Berlinale 2021: "Next door" - Κριτική

Σύνοψη: Βερολίνο. Ο Daniel είναι ένας Γερμανο-Ισπανός ηθοποιός που ετοιμάζεται για την νέα του ταινία στο εξωτερικό.

ΣΧΕΤΙΚΑΡάντου Τζούντε: "Τι είναι πραγματικά χυδαίο;"

Μια μέρα ανυποψίαστος θα μπει σε ένα μπαρ κοντά στο σπίτι του και εκεί θα συναντήσει τον Bruno. Ο Bruno θα του ζητήσει αυτόγραφο και μια ανύποπτη στιγμή, σαν να την περίμενε από πάντα, θα ξεκινήσει μια συζήτηση με τον ηθοποιό για Ανατολικό και Δυτικό Βερολίνο και άλλα ζητήματα της πολιτικοκοινωνικής πραγματικότητας.

Άποψη: Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Daniel Bruhl επιλέγει ένα αρκετά αυτοαναφορικό θέμα, για έναν ηθοποιό ονόματι και εκείνος Daniel, μια παραλλαγή του εαυτού του θα έλεγε κανείς, καθώς και ο ήρωας του, όπως και ο ίδιος κάνει διεθνή καριέρα, εκτός Γερμανίας, και έχει ισπανικές ρίζες (γεννήθηκε στην Ισπανία από ισπανίδα μητέρα και γερμανό πατέρα). Στρέφεται προφανώς σε κάτι που κατέχει καλύτερα για να νιώσει περισσότερο ασφάλεια. Δική του η σεναριακή ιδέα την οποία ανέθεσε να την μετατρέψει σε σενάριο στον Daniel Kehlmann, συγγραφέα του Εγώ και ο Καμίνσκι, βιβλίο το οποίο βασίστηκε η ομώνυμη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ο Bruhl.

Όσο και αν κάτι μας αρέσει στα χαρτιά, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα βγει κάτι καλό. Αν και ο Bruhl στην πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια αποδεικνύεται ιδιαίτερα καλός από τεχνικής πλευράς, είτε αδυνατεί να διαχειριστεί σωστά το σεναριακό υλικό του, είτε το σενάριο είναι αρκετά αδύναμο από μόνο του είτε και τα δύο, όπως πιθανότατα συνέβη.

Μια ταινία στο επίσημο διαγωνιστικό της online εκδοχής της Μπερλινάλε, που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε χολιγουντιανή ταινία που σχολιάζει το ίδιο το Χόλιγουντ, σε ισπανικό ψυχολογικό θρίλερ δωματίου και στον όψιμο και αρκετά θεατρικό Alain Resnais.

Πράγματι, οι ισπανικές ρίζες του ηθοποιού και οι προφανείς επιρροές του φαίνονται στην σκηνοθεσία του διότι δανείζεται σκηνοθετικά στοιχεία από ισπανικές ταινίες και κυρίως τα ισπανικά θρίλερ δωματίου, όσο οξύμωρο και αν μοιάζει δεδομένου ότι ο Bruhl υποτίθεται φτιάχνει μια κωμωδία, μια κομεντί διαλόγου, ίσως ένα διαφορετικό δείπνο με τον Αντρέ, καθώς όλη οι ταινία βασίζεται στους διαλόγους του Daniel και του Bruno, σε μια ακατάσχετη έκθεση απόψεων.

Στο Goodbye Lenin, με πρωταγωνιστή τον Bruhl, γινόταν προσπάθεια να καλυφθεί η αλλαγή καθεστώτος, ενώ τώρα ο Bruhl επιχειρεί να φέρει στην επιφάνεια πολλά ζητήματα που προβληματίζουν την Γερμανία -και όχι μόνο. Αν και ενδιαφέροντα τα θέματα που θίγονται και σίγουρα πολύ καλές οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών -Daniel Bruhl και Peter Kurth-, αδυνατεί να σε κρατήσει επί μιάμιση ώρα και να μην αντιληφθεί ίσως την ματαιότητα όχι του κόσμου αλλά της ίδιας της ταινίας.