Tελευταίος σταθμός: Ροκαφόρτ

Σύνοψη: Μια κατάρα που ακολουθεί χρόνια ένα συγκεκριμένο σταθμό μετρό στη Βαρκελώνη, έρχεται να ταράξει τη ζωή νεοφερμένης υπαλλήλου που προσπαθεί να λύσει το μυστήριο βουτώντας όλο και περισσότερο στο σκοτάδι.

Γνώμη: Με μια γρήγορη ματιά στο παρελθόν του σκηνοθέτη Luis Prieto θα δούμε μπόλικες αναφορές σε τηλεοπτικούς πιλότους και ένα ''αριστούργημα' με τη Halle Berry με το τίτλο Kidnap (2017). H εισαγωγή αυτή γίνεται γιατί όλο το πόνημα μυρίζει τηλεοπτικoύρα.

Ωραιότατα θρίλερ μπορεί να γυρίσει κάποιος στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ενός μετρό, όμως το Last Stop δεν είναι τέτοιο, καθώς οι κακοτοπιές δεν κάνουν στάση πουθενά παρά μόνο στη τελευταία αποβίβαση των τίτλων τέλους

Απο που να το ξεκινησεις και που να το αφήσεις;

Μια ανέμπνευστη σκηνοθεσία στον αυτόματο πιλότο με πληρη απουσία ανοιχτών πλάνων (λογω επειδή μετρημένα κουκιά στο μπάτζετ...), μια συρραφή απο jump scares δανεισμένη απο 100 παρόμοιου τύπου ταινίες και τον μοναδικό ίσως με ταλέντο του καστ, Javier Gutierez, στο ρόλο ενός αστυνομικού με τύψεις που είχε εμπλοκή στα συμβάντα του σταθμου, να περιφέρεται σε όλο το έργο σουρωμένος και κομμάτια (μαλλον περιμένοντας το τσεκ να πάει σπίτι του μπας και γλιτώσει απο αυτό το κομψοτέχνημα).

Το μοναδικό ίσως τρομακτικό πράγμα στη ταινία είναι η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Natalia Azahara.

Kανείς δεν περιμένει σε ταινίες τρόμου οσκαρικές ερμηνείες (ασχέτως αν σε πολλά δείγματα υπάρχει κάτι παραπάνω απο αξιοπρεπές παίξιμο), εδώ όμως μιλάμε για τραγελαφικές καταστάσεις όπου η γλυκύτατη ηρωίδα μας πνίγεται να αποδώσει συναισθήματα σε σημείο που θα κάνει και τα ίδια τα φαντάσματα να τρέξουν έξω απο το μετρό και να πάρουν ταξί έτσι ωστε να γλιτώσουν απο τη κακότητα της ερμηνείας της. Μέσα στις υποψηφιότητες  για χρυσό βατόμουρο φέτος άνετα.

Όσον αφορά το σενάριο δεν υπάρχουν πολλά να πούμε. Χαρακτήρες πάνε και έρχονται χωρίς καμία ανάπτυξη, υπάρχει μια υποφόσκουσα ερωτική ατμόσφαιρα μεταξύ των δύο κοριτσιών που ψάχνουν την υπόθεση, η οποία κάνει μπαμ οτι είναι πετσοκομμένη (Ας ελπίσουμε όχι για λόγους που μας γυρνάνε 50 χρόνια πίσω), αλλα το πιο βασικό η πλήρης απουσία μιας έντασης-καποιας αγωνίας, τι ζητάμε ρε παιδια;

Η ταινία είναι αφόρητα βαρετή, κάτι για το οποίο δεν φημίζεται ο Ισπανικός κινήματογράφος παντως... Υπάρχει μια ανατροπή και ένα ανοιχτό φινάλε λίγο πριν το τέλος αλλά τι να πρωτοσωθεί απ' όλον αυτόν τον Τιτανικό;

Συνοψίζοντας, όταν καταλήγεις στο συμπέρασμα οτι πιο πολύ αγωνιάς αν θα φτάσεις σώος και αβλαβής στο προορισμό σου ανεβαίνοντας στο Μετρό Θεσσαλονίκης απο το να καταπιείς τις ανύπαρκτες τρομάρες του Rocafort, τότε ξεκάθαρα υπάρχει πρόβλημα.

Η ιστορία βασίζεται σε αληθινά(;) γεγονότα αν αφορά καποιον αυτή η παρατήρηση...