένα σύνολο προσεγμένων χαρακτήρων.

Σε μια πρόσφατη ιστορία παρόμοιου περιεχομένου, «Το τραγούδι του Χιλμπίλη» (που μεταφέρθηκε αρκετά αποτυχημένα στην μεγάλη οθόνη), ο συγγραφέας J. D.Vance αναφέρει σε κάποιο σημείο του βιβλίου του “Κάθε φορά που με ρωτάνε τι θα ήθελα να αλλάξω περισσότερο σχετικά με την λευκή εργατική τάξη λέω «Το αίσθημα ότι οι επιλογές μας δεν μετράνε»”.

Η Reigel με τον δικό της τρόπο διαπραγματεύεται αυτό ακριβώς, το θέμα της επιλογής και της δυνατότητας, τι σημαίνει για τον καθένα και το τι κάνει με αυτήν, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν να στέκονται εναντίον του. Και δίνει μια ελπιδοφόρα ανάσα στην πρωταγωνίστριά της, παρά το όποιο κόστος. Το κρατάμε.