Berlinale 18: "U: July 22" - Κριτική

Έχει περάσει σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα από την τρομοκρατική επίθεση του 2011 στην κατασκήνωση των παιδιών του σοσιαλοδημοκρατικού κόμματος από τον ακροδεξιό τρομοκράτη Αντερς Μπέρινγκ Μπράιβικ, την δολοφονία 69 εξ’αυτών και τον τραυματισμό περισσότερων από 200. Σχεδόν 7 χρόνια. Οι μνήμες λοιπόν, στους Νορβηγούς συμπατριώτες του σκηνοθέτη της ταινίας «U July 22»,  Έρικ Πόπε («Hawaii, Oslo»), είναι νωπές και οι πληγές δεν έχουν κλείσει.

Ίσως για να ξορκίσει τον εφιάλτη, αποφάσισε να κινηματογραφήσει τα 72 λεπτά που διήρκεσε η σφαγή με ένα σχεδόν ανατριχιαστικό μονοπλάνο ισόποσης διάρκειας, με τραχιά ημι-ντοκιμενταρίστικη υφή και παντελή έλλειψη πολιτικού σχολίου.

Με την κάμερα στον ώμο καταγράφει λοιπόν τον απόλυτο εφιάλτη που έζησαν τα τρομοκρατημένα παιδιά και σαν θρίλερ, η ταινία λειτουργεί συνολικά πολύ καλά, με σκηνές γροθιά στο στομάχι, αίσθηση του φόβου παντού στο πλάνο, έστω και αν ορισμένες κατασκευαστικές ατέλειες διακόπτουν ενίοτε τον ρυθμό με αχρείαστα μελό ιντερλούδια.

Ο Πόπε δεν αναλύει, δεν κρίνει, δεν δείχνει καν τον εκτελεστή: τον ενδιαφέρει ο αγώνας της επιβίωσης, ο τρόμος, η απελπισία, ο εφιάλτης των πυροβολισμών, θέλει να σε μετατρέψει σχεδόν σε virtual reality συμπρωταγωνιστή, να νιώσεις στο μεδούλι σου την παρανοϊκή πραγματικότητα και πολύ συχνά το καταφέρνει. Σου σφίγγει το στομάχι, σε κρατά καθηλωμένο στο κάθισμά σου, χωρίς πάντως να σου εξηγεί τα κίνητρα της επίθεσης.

3,5  /  5