Slaughterhouse Rulez

Σύνοψη: Με την άφιξη του Ντον Γουάλας στο οικοτροφείο του Slaughterhouse μία καταβόθρα αρχίζει και ανοίγεται στο παρακείμενο δάσος  και όλο και περισσότεροι αρχίζουν να εμπλέκονται σε μία περίεργη υπόθεση που προφανώς περιέχει και θύματα. Ο Ντον θα πρέπει σύντομα να βρει σύμμαχους σε αυτό το επικίνδυνο μέρος αν θέλει να μείνει ζωντανός.

Άποψη: Η κοινή καλλιτεχνική τους παρουσία δεν αποτελεί κανένα μυστήριο. Το δίδυμο Σάιμον Πεγκ και Νικ Φροστ επιμένουν απροκάλυπτα στο horror comedy σε κάθε συνεργασία τους και η παράδοση πλέον έχει γίνει θεσμός. Από την τριλογία Cornetto μέχρι το Paul οι δυο τους έχουν χαρίσει στιγμές μοναδικές, ατακαδόρικες και αναμφισβήτητα θρυλικές. Η συνταγή της επιτυχίας έδειχνε να επαναλαμβάνεται άνευ προβλήματος όμως έφτασε ο καιρός που το “σιγουράκι” δεν αποδίδει όπως παλιά.

Ο λόγος για το “Slaughterhouse Rulez” που με τον αυθάδικο τίτλο του διεκδικεί μία θέση στις κωμωδίες τρόμου αλλά προσγειώνεται στραβά και άσχημα πάνω σε ανακυκλωμένους χαρακτήρες ενός ιδιωτικού σχολείου με όλα τα κλισέ που τους ακολουθούν. Ο Κρίσπιαν Μιλς στην δεύτερη ταινία του (στην πρώτη με τίτλο “A Fantastic Fear of Everything” πρωταγωνιστούσε και πάλι ο Πεγκ) μπλέκει τους κοιτώνες και τις στολές του Χάρι Πότερ με ένα δυστοπικό περιβάλλον αχόρταγων πλασμάτων από τα οποία τρέχει για να γλυτώσει το μεγαλύτερο χαρτί της ταινίας, δηλαδή όλο το καστ.

Έκτος από τους προαναφερθέντες και προφανώς κομβικούς πρωταγωνιστές, τα υπόλοιπα μέλη δεν είναι αμελητέες συμμετοχές. Μάικλ Σιν, Άσα Μπάτερφιλντ του “Sex Education” σε έναν κουμπωμένο ρόλο για ακόμα μία φορά αλλά περισσότερο cool, Φιν Κόουλ από τους ραδιούργους του “Peaky Blinders” και κάπου ενδιάμεσα σε αυτούς αλλά σε μεγάλη απόσταση, η Μάργκο Ρόμπι.

Ταιριαστοί για το νεανικό ύφος της ταινίας και οι περισσότεροι outsiders για το ανθρωποκυνηγητό που έπεται. Ωστόσο, ενώ η συνέχεια συγκεντρώνει δράση και αγωνία το “Slaughterhouse Rulez” δεν αντιμετωπίζει τον εαυτό του ως κάτι παραπάνω από μία ταινία “για την πλάκα”. Ο θρύλος που χτίζει αργά και μεθοδικά καταλήγει σε ένα φθηνό splatter μόνο για τα μάτια του κόσμου και την αηδία του θεατή.

Καμία σύγκριση με ανάλογες ταινίες όπως το “Shaun of the Dead” δεν θα ήταν δίκαιη όχι μόνο από πλευρά σκηνοθέτη αλλά από σενάριο και μόνο καθώς το καυστικό χιούμορ είναι μεν δύσκολο,  το έχουμε δει όμως να βγαίνει και από πιο ερασιτεχνικά χέρια. Στο “Slaughterhouse Rulez” υπάρχουν τέτοιες στιγμές αλλά αφορούν κυρίως τις διαπροσωπικές εφηβικές σχέσεις, κάτι το οποίο είναι καλοδεχούμενο αλλά συνολικά άστοχο.

Με τα πολλά, βλέπεται ευχάριστα αλλά οι προθέσεις του δεν έχουν την ίδια αυτοπεποίθηση με τους πρωταγωνιστές του και συνεπώς οι δυνατότητές του παραμένουν σε νηπιακό επίπεδο.