Διασκεδαστικό, αλλά μετέωρο
Η ταινία είχε προβληθεί στο φεστιβάλ του Sundance του 2010. Οταν είδαμε το τρέιλερ, κάτι «ρίγησε» μέσα μας. Ο Τζόσεφ Γκόρντον-Λέβιτ μες την απλυσιά, άθλια τατουάζ, να ακούει μόνο Metallica και Motorhead, να βρίζει συνεχώς και να συμπεριφέρεται παρανοϊκά. Να και το όνομα της Νάταλι Πόρτμαν!
Το είδαμε τελικά και επανήλθαμε στους κανονικούς ρυθμούς μας…
Η ταινία δεν είναι κακή, δεν είναι όμως και ιδιαίτερη. Διασκεδαστική μεν, αλλά σε οδηγεί να πεις κάτι, που πάντα απεύχεσαι: θα μπορούσε να γίνει κάτι σπουδαίο! Ένας πιτσιρικάς και ο πατέρας του περνάνε περίοδο κατάθλιψης μετά τον προσφατο θάνατο της μητέρας και συζύγου. Ο Hesher έρχεται από το πουθενά και γίνεται μόνιμος κάτοικος του σπιτιού της γιαγιάς, στο οποίο έχουν μετακομίσει πατέρας και γιός.
Οταν τελειώνει η ταινία, καταλαβαίνεις την πρόθεση του δημιουργού. Να μιλήσει για την απώλεια, το τραγικό συμβάν στις ζωές μας, χωρίς να μας μιζεριάσει. Και αυτό, ρίχνοντας τον Hesher στο παιχνίδι. Οι πρώτες σκηνές του, όντως, σε ξαφνιάζουν! Από τη μέση και μετά, υπάρχει η επανάληψη και το προβλέψιμο τελικά φινάλε, χωρίς αυτό βέβαια να φταίει. Ο κεντρικός χαρακτήρας του Λέβιτ μένει μετέωρος, χωρίς αιτία για τις πράξεις του. Σαν να υφίσταται μόνο σαν ιδέα, σαν στάση ζωής. Αυτό όμως χρειάζεται περισσότερη τόλμη, καθώς πέρα του Hesher, όλα τα άλλα είναι μες στο κλισέ.
Μπράβο στην Νάταλι να υποστηρίζει, έστω με μικρούς ρόλους, ανεξάρτητες παραγωγές, αλλά να προσπαθείς να την κάνεις άσχημη και παρατημένη, είναι «ύβρις» προς το ανθρώπινο είδος…
Γιάννης Λυμπέρης
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων