The Titan

Ύστερα από το πρόσφατο Annihilation, το Netflix θεώρησε καλή ιδέα να γυρίσει άλλη μια sci-fi ταινία (αυτή τη φορά με ακόμα λιγότερο ενδιαφέρον κάστ), όμως, αυτό το εγχείρημα απέτυχε, αλλά τουλάχιστον δεν μας αφήσε τόσο μπερδεμένους (όπως είμασταν στο Annihilation), απλά απογοητευμένους.

Η ιστορία του Arash Amel (Grace of Monaco) ενώ έχει μια πολύ ενδιαφέροσα αρχική υπόθεση, τελικά πέφτει σε όλες τις παγίδες που ελοχεύουν σε sci-fi και body horror. Από την άλλη η σκηνοθεσία του Lennart Ruff είναι πολύ φανερή, ξέρετε για τί πράγμα μιλάμε: τα πλάνα που εστιάζουν στον σιωπηλό ηθοποιό έτσι ώστε να αναδείξουν την εσωτερική του μάχη, ή τον ηθικό του δισταγμό. Αναφορικά με το κάστ, ο Sam Worthington υποδύεται τον στρατιωτικό που αγαπά την οικογένεια του, η Taylor Shilling (Οrange is the new black) υποδύεται εξαιρετικά την ανήσυχη και αφοσιωμένη γυναίκα, ο Noah Jupe tον γιό που θαυμάζει τον πατέρα του, ο Tom Wilkinson τον απειλητικό επιστήμονα, η Nathalie Emmanuel (από το GΟΤ) την σκληρή στρατιωτικό, ενώ η Agynesss Dyen είναι το sidekick του τρελο-επιστήμονα Collingwood, αλλά με φωνή συνείδησης (κοινώς είναι από τους “good guys”).

Το έτος 2048 η γή έχει σχεδόν καταστραφεί και στα επόμενα 15 χρόνια πρόκειται να είναι μή κατοικήσιμη. Οι πόλεμοι, η φτώχια, η πείνα, ο υπερπληθυσμός, η εξάντηληση των ορυκτών καυσίμων, και μία ανεξήγητη πυρηνική καταστροφή στο Los Angeles, ωθούν το NATO σε συνεργασία με την NASA για να βρούν μία λύση στο πρόβλημα του ανθρώπινου γένους. Μα φυσικά, να αποικίσουμε τον μεγαλύτερο δορυφόρο του πλανήτη Κρόνου, τον Τιτάνα! Και εδώ το σενάριο γίνεται ενδιαφέρον, γιατί, όπως δηλώνει και ο καθηγητής Collingwood, δεν πρόκειται να πλάσουμε τον Τιτάνα με βάση τις δικές μας ανάγκες, αλλά θα πλάσουμε τους ανθρώπους έτσι ώστε προσαρμοστούν αυτοί στο αφιλόξενο περιβάλλον του Τιτάνα. Έτσι αρχίζουν να κάνουν γενετικά πειράματα στα test subjects, ανάμεσα τους ο Rick Jannsen και η Tally Rutherford, και κάπως έτσι αρχίζει το body-horror. Οι παρενέργειες περιλαμβάνουν εκρήξεις θυμού, εξάψεις, αποβολή δέρματος, τύφλωση, και φυσικά θάνατο. Ο σκοπός του πειράματος είναι να αλλάξουν τη δομή του DNA και να δημιουργήσουν ένα νέο είδος τους homo titanians, ένα εγχείρημα που κοστίζει 300 εκατομμύρια δολλάρια.

Η ταινία θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα άν το σενάριο αξιοποιούσε την αρχική ιδέα της εξαναγκαστικής εξέλιξης και της αποίκισης στον Τιτάνα, αλλά και αν ανύψωνε κιόλας τα αποτελέσματα του γενετικού πειράματος. Πάντως, αν είχε καλύτερο κάστ, εμείς δεν νομίζουμε ότι θα ήταν πολύ καλύτερη. Ο Worthington είναι ουδέτερος, και ενώ καταλήγει να θυμίζει λίγο την όψη που είχε στο Avatar (τα μαγικά CGI του στερούν ομορφιά), τελικά αν δεν παίζει σε ταινία blockbuster με τόσα πολλά ειδικά εφέ, καταντάει απλά αδιάφορος. Μπορεί να είναι ο μόνος που καταφέρνει να μας πείσει ότι το σεξ με τις ουρές στο Avatar είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα, αλλά όταν αυτό αντικατασταθεί από ένα κενό βλέμα τότε είναι επικίνδυνο για την ταινία εν γένει. Η Schilling από την άλλη, καταφέρνει να δείξει περισσότερο αυθεντικό συναίσθημα από τον συμπρωταγωνιστή της και έτσι μπορούμε να συναισθανθούμε την ανησυχία της και τον θυμό της. Παρ’όλα αυτά, ο ρόλος δεν της ταιριάζει, καθώς είναι ένα στερεοτυπικό μοντέλο γυναίκας ενός Αμερικανού στρατιωτικού.

Η ταινία προσπαθεί να είναι ενδιαφέρουσα, αλλά η ηθοποιία του Worthington, οι διάλογοι, και η επιστήμη πίσω από την ταινία, την καθιστούν μία ταινία που δεν σας προτείναμε να δείτε. Το τέλος της είναι κλισέ (δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο) και όλη η υπόλοιπη ταινία προσπαθεί απεγνωσμένα να περάσει κάποιο βαθύτερο μήνυμα. Χωρίς επιτυχία.