Bill and Ted face the music

Σύνοψη: Ο William “Bill” Preston (Alex Winter) και ο Theodore “Ted” Logan (Keanu Reeves) μας συστήθηκαν το 1989 ως δύο αφελείς και μανιακοί φανς της ροκ έφηβοι. Στο "Bill and Ted’s Excellent Adventure" ("Οι Εξαιρετικές Περιπέτειες του Μπιλ και του Τεντ") ξεκίνησαν τα χωροχρονικά τους ταξίδια και το όραμά τους να δημιουργήσουν ένα τραγούδι που θα ενώσει τον κόσμο, ενώ στο “Bill & Ted's Bogus Journey”  (“Ο Μπιλ, ο Τεντ και το παλαβό ταξίδι τους “) του 1991 συναντήθηκαν με τον θάνατο και τους σατανικούς τους κλώνους. Σήμερα στο 2020, τριάντα χρόνια μετά, ως μεσήλικες οικογενειάρχες, καλούνται να αντιμετωπίσουν το παρόν και το μέλλον τους, και την κραταιά υπόσχεσή τους να σώσουν τον κόσμο μέσω της μουσικής.

Άποψη: Ξεκινώντας από την αρχή, οφείλουμε να πούμε ότι η τριλογία του διδύμου των Preston-Logan κατέχει μια ξεχωριστή θέση στα κατάστιχα της pop κουλτούρας, που απεγνωσμένα επανέρχεται τα τελευταία χρόνια, σαν μια απέλπιδα προσπάθεια να τιμήσουμε και να θυμηθούμε κάτι που έχει χαθεί. Η ανεμελιά, το teen spirit και ο ανεπιτήδευτος χαρακτήρας των ταινιών τους ταίριαξαν σε μια εποχή που το είχε άμεση ανάγκη, και ίσως εκτιμήθηκαν ακόμα περισσότερο μετέπειτα, δημιουργώντας το δικό τους κοινό.

Αυτό σκέφτηκαν ίσως και οι δημιουργοί της, και στο πλαίσιο μιας νοσταλγικής επιστροφής στο παρελθόν, αποφάσισαν να ολοκληρώσουν την ιστορία στο σήμερα. O Βill και ο Ted είναι πλέον γύρω στα 45, είναι παντρεμένοι (με δυο πριγκίπισσες του μεσαίωνα) και έχουν ο καθένας από μία κόρη, τις Billie και Thea, οι οποίες είναι εξίσου κολλητές και κολλημένες με τη μουσική με τους ίδιους. Ωστόσο, τα χρόνια έχουν περάσει και παρά τις εμφανείς αλλαγές στη ζωή τους, οι δύο κολλητοί διστάζουν να αποχωριστούν την εφηβική τους αύρα και την αυτοκόλλητη παρέα τους και να αποδεχθούν τις πιο ενήλικες πλευρές τους. Επιπλέον, όχι απλά δεν έχουν καταφέρει να σώσουν τον κόσμο με τη μουσική τους, αλλά δυσκολεύονται να σώσουν και τον ίδιο τον γάμο τους. Όταν λοιπόν τους ζητείται να αντιμετωπίσουν την καταστροφή του κόσμου και να εκπληρώσουν το «πεπρωμένο» τους, οδηγούνται σε πιο ώριμα και διδακτικά χωροχρονικά μονοπάτια.

Μέχρι εδώ πολύ καλά, οι φανς μπορεί να βρουν εδώ μια γλυκιά ταινία, που πιθανά να τους διασκεδάσει και να τους συγκινήσει, στο πλαίσιο της νοσταλγίας που προαναφέραμε αλλά και των μηνυμάτων της ταινίας, με βασικό (και πραγματικά ουσιαστικό) το “Να είστε εξαιρετικοί  ο ένας απέναντι στον άλλο”.

Για όλους τους υπόλοιπους όμως, επικρατεί ένα αμήχανο χάος.  Η ροή της ταινίας δεν διασκεδάζει αλλά μπερδεύει σε σημείο ανησυχητικό, υπάρχουν άλλωστε τέσσερα άνισα sub-plots τα οποία ενώνονται σταδιακά. Απ’ τη μία η ταινία παραμένει πιστή στην ατμόσφαιρα που πρωτοπαρουσίασε, αυθεντική απέναντι στον εαυτό της και καθόλα ειλικρινής, με όλα τα αναγνωρίσιμα στοιχεία, και μάλιστα υπάρχουν και σημεία στα οποία έρχεται να ευθυγραμμιστεί με το σήμερα. Απ’ την άλλη, ερμηνείες, σενάριο και σκηνοθεσία μοιάζουν γενικότερα βγαλμένα από σχολική εργασία δεκαεξάχρονου νεαρού (είναι τουλάχιστον άβολο να βλέπεις τον Keanu σε αυτή την ερμηνεία) , ενώ τα CGI φαίνεται να έχουν έρθει κατευθείαν από την δεκαετία του 1990.

Και θα πει κάποιος ότι ξέρεις τι, ακριβώς γι’ αυτό αγαπήθηκε η συγκεκριμένη τριλογία, για όλο το goofiness και την σαχλαμαρίστικη αισθητική, την απλότητα και την βασικότητα των δύο πρωταγωνιστών, ακόμα και για τον χαρακτηριστικό τρόπο ομιλίας τους. Αλλά ίσως αυτό να είναι και το βασικό πρόβλημα. Το franchise αυτό δημιουργήθηκε σε μια άλλη εποχή, ίσως πιο αθώα, σίγουρα πιο απλή και ανέμελη. Και η σχεδόν αυτούσια μεταφορά του από τους Chris Matheson και Ed Solomon στο παρόν είναι κάπως παράταιρη. Γενικά είναι άβολο να βλέπουμε αγαπημένους χαρακτήρες είκοσι και τριάντα χρόνια αργότερα, ειδικά οι περιπέτειες των Bill και Ted μοιάζουν σήμερα με ανέκδοτο. Και όχι από τα καλά.

Παρά τις προθέσεις, και την αγάπη με την οποία φαίνεται να δημιουργήθηκε η συνέχεια, το “Bill and Ted face the music” είναι περισσότερο άβολο και λιγότερο διασκεδαστικό ή συγκινητικό. Δυστυχώς ούτε ο Keanu δεν μπορεί να σώσει το 2020.

Ανδρομάχη Σδούκου