Berlinale 19: "Μαγικό δέρμα" - Κριτική

Σύνοψη: Ο Νίκος (Χάρης Φραγκούλης), επίδοξος συγγραφέας και άρτι χωρισμένος, επιχειρεί να αυτοκτονήσει. Σώζεται όμως από έναν μυστηριώδη παλαιοπώλη (Άγγελος Παπαδημητρίου), ο οποίος του χαρίζει ένα παλιό κομμάτι δέρμα που υπόσχεται να πραγματοποιήσει κάθε του επιθυμία, με κόστος τη ζωή του.

ΣΧΕΤΙΚΑ"M – A City Hunts a Murderer": Ένας τρόμος που σιγοκαίει

Άποψη: Το «Μαγικό Δέρμα» είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Κωνσταντίνου Σαμαρά, αλλά και η πρώτη ελληνική δημιουργία που προβλήθηκε στον θεσμό της Εβδομάδας Κριτικής, το παράλληλο πρόγραμμα της Berlinale που διοργανώνεται φέτος για 5η φορά από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου της Γερμανίας.

Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ, ο Σαμαράς μας συστήνει έναν αρχετυπικό κινηματογραφικό αντι-ήρωα στο πρόσωπο του Νίκου, ανιψιού ενός μεγαλοεκδότη (Γιάννης Μπέζος), ο οποίος τον έμαθε να αγαπάει τα βιβλία και τους συγγραφείς, τόσο πολύ ώστε να νομίζει ότι μπορεί κι ο ίδιος να γίνει ένας. Έχει μάλιστα ήδη ολοκληρώσει το πρώτο του μυθιστόρημα, εμπνευσμένο από την σχέση του με την αιθέρια Κρίστυ (Ανθή Ευστρατιάδου), η οποία όμως τον έχει πρόσφατα χωρίσει. Απογοητευμένος από την απόρριψη των κοντινών του ανθρώπων, ο Νίκος αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του, αλλά αποτυγχάνει ακόμα και σε αυτό. Ένα κομμάτι μαγικό δέρμα έρχεται στη συνέχεια στην κατοχή του, το οποίο έχει τη δυνατότητα να κάνει τις επιθυμίες του πραγματικότητα. Με τη συνδρομή του κολλητού του (Ανδρέας Κοντόπουλος), ο Νίκος πέφτει με τα μούτρα σε ένα ηδονιστικό και παραληρηματικό ταξίδι, αλλά το μαγικό δέρμα παραμονεύει να πάρει πίσω αυτό που του ανήκει.

Η ιδέα της συμφωνίας με τον διάβολο δεν είναι καινούργια στο σινεμά και παρότι είναι ένα ιδανικό όχημα για την εξερεύνηση της φύσης της ανθρώπινης επιθυμίας, ο Σαμαράς δεν καταφέρνει να την αξιοποιήσει αποτελεσματικά, καθώς φαίνεται να τον ενδιέφερε περισσότερο να δημιουργήσει μια σουρεαλιστική – στα όρια της υστερίας – ατμόσφαιρα, με τους ηθοποιούς του να προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στο υλικό, καταφέρνοντας τελικά να μοιάζουν με άβολες στην παρακολούθηση καρικατούρες.

Οι αναφορές του σε άλλους σκηνοθέτες είναι άλλοτε εξόφθαλμες, όπως στην εναρκτήρια σκηνή που η κάμερα ζουμάρει σε ένα ποίημα του Νίκου Παναγιωτόπουλου, είτε πιο έμμεσες, όπως στη σκηνή του πάρτι γενεθλίων, με έναν Χάρη Ρώμα που μοιάζει βγαλμένος από το «Blue Velvet». Ο ερωτισμός της ταινίας φέρνει δε στο νου τα πυρετώδη παραληρήματα του Αντρέι Ζουλάφσκι ή τα πειράματα του Γκοντάρ, αλλά πίσω από το στυλιζάρισμα δεν υπάρχει αρκετή ουσία για να απορροφήσει τον θεατή, με αποτέλεσμα το «Μαγικό Δέρμα» να αποτελεί περισσότερο μια άσκηση ύφους και ένα homage του Σαμαρά στους αγαπημένους του δημιουργούς, παρά μια ολοκληρωμένη ονειρική κινηματογραφική εμπειρία.

3,5 / 10