Turn me on goddamit!

Κάποιος να την «ανάψει» ρε παιδιά!

Το Σκοντεχάιμεν είναι λες και βρίσκεται στο τέλος του κόσμου. Κανείς δεν περνάει από εκεί και οι κάτοικοί του -ειδικά οι νέοι- περιμένουν πως και πως την ώρα και τη στιγμή για να εγκαταλείψουν τη μικρή Νορβηγική πόλη. Σκέφτονται το Όσλο, αλλά στην πραγματικότητα ονειρεύονται οτιδήποτε δεν έχει σχέση με το Σκοντεχάιμεν.

Η Αλμα (Ελένε Μπέργκσολμ -παρεμπιπτόντως πολύ καλή στον ρόλο της) όχι μόνο δεν αντέχει το μέρος, αλλά δεν αντέχει και τους ανθρώπους γύρο της. Στα 15 της χρόνια η σεξουλιακότητά της έχει φθάσει σε σημείο βρασμού και ουσιαστικά ενεργοποιείται μετά από μία... εμπειρία με τον Αρθουρ.

Εκείνη τη στιγμή η Αλμα μπαίνει στο περιθώριο για έναν και μοναδικό λόγο. Γιατί δεν ντρέπεται να εκφραστεί και να αποκαλύψει τον τρόπο σκέψη της. Αυτό την απομακρύνει από τη μητέρα της, τις φίλες της, μέχρι που ο Αρθουρ θα συμπεριφερθεί ως άντρας! «Μπράβο Αρθουρ, δεν είσαι... κότα τελικά»!

Με αυτή την ατάκα είναι το πιθανότερο ο θεατής να συνοδέψει το τέλος του έργου και αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Κατ' αρχάς ότι η ταινία του μετέδωσε αυτή τη συναισθηματική της υπόσταση πάντα στο πλαίσιο μίας αυστηρής (σκανδιναβικής άλλωστε) κομεντί και δεύτερον... ότι σκέφτηκες και συ μούργο στα 15 σου σαν την Αλμα. Ακόμα και να μην σχολιάσεις στον επίλογο σίγουρα θα περάσουν σαν... αφρός τα 76' θέασης, χωρίς βέβαια να γελάσεις στιγμή.

Γιώργος Γαβριλάκης