Blackbird

Σύνοψη: Η Λίλυ καταπονημένη από την εκφυλιστική ασθένεια  από την οποία πάσχει αποφασίζει να καλέσει τα παιδιά της για ένα τελευταίο σαββατοκύριακο πριν τερματίσει την ζωή της. Οι αγαπημένοι της δέχονται με δυσκολία το γεγονός και σπεύδουν για να είναι μαζί της τις τελευταίες αυτές μέρες όπου το παρελθόν και οι αναμνήσεις θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, κυρίως ανάμεσα στην Λίλυ και στις δύο κόρες της.

Άποψη: Με δανεικό σενάριο από το Δανικό “Silent Heart”, το “Blackbird” παρακολουθεί το οικογενειακό δράμα της Λίλυ, ειπωμένο αυτή τη φορά με Χολυγουντιανά πρότυπα σε επίπεδο ηθοποιών και σεναρίου, με την Σούζαν Σαράντον να θυμίζει την ετοιμοθάνατη μητέρα του “Stepmom” και τις κόρες της, Κέιτ Γουίνσλετ και Μία Γουασικόφσκα να υπηρετούν τους παραδοσιακούς χαρακτήρες που επιτάσσει η ιστορία πολύ καλά. Μόνο που προβλέψιμα ο ρόλος της αυστηρής Τζένιφερ και της χαοτικής Άννα δόθηκαν αντιστοίχως στις ηθοποιούς και οριακά δεν μοιάζουν με καρικατούρες. Ωστόσο, αυτό δεν είναι το μόνο προβληματικό σημείο της ταινίας του Ρότζερ Μισέλ (“Notting Hill”, “Morning Glory”, “My Cousin Rachel”) που χαρακτηρίζεται αποκλειστικά ως μελόδραμα εάν υπολογίσουμε όλες τις σκηνές που επίμονα ζητούν την συγκίνησή μας με τις πιο τετριμμένες τεχνικές του είδους.

Ο Κρίστιαν Τόρπι (“Rita”) υπεύθυνος για το σενάριο και της Δανικής παραγωγής καταπιάνεται με ένα ζήτημα τόσο αμφιλεγόμενο και περίπλοκο όπως είναι η ευθανασία και όμως αδυνατεί να διατυπώσει μία ολοκληρωμένη άποψη περί αυτού ή τουλάχιστον να ανοίξει τον διάλογο. Θεωρητικά, η χρήση της και μόνο στην ταινία όπως και η ‘ευκολία’ στην εφαρμογή της είναι από μόνα τους στοιχεία που δείχνουν την άποψη του περί του θέματος αλλά το γεγονός ότι υπεραπλουστεύονται για χάρη των χαρακτήρων δεν αλλάζει.

Το σαββατοκύριακο που αναμένεται να περάσουν όλοι μαζί δεν είναι το τυπικό σαββατοκύριακο μιας τυπικής οικογένειας αλλά μία τελευταία ευκαιρία να αποχαιρετήσουν την μητέρα αυτής. Το “Blackbird” αφού συστήσει τους χαρακτήρες του και δημιουργήσει την ένταση από τα καλωσορίσματα και μόνο, απλώνεται σαν ένα μεγάλο μνημόσυνο ενός προσώπου που είναι παρών και απαιτεί μία κανονικότητα σε κλίμα αρμονίας. Και ενώ αρχικά όλοι έχουν το κομμάτι που τους αναλογεί και συμβάλλουν με τον χαρακτήρα τους, η κατάσταση δεν αργεί να γίνει αμιγώς γυναικεία υπόθεση με τους άνδρες/συζύγους (Σαμ Νιλ, Ρέιν Γουίλσον) να μένουν παραγκωνισμένοι και σε δεύτεροι μοίρα, αναγκασμένοι να παρακολουθούν μία αρένα καλά καταπιεσμένων συναισθημάτων που εγείρονται μεταξύ μητέρας και θυγατέρων.

Η Σούζαν Σαράντον, φυσικά, σηκώνει με περισσή άνεση το βάρος της δυστυχισμένης μητέρας αλλά και της ετοιμοθάνατης γυναίκας αποπνέοντας ακόμα και σε αυτές τις ώρες γοητεία και κρύβοντας την θλίψη της πίσω από τσιτάτα για το νόημα της ζωής προορισμένα για τον εγγονό της. Οι συμβουλές της δεν θα μείνουν ως εγχειρίδιο για κανέναν και σίγουρα όχι για εμάς.

Και τελικά ολόκληρο το “Blackbird” δεν θα μείνει για το μέλλον καθώς η μετριότητά του στο παρόν τo κατατάσσει πολύ χαμηλά στις προτιμήσεις μας.