Help

Σύνοψη: H Sara καταφέρνει, παρά την ατίθαση φύση της, να πιάσει δουλειά ως φροντίστρια σε έναν οίκο ευγηρίας του Λίβερπουλ. Και ανακαλύπτει σταδιακά ότι επικοινωνεί και συνδέεται με ευκολία με τους ενοίκους, ότι η δουλειά της την ευχαριστεί και την γεμίζει, γι’ αυτό την κάνει και καλά.

Όταν ξεσπά η πανδημία του Covid-19 στις αρχές του 2020, η Sara βρίσκεται ακόμα στην εξάμηνη δοκιμαστική περίοδο και τίποτα δεν μπορεί να την προετοιμάσει γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. Η πρωτοφανής συνθήκη, η αδιανότητη πίεση και το χάος που επικρατεί αλλάζουν δραματικά τις ισορροπίες, ενώ η φιλία της με τον Tony, τον 47χρονο ένοικο με το νεανικό Αλτσχάιμερ, της δίνει την αφορμή να αντιδράσει απέναντι στα γινόμενα.

Άποψη: «Δεν θα έρθει κανένας». Αυτό συνοψίζει με λιτότητα την αντιμετώπιση των κάθε είδους ιδρυμάτων τους πρώτους πανικόβλητους μήνες της πανδημικής κρίσης του 2020. Η συνθήκη είναι άγνωστη, οι πληροφορίες ακόμα περιορισμένες, οι πόροι συγκεκριμένοι και ελλιπείς, η πίεση του συστήματος αδιανόητη. Έτσι απλά, επέρχεται η λεγόμενη προτεραιοποίηση και η αδυναμία κυβερνητικής και συστημικής υποστήριξης, που αφήνει πίσω πρώτα απ’ όλους τους πιο ευάλωτους στο σύστημα υγείας, τους ηλικιωμένους και ασθενείς. Το 40% των 48.213 θανάτων από τα μέσα Μαρτίου μέχρι τα μέσα Ιουνίου 2020 ήταν ένοικοι οίκων και μονάδων φροντίδας.

Αυτό το καίριο ζήτημα αποτελεί τον θεματικό πυρήνα του "Help", με το οποίο ο Marc Munden (“The Third Day”, “Utopia”) έχει δημιουργήσει ένα πολύ δυνατό και ενημερωμένο δράμα κοινωνικών και πολιτικών προεκτάσεων.

Η παρακολούθησή του δεν είναι εύκολη, καθώς αυτό το κομμάτι της ιστορίας είναι τρομερά πρόσφατο και δυστυχώς εξακολουθεί να  δυσκολεύει, να απελπίζει, να γράφεται με μαύρο μελάνι. Δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να πάρουμε απόσταση, χρονική ή συναισθηματική, από τον πανικό που διαφεντεύει τις ζωές μας δύο χρόνια τώρα. Είναι όμως απαραίτητη, για να θυμόμαστε τα λάθη και την αναγκαιότητα της αλλαγής.

Η ιστορία των Munden και Thorne είναι επίπονη και εμβυθιστική, με τις επιδράσεις να κορυφώνονται στην εφιαλτική νύχτα διπλοβάρδιας της Sara, όπου η κάμερα στηρίζει και οπτικά το συναισθηματικό κρεσέντο. Η αβάσταχτη και αβάσταχτα γνώριμη συνθήκη που παρουσιάζεται σε όλη την διάρκεια της ταινίας ισορροπεί ευχάριστα με την συγκίνηση και την γλυκύτητα που εκπέμπει ανά στιγμές, βασικός πάροχος της οποίας είναι η σχέση των δύο πρωταγωνιστών. Η Jodie Comer επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά την αξιοπρόσεκτη και αψεγάδιαστη δουλειά της ενώ ο Stephen Graham παραμένει βαθιά παρών και ικανοποιητικός. Αμφότεροι, στηρίζουν με την εξαιρετική παρουσία τους μια λεπτομερή αφήγηση που φροντίζει τις μικρές της στιγμές εξίσου ικανά με τα μεγαλύτερά της μηνύματα, τους μικρότερους ρόλους το ίδιο με τους βασικούς.

Το τρίτο μέρος είναι το πιο αδύναμο στοιχείο της ταινίας, καθώς μοιάζει να προέρχεται από κάποια άλλη προσπάθεια, φανερά λιγότερο δουλεμένη. Κινδυνεύει έπειτα να ενδώσει στον διδακτισμό που επιτυχημένα απέφυγε σε όσα προηγήθηκαν, αλλά το κάνει πιθανά ως άμεσο παρελκόμενο του θυμού και της αγανάκτησης που το κινεί.

Το “Help” ωστόσο συνιστά εύκολα μια πολύ καλή προσπάθεια για την καυτή πατάτα που αποτελεί προς το παρόν η πανδημία. Είναι ηχηρό, αληθινό και οργισμένο και κυρίως, τολμά να διαχειριστεί τις θεματικές με άξονα τον κοινωνικό προβληματισμό, ασκώντας δριμεία κριτική στις εγκληματικές αποφάσεις ενός συστήματος που δεν μπόρεσε να προσφέρει τα αυτονόητα την στιγμή που χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ. Έξτρα σπουδαία η τιμή που αποδίδει στους επαγγελματίες πρώτης γραμμής και το προσωπικό φροντίδας. Υπάρχουν ήρωες και ήρωες, και πρέπει να το θυμόμαστε.