Brimstone

Σύνοψη: Η Λιζ κατηγορείται άδικα για έναν φόνο που δεν διέπραξε από έναν δαιμονικό ιεροκήρυκα. Με το παρελθόν που συνδέει όμως αυτούς τους δύο η Λιζ γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι για ακόμα μία φορά διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο.

Άποψη: Επηρεασμένος από την αδυναμία του στα spaghetti western της δεκαετίας του ΄60, ο Ολλανδός σκηνοθέτης του “Winter in Wartime” Μάρτιν Κουλχόφεν στήνει το δικό του “ολλανδικό western”, ένα υβρίδιο τρόμου και δράματος που μας αφηγείται την ιστορία μιας κατατρεγμένης μουγγής μητέρας και τον αγώνα της να ξεφύγει από τον αρρωστημένο νου ενός ιερέα. Οι έντονες σκηνές βίας αλλά κυρίως η υποβόσκουσα σεξουαλική διαστροφή ήταν ο λόγος που το Ευρωπαϊκό κοινό διχάστηκε με το Αμερικάνικο, σε σημείο που το δεύτερο με μία υπερβολική αντίδραση τάχθηκε κατά της χαρακτηρίζοντάς την ως ανήθικη και διαστροφική. Παρά την άδικη αξιολόγησή του όμως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο κόσμος της Ευρώπης το αγκάλιασε και μάλιστα έφτασε μέχρι στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βενετίας αλλά έφυγε χωρίς τον Χρυσό Λέοντα.

Στον ρόλο της κεντρικής ηρωίδας η Ντακότα Φάνινγκ (American Pastoral, The Alienist) δίχως να έχει την άνεση του λόγου καθώς ο χαρακτήρας που υποδύεται είναι μουγγός, καταφέρνει να χρησιμοποιήσει τα υπόλοιπα εκφραστικά της μέσα με συνετό τρόπο σε όλο το εύρος των συναισθημάτων που καλείται να αποτυπώσει στην οθόνη σε συνεργασία με τον Γκάι Πιρς (Memento), η παρουσία του οποίου από την αρχή φαίνεται δυσοίωνη και απόκοσμη. Η φωτογραφία της ταινίας όπως και τα πλάνα του Κουλχόφεν παραπέμπουν έντονα σε ψυχολογικό θρίλερ μεταφυσικού περιεχομένου όμως όσο βυθιζόμαστε στο κοινό παρελθόν των δύο πρωταγωνιστών βλέπουμε ότι τίποτα το μεταφυσικό δεν υπάρχει στον νοσηρό νου του ανθρώπου και στην αποκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά του. Η χρήση του διαβολικού ιερέα έχει πλέον λειτουργία μεταφορική και αποτυπώνεται στο παγερό βλέμμα το οποίο ο Πιρς καλλιεργεί επίμονα.

Το ενδιαφέρον στο σενάριο του σκηνοθέτη (του πήρε αρκετά χρόνια να το γράψει) είναι ο διαχωρισμός της ιστορίας σε κεφάλαια με αρμόζων τίτλο τα οποία ενεργούν αναδρομικά. Το συγκεκριμένο τέχνασμα ή καλύτερα, αυτή η άναρχη δομή της δεν έχει να προσθέσει κάτι επιπλέον στην ιστορία εντούτοις είναι σεβαστή η επιλογή του Κουλχόφεν διότι παίζει με το κατάλληλο ύφος και εξυπηρετεί στην αγωνία του κοινού που διψά για κάθαρση.

Και ενώ οι βάσεις που έθεσε ήταν αρκετά γερές για να αντέξουν ένα ώριμο φινάλε, η τελική έκβαση συγκατανεύει με ένα συμπονετικό χτύπημα στην πλάτη της πρωταγωνίστριας και φροντίζει να μας υπενθυμίσει για τελευταία φορά ότι είναι αγωνίστρια της ζωής και ηθικά περήφανη. Μόνο που ήμασταν μάρτυρες αυτής της αλήθειας για πάνω από δύο ώρες και η επιπλέον νύξη ήταν αχρείαστη. Έχοντας αυτό κατά νου, η παρακολούθηση του “Brimstone” είναι αποκλειστικά δική σας επιλογή.