Three Christs

Σύνοψη: Η ταινία ακολουθεί την αληθινή ιστορία του ψυχιάτρου Μίλτον Ρόουκιτς ο οποίος το 1959 στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Υψηλάντη στο Μίσιγκαν ξεκίνησε ομαδικές συγκεντρώσεις τριών σχιζοφρενικών ασθενών -του Τζόσεφ, Λεόν και Κλάιντ- οι οποίοι πίστευαν ότι είναι ο Ιησούς Χριστός. Ο δόκτωρ Ρόουκιτς πίστευε ότι φέρνοντας τους αντιμέτωπους με την αντίφαση του γεγονότος, θα μπορούσαν να θεραπευθούν έστω από αυτήν την ψευδαίσθηση και ο ίδιος θα έκανε μεγάλα βήματα στην κατανόηση του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Άποψη: Μετά από χρόνια τηλεοπτικών σειρών αλλά και TV movies, ο Τζον Άβνετ των “Fried Green Tomatoes” επανασυστήνεται με ένα δράμα στην μεγάλη οθόνη το οποίο, λόγω περιεχομένου, τον κρατάει ασφαλή μεν εκτός αποτυχίας αλλά τον παιδεύει δε στην υλοποίηση του. Στο “Three Christs” είναι πολλά τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα έδιναν εν δυνάμει ένα δράμα για την άβυσσο του μυαλού μας όμως κανένα από αυτά δεν υποδεικνύει εν τέλει πως η ιστορία της Τριάδας μαζί με τον επικεφαλής γιατρό θα μας επιφύλασσε το επόμενο “Awakenings”.

Φυσικά, οι ευθύνες δεν βαραίνουν τον πραγματικό δόκτωρ Ρόουκιτς και την μελέτη του αλλά σκηνοθέτη και σεναριογράφο (εδώ ο Έρικ Ναζαριάν) που κοίταξαν μία αληθινή ιστορία με αποστειρωμένη εγκαρδιότητα, δίχως επιθυμία για ουσιαστική εκβάθυνση στους χαρακτήρες αλλά παρόλα αυτά με την αλαζονική στάση να δραματοποιήσουν ακόμα περισσότερο το σενάριο για μεγαλύτερη συγκίνηση. Ωστόσο, το τελικό τους κόλπο δεν ήταν σε θέση να σώσει μία ταινία καταδικασμένη από την αρχή όταν ο Ρίτσαρντ Γκιρ ως δόκτωρ Άλαν Στόουν προσπαθεί να είναι στο πλευρό των Τζόσεφ, Λεόν και Κλάιντ αλλά η αίγλη του πρωταγωνιστή του επιτρέπει μονάχα να οικτίρει την κατάστασή τους. Δυστυχώς, ο καλοστεκούμενος Γκιρ δεν θα μπορούσε ποτέ να συγκριθεί με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς ο οποίος είχε περάσει πάνω από μία φορά από ανάλογο ρόλο και φυσικά έβγαζε την απαραίτητη συμπόνια αυθόρμητα.

Το ίδιο δεν θα λέγαμε ότι ισχύει για τους τρεις νοσηλευόμενους και ψυχικά άρρωστους τους οποίους θα προσπαθήσει να φέρει σε τριβή ο ρόλος του Γκιρ. Και οι τρεις διαφορετικοί όμως και οι τρεις εξίσου αποδοτικοί στους χαρακτήρες τους, προσδίδουν ένταση και πάθος σε μία χλιαρή ρουτίνα σκηνών και ανεβάζουν, έστω και για λίγο, το ενδιαφέρον. Ο Πίτερ Ντίνκλατζ συγκινεί με την εσωστρέφειά του, ο Γουόλτον Γκόγκινς (“Django Unchained", "The hateful eight") διοχετεύει χιούμορ και παράνοια ενώ ο Μπράντλευ Γουίτφορντ (“Get Out”, "Handmaid's tale") είναι ο καλύτερος όλων με την απόλυτα ισορροπημένη προσέγγισή του στον ρόλο του και στην ευαισθησία που δείχνει σε αυτόν.

Βέβαια, είναι λυπηρό το γεγονός ότι η ιστορία λοξοδρομεί αρκετά και αναλώνεται σε δευτερεύοντες χαρακτήρες που ούτε ενδιαφέρον παρουσιάζουν αλλά ούτε συνδράμουν στην πραγματική πλοκή της. Ο χρόνος που δεν δόθηκε στους τρεις πρωταγωνιστές για να αναπαραστήσουν διεξοδικά την αλληλεπίδραση τριών ιδιαίτερων ασθενών καταδεικνύει και την επιπόλαιη μεταχείριση της ψυχασθένειας ως προϊόν κακού μελοδράματος.