The way

Tον δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας

Τρομερά τοπία και μια ιστορία πατρικής αγάπης που... άργησε μια μέρα. Τέσσερεις συνοδοιπόροι προσπαθούν να διανύσουν με τα πόδια το δρόμο του Αγίου Ιακώβου (El Camino de Santiago) στα Πυρηναία και να φτάσουν από τη Γαλλία στην Ισπανία και συγκεκριμένα στον Καθεδρικό Ναό του Αγ.Ιακώβου στο Σαντιάγκο.

Ο καθένας για δικούς του λόγους. Ο ένας για να αποτίσει φόρο τιμής στο γιό του που σκοτώθηκε στο δρόμο προς τα κεί. Άλλος για να «αδυνατίσει», κάποια άλλη για να κόψει το κάπνισμα και άλλος για να ολοκληρώσει το καλύτερο ταξιδιωτικό μυθιστόρημα της ζωής του....

Η όλη αισθητική του θυμίζει ντοκυμανταίρ. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν τελείωσε η ταινία (ναι 123 λεπτά περπάτημα, αλλά δεν βαριέσαι πέρα από ορισμένες στιγμές) ήταν ένας στίχος από το ποίημα του Ισπανού Αντόνιο Ματσάδο που γενικά θεωρώ σημαδιακή στη ζωή μου «Caminante no hay camino, se hace camino al andar» (διαβάτη, δρόμος δεν υπάρχει, το δρόμο το φτιάχνεις περπατώντας). Νομίζω αυτό είναι και το νόημα της ταινίας για μένα.

Υπέροχη φωτογραφία και πολύ καλές ερμηνείες που με έκαναν πολλές φορές να σκεφτώ ‘τί δε θα’δινα να μου εκεί στα γυρίσματα με αυτό το παρεάκι’ και να θέλω να κάνω τη συγκεκριμένη διαδρομή κάποια στιγμή στη ζωή μου (καλά όχι με τα πόδια). Το παρεάκι πολύ καλό σα χημεία πόσο μάλλον αν σκεφτείς ότι περπάτησαν περίπου 350 χιλιόμετρα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και, μάλιστα, με ελάχιστο μπάτζετ, χωρίς πολλά συνεργεία και φωτισμούς... Μια αξιοπρεπής προσπάθεια που δεν μπορείς παρά να την επικροτήσεις, ενώ το σάουντρακ είναι πολύ προσεγμένο και σωστό.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μια τέτοια ταινία «θάφτηκε» από τα μίντια...

Eιρήνη Κατσαρά