Όλε Κρίστιαν Μάντσεν: "Να βρούμε ένα νέο είδος ρεαλισμού".

Για το σινεμά της χώρας του (Δανίας) και την έκρηξη του Δόγματος στα μέσα των 90s, την δική του οπτική και τις συνήθειες αναφορικά με τις ταινίες του, αλλά και το πρόβλημα της χρηματοδότησης ενός φιλμ, ήταν τα σημεία στα οποία εστίασε ο πολύ καλός Δανός δημιουργός Όλε Κρίστιαν Μάντσεν μιλώντας στο 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, άλλωστε στην διοργάνωση "τρέχει" αφιέρωμα στο έργο του.

Ο Όλε Κρίστιαν Μάντσεν επεσήμανε: «Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή που συμμετέχω στο 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με επτά ταινίες. Ξέρετε, μερικές από αυτές είχα να τις δω σχεδόν δέκα χρόνια και μάλιστα έχω την αίσθηση ότι βλέπω τις ταινίες κάποιου άλλου ή ότι πρόκειται για νέες ταινίες». Ο Δανός σκηνοθέτης αναφέρθηκε στη δεύτερη μεγαλύτερη «κινηματογραφική έκρηξη» που σημειώθηκε στη χώρα του, μετά τις αρχές του 20ου αιώνα, οπότε και «η Δανία ήταν ο μεγαλύτερος παραγωγός στο παγκόσμιο σινεμά», όπως σημείωσε. Και εξήγησε: «Όταν οι ταινίες άρχισαν να έχουν ήχο και ακούγονταν στη δανέζικη γλώσσα, την οποία όλοι θεώρησαν φρικτή, χάσαμε την πρωτοκαθεδρία μας».

Ο Μάντσεν πρόσθεσε σχετικά: «Στα μέσα της δεκαετίας του '90 η σχολή της Δανίας αποφάσισε να εγκαταλείψει την αντίληψη που υπήρχε μέχρι τότε για τον σκηνοθέτη και το ρόλο του στη διαμόρφωση της ιστορίας και να εμπλέξει περισσότερο το κοινό στην αφήγησή της. Δόθηκε έμφαση στην επικοινωνία. Ασχέτως αν η ταινία ήταν σκοτεινή, καταθλιπτική ή αστεία, ο στόχος της ήταν να επικοινωνήσει με το κοινό». Ο ίδιος πρόσθεσε ότι μέχρι και σήμερα, το βασικό χαρακτηριστικό των ταινιών του δανέζικου σινεμά αποτελεί το γεγονός ότι είναι ανθρωποκεντρικές. Ο σκηνοθέτης ρωτήθηκε σχετικά με το μανιφέστο Δόγμα '95, τις αρχές του οποίου ακολουθεί και η ταινία του Κίρα: Μια ιστορία αγάπης. «Το Δόγμα είχε πολλές πτυχές. Αναγέννησε τον δανέζικο κινηματογράφο, με ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού, επιστρέφοντας στην ουσία του σινεμά, που είναι οι σκηνές και ο ηθοποιός. Οι ταινίες του Δόγματος περιγράφουν τις ζωές των ανθρώπων με σκληρό ρεαλισμό», επεσήμανε ο σκηνοθέτης.

Παρόλα αυτά, στη συνέχεια αποφάσισε ότι δεν τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα ο κοινωνικός ρεαλισμός, γι’ αυτό και δεν συνέχισε να γυρίζει ταινίες με βάση το Δόγμα. Ωστόσο, συνέχισε να θέτει στο επίκεντρο των ταινιών του τις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς ακολούθησε η ταινία Πράγα και φέτος το Superclasico: και οι δύο έχουν ως κεντρικό θέμα την εξέλιξη ενός γάμου, ακολουθώντας διαφορετικές αισθητικές αντιλήψεις. «Η πρώτη είναι πιο μελοδραματική, ενώ το Superclasico είναι κωμωδία. Μπορεί οι χώρες στις ταινίες του Μάντσεν να αλλάζουν, ο βασικός πυρήνας των ηθοποιών του παραμένει ο ίδιος. «Δεν είναι ανάγκη να αλλάξεις τον ηθοποιό, προκειμένου να τον σκηνοθετήσεις σε τελείως διαφορετικούς ρόλους. Αντιθέτως, πρέπει να σεβαστείς την προσωπικότητά του, γιατί όπως έλεγε και ο Στανισλάβσκι ‘’ο ηθοποιός υποδύεται μέσα από την προσωπικότητά του’’.

Με αφορμή το φιλμ "Μέρες θυμού", ο σκηνοθέτης αναφέρθηκε και στα προβλήματα χρηματοδότησης που αντιμετωπίζει σήμερα ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος. «Η συγγραφή του σεναρίου για τις Μέρες θυμού ξεκίνησε πριν από εννέα χρόνια. Τότε κανείς δεν ενδιαφερόταν να χρηματοδοτήσει μια ταινία για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, θεωρούνταν ξεπερασμένο θέμα. Στηριχθήκαμε σε γερμανούς χρηματοδότες για να καλύψουμε τον προϋπολογισμό των 9 εκατ. ευρώ. Αυτή τη στιγμή, καμιά ευρωπαϊκή ταινία δεν μπορεί να συγκεντρώσει τέτοια ποσά, γιατί δεν υπάρχει ρευστότητα και κανείς δεν διακινδυνεύει. Πλέον ο μεγαλύτερος προϋπολογισμός των ευρωπαϊκών ταινιών είναι ο μισός από εκείνον της ταινίας Μέρες θυμού», σημείωσε ο δανός σκηνοθέτης. Και πρόσθεσε: «Ο κλάδος βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας και θα πρέπει να βρούμε μια λύση που θα βελτιώσει τα οικονομικά του. Επιπλέον, ίσως θα πρέπει να αλλάξουμε τον ανιαρό τρόπο του κοινωνικού ρεαλισμού, να βρούμε ένα νέο είδος ρεαλισμού».