Her smell

Σύνοψη: Η Μπέκι, frontwoman της μπάντας της που μεσουρανούσε στα 90s, προσπαθεί να βρει ξανά έμπνευση σε αυτό που κάνει ισορροπώντας παράλληλα την μητρότητα, τις φιλίες της με την υπόλοιπη μουσική σκηνή αλλά κυρίως με τον εαυτό της. Μη έχοντας άλλη επιλογή θα αποτραβηχτεί από το προσκήνιο ελπίζοντας αυτή η απομάκρυνση να λειτουργήσει θετικά.

Άποψη: Αυτή δεν είναι η πρώτη συνεργασία του σκηνοθέτη με την ικανή Ελίζαμπεθ Μος (“The Handmaid’s Tale”, “Mad Men”) : ο Άλεξ Ρος Πέρρυ έχει συνεργαστεί με την ηθοποιό και στα παλαιότερα, πιο ήσυχα “Listen Up Philip” και “Queen of Earth”, δύο ταινίες που έγραψε και σκηνοθέτησε ο ίδιος οι οποίες τράβηξαν μάλλον μικρό ενδιαφέρον. Η ένταση όμως, μεταφορική και κυριολεκτική, που έλειπε από τις παραπάνω παραγωγές, εν τέλει φάνηκε στο “Her Smell” και τον εκκεντρικό χαρακτήρα της Μπέκι που πνίγεται μέσα σε μία αναταραχή συναισθημάτων και αυτοαμφισβήτησης.

Οι ικανότητες της ως μουσικός και είδωλο της punk rock εννοούνται στο σενάριο και από την αρχή γίνονται γνωστές. Η συνέχεια περιλαμβάνει μονόπλανα με την Μος να φιγουράρει σε εκστατική ερμηνεία και εξουθενωτικά κοντινά στο πρόσωπό της, όπως και στο υπόλοιπο καστ, λες και ο Άλεξ Ρος Πέρρυ προσπαθεί να δει τι συμβαίνει στο εσωτερικό αυτών των ροκ χαρακτήρων οι οποίοι ανέκαθεν φάνταζαν γοητευτικοί εν μέσω αυτοκαταστροφής. Σαφώς, στα παρασκηνιακά πλάνα στηρίζεται όλη η ταινία και αυταπόδεικτα αποτελούν ένα διαρκές κρεσέντο ερμηνείας τα οποία συνδυαστικά με τα flashbacks όπως και τις σκηνές από την οικειοθελή απόσυρση της Μπέκι, καταλήγουν σε μία ψυχολογική ανάλυση του πριν και μετά, της βίαιης αντίθεσης που βιώνει η πρωταγωνίστρια.

Βέβαια, λόγω της over hyped παρουσίας της Μος (η οποία παρεμπιπτόντως  δεν αυτοσχεδιάζει καθόλου με τα λόγια του σεναρίου πράγμα δύσκολο εάν παρακολουθήσετε τον ρόλο της) και του εξασθενημένου περιβάλλοντος καστ, το “Her Smell” θα μπορούσε δικαίως και καθόλου υποτιμητικά να χαρακτηριστεί one woman show. Ναι μεν η Κάρα Ντελεβίν έχει αναγνωρισιμότητα και Άγκινες Ντέιν έχει ένα ενδιαφέρον πρόσωπο όμως η Μος είναι αυτή που σου μένει όταν τελειώνει η ταινία.

Και την αρμονία της θα τη βρει, η απομόνωση θα λειτουργήσει καθαρτικά δίνοντας χώρο στην μητρότητα και προ στιγμής θα είναι λυτρωτικό και για τον ίδιο τον θεατή. Τι κρίμα όμως που το ίδιο το τέλος βολεύεται τακτοποιημένο και ευχαριστημένο λες και το παρελθόν ποτέ δεν το άγγιξε. Ακόμα και έτσι όμως, το “Her Smell” αξίζει όλα του τα λεπτά.