Θα το βρείτε: Cinobo
Αν ζούμε σε οποιαδήποτε χώρα του σύχγρονου κόσμου, μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τα στατιστικά στοιχεία που αναφέρονται στην αρχή του “Caught in the Net”. Στην Τσεχία, το 60% των παιδιών περνούν χρόνο στο Ίντερνετ χωρίς περιορισμούς από τους γονείς τους. Το 41% επιβεβαίωσε ότι έχει λάβει πορνογραφικές εικόνες από άλλον. Ένα στα δύο παιδιά κάνει τσατ με ξένους. Το 1/5 δεν θα αρνούνταν μια κατ’ ίδιαν συνάντηση. Η πραγματικότητα αυτή φυσικά και δεν περιορίζεται στην τσέχικη πραγματικότητα, αλλά αφορά κάθε «πολιτισμένη» κοινωνία του σήμερα, στην οποία τα παιδιά μαθαίνουν να ζουν με το διαδίκτυο από πολύ μικρή ηλικία.
Με αφορμή ένα βίντεο που κλήθηκε να φτιάξει ο Βιτ Κλουσάκ για την ραγδαία αύξηση των περιστατικών παιδικής κακοκοποίσης στη χώρα του, κατέγραψε μαζί με την συνεργάτη του Μπαρμπόρα Χαλούποβα μια πειραματική συνθήκη, που όσο κι αν τρομάζει με την αλήθεια που αναπαριστά, δεν καταφέρνει ακριβώς να μας συγκλονίσει.
Με τρεις γυναίκες ηθοποιούς, που υποδύονται δωδεκάχρονα κορίτσια, και τρία κατασκευασμένα παιδικά δωμάτια, οι δημιουργοί έστησαν για δέκα μέρες μια «Παγίδα στο Διαδίκτυο» και προσέλκυσαν τον σοκαριστικό αριθμό των 2.458 σεξουαλικών παραβατών. Τα κορίτσια, με την κατάλληλη προετοιμασία και με βάση τις αρχές του «πειράματος», μπήκαν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή για να δεχτούν μηνύματα και κλήσεις, το περιεχόμενο των οποίων κινείται σε ένα φάσμα εγκληματικών ενεργειών: εκβιασμός, διακίνηση πορνογραφικού υλικού, παρακίνηση σε κολάσιμες πράξεις, έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο, σεξουαλική κακοποίηση.
Οι ηλικίες των δραστών ποικίλλουν, αλλά η αποπλάνηση των κοριτσιών είναι ένας μηχανισμός, που ακολουθεί ένα σχεδόν επαναλαμβανόμενο μοτίβο: προσέγγιση/κάλεσμα, συναλλαγή/ανταλλάγματα, εκβιασμός/καταπίεση, συνάντηση. Οι δημιουργοί μάλιστα δεν δίστασαν να καταγράψουν σε αληθινό χρόνο τις εικοσιένα συναντήσεις των ηθοποιών με τους δράστες που πραγματοποιήθηκαν , πάντα σε ελεγχόμενα πλαίσια. Για νομικούς λόγους, τα πρόσωπά τους έχουν παραποιηθεί σε όλη την διάρκεια του ντοκιμαντέρ, η δράση τους όμως παραμένει ακόμα κι έτσι αποκαλυπτική και βαθιά τρομακτική.
Είναι εμφανές ότι οι σκηνοθέτες δεν θέλουν να καταστήσουν αφόρητη δραματικά την παρακολούθηση ενός τόσο σκληρού θεάματος, και ίσως γι’ αυτό να θυσιάζουν το βάθος της βουτιάς σε μια τόσο σκοτεινή θεματική. Το δημιούργημά τους αναλώνεται αρκετά σε μια επαναληψιμότητα, που δεν βοηθά στο να αναδειχθεί η πολλαπλότητά του. Από τις ίδιες τις εφαρμογές και τα προγράμματα του διαδικτύου, που στο βωμό του κέρδους επιδίδονται σε μια εντυπωσιακή επιτρεπτικότητα σε θέματα ελέγχου και κυρώσεων, μέχρι την συναισθηματική κατάσταση των παιδιών και την ανερυθρίαστη δράση και ψυχολογία των παραβατών, το ντοκιμαντέρ αποφεύγει να μπει λίγο περισσότερο στον ασκό του Αιόλου που ανοίγει, υιοθετώντας μια πιο αόριστη και διεκπεραιωτική στάση. Ακόμα και το φινάλε, που επιχειρεί να συνομιλήσει ανοιχτά με έναν από τους δράστες, φέρνοντάς τον μπροστά στο κακό που προκαλεί, παίρνει έναν απλοϊκό χαρακτήρα αυτοδικίας, χωρίς να καταφέρνει να ανοίξει μια πιο πλήρη εικόνα.
Σε κάθε περίπτωση, το “Caught in the Net” θίγει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα του σύγχρονου κόσμου και των εγκλημάτων που εγκολπώνει. Και αν και η «διδακτική» του τάση στάθηκε εμπόδιο στον κινηματογραφικό του αντίκτυπο, πέτυχε το εξής πολύτιμο: το υλικό που συλλέχθηκε στη διάρκεια των γυρισμάτων παραδόθηκε στις αρχές κινητοποιώντας την έρευνα για εγκληματική δράση.
Οι κίνδυνοι του διαδικτύου μπορεί να έχουν γίνει καραμέλα και εύκολη τροφή ανά τα χρόνια, κάτι για το οποίο μιλάμε συχνά και αψήφιστα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως σήμερα δεν είναι πιο παρόντες και σύνθετοι από ποτέ. Το τραύμα, το στίγμα και η θυματοποίηση που επιφέρει οποιαδήποτε κακοποιητική εμπειρία στους κόλπους του Ίντερνετ δεν είναι καθόλου αμελητέα. Οι συνέπειες είναι μακροχρόνιες στην καλύτερη, μόνιμες στην χειρότερη, και το κόστος τους τεράστιο για να κουβαληθεί από μια πλάτη, πόσο μάλλον παιδική.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων