The Legend of Barney Thomson

Σύνοψη: Ο Μπάρνι Τόμσον είναι ένας φιλήσυχος κουρέας που η ζωή του είναι ανιαρή, μια ρουτίνα δίχως τέλος. Όλα όμως ανατρέπονται όταν άθελα του σκοτώνει το αφεντικό την ώρα που του ανακοινώνει την απόλυση του. Σαν να μην έφτανε αυτό, η ζωή του Μπάρνι περιπλέκεται ακόμα περισσότερο αφού η Αστυνομία τον υποπτεύεται και για ένα μυστήριο σύνολο φόνων που έχει συμβεί το τελευταίο διάστημα.

Άποψη: Πολλοί έμπειροι ηθοποιοί να έχουν περάσει χρόνια και χρόνια μέσα σε σκηνικά και σε ταινίες, σε σκηνοθέτες και σε συντελεστές, παραμένει όμως δύσκολο κάποιος ηθοποιός να σκηνοθετήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Το είχαμε διαπιστώσει και πέρυσι όταν ο –κατά τα άλλα μοναδικός— Γιούαν ΜακΓκρέγκορ πρωταγωνίστησε στην ταινία του Αμερικάνικο Ειδύλλιο, η οποία μας άφησε σχετικά αδιάφορους. Όταν έχεις υπό την εποπτεία σου ολόκληρη παραγωγή ενώ συγχρόνως πρέπει να αποδώσεις και έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, εκεί πρέπει να είσαι ετοιμοπόλεμος και να έχεις και κάποια εμπειρία.

Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ρόμπερτ Κάρλαιλ (τον θυμόμαστε στο ανεπανάληπτο Trainspotting και το εξίσου δυνατό 28 Weeks Later) όλα φαίνονται να πηγαίνουν κατ’ευχήν, χωρίς βέβαια να λείπουν κάποιες αργά και ενίοτε βαρετά σημεία. Το χαρακτηριστικό μαύρο χιούμορ της Σκωτίας χαρίζεται απλόχερα και η ιστορία μπλέκεται με ενδιαφέροντα τρόπο συμπαρασέρνοντας φίλους, οικογένεια και serial killers. 
Αυτό ωστόσο δεν αποπροσανατολίζει τον θεατή καθώς έχει γίνει μία πραγματικά σοβαρή δουλειά σε όλα τα επιμέρους στοιχεία της ταινίας. 

Έξυπνοι διάλογοι, προσεγμένα πλάνα και φωτισμός που να ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του πρωταγωνιστή. Μουντός και θαμπός.
Μέχρι που να μπαίνει στη φάση ο χαρακτήρας που κλέβει την παράσταση. Γιατί όταν η Έμμα Τόμσον (της οποίας δηλώνω αθεράπευτη θαυμάστρια) ενσαρκώνει την larger than life μαμά του Μπάρνι, τότε όλα υπολείπονται. Ο συγκεκριμένος ρόλος αναδεικνύει το σπάνιο ταλέντο της, αφού δεν φοβήθηκε να παίξει έναν χαρακτήρα έξω από τα νερά και την πεπατημένη της, γεμίζοντας την ταινία με πραγματικά πρωτότυπο χιούμορ. Μια παραπάνω λάμψη στο ικανοποιητικό έναυσμα του Ρόμπερτ Κάρλαιλ.

Mαρία Γκιούλη