Του Μιχάλη Κωνσταντέλλη
Όχι απλώς περίεργο, όχι μόνον ανώμαλο, αλλά μοναδικό με τέτοιο τρόπο που αναρωτιέται κανείς πώς γίνεται να αγαπηθεί ένας ήρωας σαν τον Μπάμπυ.
Η ταινία του Ρολφ ντε Χέερ τυλίγει σε αισθητικά άρτιες εικόνες, όλη την δυστυχία και την εξαχρείωση του ήρωά της, που στο πρόσωπο του Νίκολας Χόουπ είναι πράγματι θρίαμβος του κάστινγκ. Ο πρωταγωνιστής υποδύεται τον νοητικά στερημένο και κοινωνικά ανεξοικείωτο ήρωα με απόλυτη πειθώ, έτσι που η απελευθέρωσή του από τα δεσμά της καταπιεστικής του μητέρας, στον ελεύθερο κόσμο και η ανεπιτήδευτη περιπλάνησή του, μας τον κάνουν κάτι παραπάνω από συμπαθή.
Η ταινία δε χρήζει κατηγοριοποίησης, είναι κάτι ανάμεσα στο εφιαλτικό Erasehead/1977 και το κοινωνικά κριτικό Κυνόδοντα/2009 μέσω της ανθρώπινης κωμωδίας του Being There/1979. Προσέξτε, το φιλμ περιέχει σκηνές ακραίας βίας, αιμομιξίας και γενικής αηδίας. Θίγει με σατιρικό τρόπο ζητήματα όπως το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και την αστική αποξένωση και είναι σοκαριστικά τίμιο με τον εαυτό του. Για σας όμως, τους οπαδούς των cult φιλμ είναι άγιο δισκοπότηρο και θα τεστάρει τις αντοχές σας. Recommended!
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων