Φυλακή. Σκηνικό δυστοπικό, μονόχρωμο και κλειστοφοβικό που βάζει από την πρώτη στιγμή τους όρους του στον θεατή. Η φυλακή αποτελείται από άγνωστο αριθμό ορόφων. Σε κάθε όροφο βρίσκονται δυο άτομα, τα οποία κάθε μήνα μετακινούνται σε διαφορετικό όροφο. Στη μέση του ορόφου υπάρχει μια τρύπα μέσω της οποίας κάθε μέρα μια πλατφόρμα μεταφέρει το  φαγητό. Ξεκινάει από τον πρώτο όροφο και καταλήγει στον τελευταίο. Είναι η μοναδική ευκαιρία των κρατούμενων να φάνε για όλη τη μέρα. Οι μερίδες επαρκούν για όλους τους φυλακισμένους υπό την προϋπόθεση ότι όλοι θα καταναλώσουν τη μερίδα που τους αναλογεί. Κεντρικό πρόσωπο είναι ο Goreng (Iván Massagué), ένας καθημερινός και αφελής άντρας που μπήκε εθελοντικά στην φυλακή με σκοπό να λάβει ένα πιστοποιητικό ως αντάλλαγμα.

Ο σκηνοθέτης του The Platform, Galder Gaztelu-Urrutia (ο οποίος έλαβε το Βραβείο Γκόγια Καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη) πραγματεύεται με πολύ έξυπνο τρόπο ένα καθημερινό ζήτημα που σήμερα αγγίζει τον θεατή περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Γνωρίζοντας και παρατηρώντας τι συνέβη τις τελευταίες βδομάδες στα σούπερ μάρκετ σε όλο τον κόσμο, το The Platform δεν βρίσκεται πολύ μακριά από αυτό. Στην ταινία, οι κρατούμενοι  των υψηλότερων ορόφων έχουν τη δυνατότητα να φάνε πλουσιοπάροχα γνωρίζοντας, όμως, ότι οι κρατούμενοι των χαμηλότερων ορόφων θα μείνουν νηστικοί. Γίνεται εμφανής η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ ανθρώπων που παρότι που βιώνουν την ίδια κατάσταση, δεν δείχνουν κατανόηση για τους συνανθρώπους τους και προσπαθούν να εξασφαλίσουν μόνο τον εαυτό τους. Ταυτόχρονα, ο Gaztelu-Urrutia θίγει και τις ταξικές διακρίσεις και πώς επηρεάζεται η συμπεριφορά ενός ανθρώπου επειδή ανήκει στους «από πάνω», αν και γνωρίζει καλά πως είναι πιθανό να βρεθεί στους «από κάτω».

Παράλληλα με την εξέλιξη της ιστορίας, ο θεατής παρατηρεί την εξέλιξη του πρωταγωνιστή. Γνωρίζοντάς τον στην αρχή ως έναν αφελή άντρα που δεν έχει ιδέα τι τον περιμένει, περνάει από διάφορα στάδια, είτε παθητικής είτε ενεργητικής αντιμετώπισης της κατάστασης. Στάδια που συμπεριλαμβάνουν τον φόβο για μια άγνωστη κατάσταση, τον θυμό, την απελπισία, την παραίτηση, την υπέρβαση συμβολίζοντας την εσωτερική πάλη που βιώνει ο μέσος άνθρωπος όταν έρχεται αντιμέτωπος με κοινωνικά φαινόμενα, όπως η αδικία, η ταξικές ανισότητες, η βία.

Ο Gaztelu-Urrutia επέλεξε να αφηγηθεί την ιστορία του χρησιμοποιώντας εξαιρετικά βίαιες και gore σκηνές. Η βία αυξάνεται όσο προχωράει η ταινία, κάτι που αποδεικνύει ότι ο σκηνοθέτης δεν θέλει να αφήσει επιλογές στον θεατή. Αντίθετα, τον καθηλώνει από την πρώτη στιγμή. Τον μεταφέρει μαζί με τον πρωταγωνιστή από όροφο σε όροφο συμπληρώνοντας κάθε φορά μια ακόμη πτυχή της δυστοπίας.

Το The Platform δεν είναι Parasite, αλλά σίγουρα μεταφέρει σημαντικά μηνύματα ως ταινία. Πράγματα που πολλοί να μην θέλουν να ακούσουν ή να δουν τώρα γιατί αυτή τη φορά η τέχνη αντέγραψε τη ζωή λίγο περισσότερο.

Άννα Μαρία Χατζηστυλιανού

Πρώτη δημοσίευση: 27 Μαρτίου 2020, 19:54
Ενημέρωση: 27 Μαρτίου 2020, 19:54
Τίτλος:
The platform
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
94
Εταιρία διανομής: 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos