Αποτυχημένο
Χρυσό Λιοντάρι στο περυσινό κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας.
You must be joking.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, η πιο αδύναμη ταινία στην φιλμογραφία της Σοφίας Κόπολα (ακόμα και η "Μαρία Αντουανέτα" μια πλάκα την είχε...) που κάνει το μέγα λάθος να επιστρέψει στο στυλ του αξεπέραστου "Lost in translation" και φυσικά να τα κάνει θάλασσα.
Εκτός της φωτογραφίας, τίποτε άλλο δεν εξομοιώνει το "Translation" με εκείνο το μαγευτικό φιλμ: είναι τρομερά φλύαρο, περιφέρεται γύρω από ένα θέμα που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε αναπτυχθεί σε μια μικρού μήκους ταινία.Οι σιωπές δεν λειτουργούν αυτή την φορά, δεν υπάρχει η θλίψη του μέγα Μπιλ Μάρεϊ, δεν υπάρχει ο σεναριακός ιστός που θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον.
Χαρακτηριστικό του πόσο άνισο και κακοδουλεμένο από την Κόπολα είναι το φιλμ, το γεγονός πως ενώ "ξοδεύει" τα 4/5 της ταινίας για να περιγράψει την κενότητα του πρωταγωνιστή της και την γλύκα που προσθέτει στην ζωή του η κόρη της, ξεπετάει την προσωπική του επανάσταση μέσα σε ένα τεταρτάκι, άκομψα, άβολα, κενά. Σαν τον πρωταγωνιστή της.
Ο οποίος βέβαια απλά περιφέρεται, κάτι που ο Ντορφ κάνει σε όλη του την καριέρα ως τώρα, σε αντίθεση με την Ελ Φάνινγκ που είναι πραγματικά καλή. Προσθέστε το στυλ της Κόπολα που είτε σου αρέσει, είτε όχι (σε εμένα κάνει κλικ), τις πολύ καλές μουσικές, αλλά και τις γκαζιές της Φεράρι που οδηγεί ο Ντορφ και ίσως καταφέρετε να το δείτε μέχρι το τέλος. Αν και οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σας.
Kρίμα το ωραίο τρέιλερ με μουσικές από Strokes.
Απόστολος Κίτσος
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων