Berlinale 2020: "Minamata" - Κριτικη
Το Minamata, η νέα ταινία του Andrew Levitas έκανε την επίσημη πρεμιέρα της στο 70ο φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου, με τον Levitas να επιλέγει τολμηρά να καταπιαστεί με ένα δύσκολο -και σε πολλούς άγνωστο- θέμα, με πολλές σύγχρονες όμως προεκτάσεις. Παρακολουθούμε την ιστορία του Αμερικανού φωτογράφου W. Eugene Smith (Johnny Depp), ο οποίος βρίσκεται προς τη δύση της καριέρας του, σε μια κατάσταση να μην μπορεί κανείς να δουλέψει μαζί του, αφού είναι μονίμως μεθυσμένος και σε κατάθλιψη. Τότε μία νεαρή Γιαπωνέζα, η Aileen (Minami), εμφανίζεται στη ζωή του και του ζητά να έρθει μαζί της ως την πόλη Minamata για να φωτογραφίσει τους κατοίκους που πάσχουν από μία ασθένεια.
ΣΧΕΤΙΚΑΜπιλ Νάι: "Ο χαρακτηρισμός εμπορικο είναι μια πολύ όμορφη λέξη"
Εκείνος τελικά ζητάει από τον αρχισυντάκτη του στο περιοδικό Life, Robert Hayes (τον ρόλο του οποίου βρίσκουμε τον Bill Nighy με αμερικάνικη προφορά) να αναλάβει το θέμα και ταξιδεύει μαζί της στην Μιναμάτα, όπου το τοπικό εργοστάσιο έριχνε επί τουλάχιστον 15 χρόνια τα απόβλητά του στον κόλπο και μόλυνε το νερό με υδράργυρο. Οι κάτοικοι, δίχως να το ξέρουν συνέχισαν να πίνουν και να τρώνε τα ψάρια, με αποτέλεσμα να προσβληθούν από την αρρώστια Μιναμάτα -όπως αργότερα ονομάστηκε- μία νευρολογική ασθένεια που προξενούσε μυϊκή αδυναμία και παραμόρφωση, βλάβες στην όραση, στην ακοή, στην ομιλία, παράλυση και θάνατο.
Η ταινία του Levitas βρίθει καλών προθέσεων, όμως αυτό δεν είναι αρκετό πάντα για να γυριστεί και μία καλή ταινία. Ευτυχώς όμως βρίθει και πανέμορφων εικόνων, αφού ο εξαιρετικός Benoît Delhomme καταφέρνει να αφηγηθεί με έναν πολύ λυρικό τρόπο την ιστορία, και το αποτέλεσμα που δημιουργεί, συνδυασμένο με τις μουσικές του Ryuichi Sakamoto είναι μαγικό, ακόμα κι όταν βλέπουμε εικόνες δύσκολες να κοιτάξει κανείς.
Το Minamata έχει αρκετές φιλοδοξίες με την κυριότερη να αποτελεί μία προσπάθεια να νιώσουμε πως η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι ένα επίκαιρο θέμα που δεν πρέπει να ξεχνάμε γιατί οι συνέπειες βρίσκονται παντού στον σύγχρονο κόσμο. Ένας Johnny Depp απομακρυσμένος αυτή τη φορά από μπλοκμπαστερικούς στόχους, μεταφέρει μηνύματα ευαισθητοποίησης μέσω ενός ρόλου γνήσιου, που ευτυχώς δεν έχει σχέση με μία εκδοχή πειρατή που ίσως κάποιοι να περίμεναν να δουν. Ίσως αυτή η στροφή να του ταιριάζει και να φανερώνει και μία ωριμότητα στις υποκριτικές του ικανότητες πλέον αλλά και στις επιλογές του.
Βέβαια καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας βρίσκουμε αρκετές περιττές και κάπως κουραστικές στιγμές καθώς ο Depp/Smith επαναλαμβάνει ηττοπαθείς ατάκες σχετικά με το πόσο έχει απογοητεύσει τους άλλους, τα παιδιά του, τον αρχισυντάκτη του, τους κατοίκους της Minamata και κάπου φαίνεται πως τα παρατάει, όπως όλοι υποτίθεται πως περιμένουν. Εκεί αναρωτιόμαστε πού στοχεύει η ταινία, στην παρουσίαση του θέματος ή στην εξιστόρηση της ζωής του πρωταγωνιστή μας; Υποτίθεται σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της, στόχευε στο πρώτο και όχι στο δεύτερο.
Και τα αρκετά κλισέ πάντως δεν λείπουν. Η ταινία, η οποία φαίνεται να προσπαθεί λιγάκι υπερβολικά να εκβιάσει συναισθήματα και συγκεκριμένες σκέψεις, βγάζοντας τον θεατή με αυτές τις παραφωνίες από τον ρυθμό. Ακούμε κάποιες χιλιοειπωμένες ατάκες σχετικά με τη φωτογραφία από τα χείλη του Depp, ο οποίος προσπαθεί να γίνει «βαθυστόχαστος» και να μιλήσει (ίσως;) για τη δική του ψυχή που της λείπουν κάποια κομμάτια.
Οι χαρακτήρες δίνουν μία παράταιρη αίσθηση αποσύνδεσης ο ένας από τον άλλο. Αυτό που ξεχωρίζει μία ταινία ιαπωνικής αισθητικής, είναι αυτό το χαρακτηριστικό αδιόρατο και μυστηριακό στον αέρα που εδώ φαίνεται να λείπει. Εδώ κάπως ο Levitas δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τις δυτικότροπης αισθητικής αναφορές του, και είναι λες και επιβάλει στους ιαπωνικούς χαρακτήρες τη δυτική του οπτική. Κάπου κουράζει λιγάκι, κάπου όμως η ταινία έχει και δυνατές σκηνές που δεν ξεχνά κανείς εύκολα, όπως αυτή όταν ο Smith στήνει την φωτογραφία του που έχει μείνει στην ιστορία του φωτορεπορτάζ την «Tomoko Uemura in Her Bath» (1972). Το Minamata καταφέρνει τελικά να πείσει να το δει κάποιος, γιατί πραγματεύεται ουσιαστικά θέματα και αποκαλύπτει κι έναν Depp όπως έχουμε πολύ καιρό να τον δούμε σε ταινία. Γι’ αυτό αξίζει το ενδιαφέρον μας κι ας μην είναι και κανένα αριστούργημα.
5,5 / 10
Το 70ο Φεστιβάλ του Βερολίνου διεξάγεται 20 Φεβρουαρίου με 1 Μαρτίου 2020, το MOVE IT βρίσκεται εκεί με την πολυπληθέστερη αποστολή για ελληνικό μέσο και σας μεταφέρει για 10η συνεχή χρονιά όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες της αγαπημένης μας ευρωπαϊκής πόλης, στο ειδικά διαμορφωμένο section μας.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων