Κέιτζ ξανά με ατίθαση καρδιά
Πλέον, μέσα στα μυριάδες κλισέ του σινεμά, ανήκει και ο Αμερικανικός Νότος. Βία, σκόνη, βρωμιά, θάνατος. Δύσκολα θα βρεις ένα χάπι εντ, παρά μόνο βλοσυρά βλέμματα σε έναν τόπο που πάντα δείχνει ιδανικός για ταινίες αντι-ηρώων, έτοιμους για κάθε είδους πράξη βίας αλλά που τους έχει απομείνει λίγη ανθρωπιά μέσα τους.
Κάπως έτσι είναι και το «Joe». Είναι όμως μία από τις καλύτερες ταινίες του «είδους» απλά γιατί έχει έναν συναρπαστικό Νίκολας Κέιτζ. Ξαναθυμίζει τον παλιό εαυτό του αλλά ακόμα καλύτερο. Δεν έχει καν μια από τις γνωστές «καρτουνίστικες» εκρήξεις του με εκείνο το τεράστιο χαμόγελο και τα ορθάνοιχτα μάτια. Το αντίθετο. Υποδύεται έναν πρώην κατάδικο, με ελάχιστες λεπτομέρειες για το παρελθόν του, κάτι που τον κάνει ακόμα πιο «δύσκολο» ως χαρακτήρα για να κατανοήσεις. Με μια μόνιμη ρουτίνα. Δουλειά, πόρνες, πολύ ποτό. Καλό αφεντικό με την καλοσύνη να διακρίνεται απλά στα μάτια του.
Παίζει με το βλέμμα και τις κινήσεις του σώματος, συγκρατημένος και ταυτόχρονα μια ωρολογιακή βόμβα που πρέπει να είσαι ήσυχος για να ακούσεις λίγο πριν γίνει το κακό. Και τον συμπαθείς άμεσα, μαζί με τον πιτσιρικά συμπρωταγωνιστή, που φτιάχνουν ένα δίδυμο που συγκινεί αβίαστα και κορυφώνει έτσι κάθε δραματική σκηνή. Μαζί με τον σκύλο του Joe, ένα πιτ μπουλ, το πρώτο ίσως alter ego ενός πρωταγωνιστή. Όταν θα δείτε την ταινία, θα το καταλάβετε από μία φοβερή σκηνή…
Ναι μεν υπάρχουν τα λίγα κλισέ, ξέρεις πως δύσκολα θα γίνει κάτι καλό, αλλά η καθοδήγηση και η λιτή σκηνοθεσία του επίσης αναγεννημένου Γκόρντον Γκριν, ξεπερνάει κάθε εμπόδιο και μετατρέπει μια ιστορία φιλίας και εξιλέωσης σε ένα καθαρόαιμο θρίλερ, άξιο κάθε σεβασμού.
Γιάννης Λυμπέρης
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων