Θεσσαλονίκη 17: "Winter Brothers" - Κριτική

Ο Γιόχαν και ο Εμίλ είναι δύο αδέλφια εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, που δουλεύουν στο εργοστάσιο επεξεργασίας ασβεστόλιθου ενός μικρού χωριού της Δανίας. Ο πρώτος είναι προσγειωμένος, εργατικός, όμορφος κι αγαπητός από τους γύρω του· ο δεύτερος είναι ονειροπαρμένος, ασουλούπωτος, ανασφαλής και περνάει απαρατήρητος. 
Η παθιασμένη και παθογενής σχέση τους δεν χωράει σε λόγια και δεν μεταφράζεται σε πράξεις, γι’ αυτό και ο σκηνοθέτης την περιγράφει σε μια βραδυφλεγή και αγωνιώδη αφήγηση για τους ατέλειωτους χειμώνες των οικογενειακών δεσμών.

To πρόβλημα είναι ότι ο Χλίνουρ Πάλμασον ενώ αποδεικνύεται ικανός στην κατασκευή εντυπωσιακών κάδρων με ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και αρκετά πρωτότυπη διεύθυνση φωτογραφίας, επαφίεται σε αυτά του τα προτερήματα και σε μια προκάτ ιδιορρυθμία στην οπτική του (την οποία φροντίζει συνεχώς να ενισχύει με αρκετές φορές κουραστικά ευρήματα) για να αποδώσει καταστάσεις, συναισθήματα, υποπλοκές. 

Το αποτέλεσμα είναι μια σχεδόν εμμονική σκιαγράφηση της προβληματικής διαδικασίας ενηλικίωσης του πρωταγωνιστή του: ούτε λόγος για συνοχή στην ταινία και κλιμάκωση της αφήγησης, η ουσία απουσιάζει εντελώς προς όφελος φωτογενών επεισοδίων ματαιόδοξης κενότητας.

3,5 / 10