Blitz

Σύνοψη: Την ώρα που το Λονδίνο βομβαρδίζεται ανελέητα από τα γερμανικά πολεμικά αεροσκάφη, η Ρίτα (Σίρσα Ρόναν) αποφασίζει να στείλει τον γιο της, Τζορτζ (Έλιοτ Χέφερναν), στην βρετανική ύπαιθρο μαζί με χιλιάδες άλλα παιδιά που οι γονείς τους αποχωρίζονται για την ασφάλειά τους. Όμως, ο Τζορτζ θα πηδήξει από τρένο και θα επιχειρήσει να επιστρέψει ολομόναχος στο σπίτι του.

Γνώμη: Ο Σερ Στιβ ΜακΚουίν (παρασημοφορήθηκε το 2020 από την ίδια τη βασίλισσα Ελισάβετ, παρακαλώ!) είχε να μας χαρίσει ταινία μεγάλου μήκους από το χλιαρό “Widows” του 2018. Στο μεταξύ, ασχολήθηκε με την τηλεόραση με τη σειρά ανθολογίας “Small Axe” (2020) και το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ σε τρία μέρη “Uprising” (2021) και παρέδωσε το κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ “Occupied City” (2023).

Με εξαίρεση το τελευταίο, που ασχολείται με την γερμανική κατοχή του Άμστερνταμ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι τελευταίες δουλειές του εκτυλίσσονται επί βρετανικού εδάφους και όλες τις διαπερνά η πρόθεση να ξεσκεπάσει τον συστημικό ρατσισμό της τοπικής, πολυπολιτισμικής κοινωνίας.

Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του “Blitz”, της πολυαναμενόμενης επιστροφής του στη  μυθοπλασία μεγάλου μήκους, όπου με φόντο τους γερμανικούς βομβαρδισμούς πόλεων της Βρετανίας από τον Σεπτέμβριο του 1940 έως τον Μάιο του 1941, αποκαλύπτει τον φυλετικό διχασμό κάτω από την πολυδιαφημισμένη «ενότητα» του βρετανικού λαού απέναντι στη ναζιστική απειλή. Μέσω της περιπλάνησης του Τζορτζ, ενός εννιάχρονου παιδιού με μητέρα λευκή και πατέρα από τη Γρενάδα της Καραϊβικής (πρώην αποικία του Στέμματος), ο ΜακΚουίν στήνει ένα ψηφιδωτό της καθημερινότητας των κατοίκων του Λονδίνου, φτωχών και ευκατάστατων, λευκών και μη.

Όσο κι αν μας κάνει εντύπωση σήμερα, η ζωή συνεχιζόταν: οι άνθρωποι πήγαιναν στις δουλειές τους (νόμιμες και παράνομες), διασκέδαζαν σε παμπ και πιο κοσμικά κέντρα και έτρεχαν στα καταφύγια και στους σταθμούς του υπόγειου σιδηρόδρομου κάθε φορά που οι σειρήνες ανήγγειλαν τον ερχομό των γερμανικών αεροπλάνων.

Ο ΜακΚουίν είναι ένας πολύ ικανός σκηνοθέτης σε ό,τι αφορά την ανασύσταση της εποχής, όπως φανερώνει και το οσκαρικό “12 Χρόνια Σκλάβος”, και το “Blitz” δεν αποτελεί εξαίρεση, με κορυφαίες στιγμές του δύο σεκάνς, η μία σε ένα τζαζ κλαμπ με ως επί το πλείστον έγχρωμους θαμώνες και η άλλη σε ένα χλιδάτο κέντρο διασκέδασης, όπου οι έγχρωμοι ανήκουν αποκλειστικά στην ορχήστρα ή στο σέρβις.

Ο τρόπος που κινηματογραφεί την κίνηση μέσα σε έναν χώρο είναι υποδειγματικός, όμως εδώ του λείπει κάτι που θα έδινε περισσότερη ουσία στην αεικίνητη κάμερά του: ένα πιο καλοδουλεμένο ή έστω πρωτότυπο σενάριο.

Γιατί τα πολεμικά δράματα, ειδικά αυτά που διαδραματίζονται στη Βρετανία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είναι ένα κορεσμένο είδος με αποτέλεσμα τα περισσότερα από όσα διαδραματίζονται στο “Blitz” να αισθάνεσαι γρήγορα ότι κάπου τα έχεις ξαναδεί, κι ας μην ήταν φιλτραρισμένα μέσα από την υψηλής αισθητικής ματιά του ΜακΚουίν.

Το να έχεις στη διάθεσή σου δύο από τους πιο ικανούς νέους ηθοποιούς της εποχής μας, τη Σίρσα Ρόναν (“Brooklyn”) και τον Χάρις Ντίκινσον (“Triangle of Sadness”) και να μην δίνεις σχεδόν καθόλου βάθος στους χαρακτήρες τους είναι σχεδόν εγκληματικό. Προφανώς και την παράσταση κλέβει ο μικρός Έλιοτ Χέφερναν, στον ρόλο του Τζορτζ, αλλά οι περιπέτειές του κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής του σε ένα αφιλόξενο Λονδίνο είναι είτε σχηματικές είτε απλοϊκά διδακτικές είτε φορτωμένες με τόση τραγωδία που δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς εάν ο ΜακΚουίν προσπάθησε να χωρέσει όσες περισσότερες πτυχές της φρίκης του πολέμου μπορούσε, χωρίς να αφήνει έτσι κανέναν χαρακτήρα να ανασάνει και να αποκτήσει μια πιο στιβαρή υπόσταση που θα σε έκανε να νοιαστείς περισσότερο για την τύχη του.