Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2021: "Λούγκερ" - Κριτική

Σύνοψη: Τα γεγονότα της ταινίας εκτυλίσσονται μετά την Κατοχή, μέχρι και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80.

ΣΧΕΤΙΚΑΗ Ελίνα Ψύκου και τα "Αδέσποτα κορμιά" της

Στα κομβικά αυτά ιστορικά χρόνια αποτυπώνεται η περιπετειώδη πορεία μιας οικογένειας, η οποία θα ξεκινήσει φτωχή και θα γίνει πάμπλουτη. Ο πλούτος όμως δεν φέρνει την ευτυχία.

Άποψη: Η πολιτικοκοινωνική κατάσταση της Ελλάδας από την δεκαετία του 1950 στην ορεινή Κρήτη μέχρι την δεκαετία του 1980 και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία μέσα από το πρίσμα της κοινωνικής ανόδου της οικογένειας Αγγελιδάκη στην νέα ταινία του Κώστα Χαραλάμπους, έπειτα από το Αγάπη στα 16 (2004) και Δεμένη Κόκκινη Κλωστή (2012).

Λούγκερ από το όνομα του Georg Luger είναι το διασημότερο ίσως όπλο του 20ού αιώνα, που συνδέθηκε έντονα με τους ναζί και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ και πολλές άλλες χώρες και στρατοί το είχαν στην κατοχή τους. Πλέον είναι συλλεκτικά.

Το Λούγκερ λοιπόν εξετάζει ζητήματα εξουσίας και πλούτου, από την στιγμή που ο Παύλος Αγγελιδάκης (Τάσος Νούσιας) αποφασίζει να επεκταθεί στα πετρέλαια και έτσι να οδηγηθεί σε κερδοφόρες επιχειρήσεις που θα μετέτρεπαν την οικογένεια του σε πλούσια και δυνατή. Αυτό όμως θα αλλάξει τους συσχετισμούς ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας.

Μια περισσότερο ηθική πραγματεία πάνω στον πλούτο και λιγότερο πολιτικοκοινωνική ανάλυση, μιας και οτιδήποτε πέραν της οικογένειας μένει εμφατικά στο παρασκήνιο, χωρίς ιδιαίτερες αναφορές ή κάποια περαιτέρω σχόλια. Την πορεία οικογενειών μέσα στον χρόνο την έχουμε ξαναδεί στον διεθνή κινηματογράφο και τηλεόραση -πρόσφατο παράδειγμα η τηλεοπτική σειρά Succession- στην Ελλάδα όμως σπανίζει αυτό το είδος και έτσι είναι μια ευχάριστη προσθήκη στον ελληνόφωνο κινηματογράφο, παρόλο που δεν δικαιώνεται απόλυτα εκ του αποτελέσματος.

Πιστή σε μια τηλεοπτική περισσότερο λογική που ορίζει έμφαση στους ήρωες και τα πρόσωπα και όχι αναγωγές σε κάτι μεγαλύτερο που τους ξεπερνά, το Λούγκερ είναι τελικά μια ηθική κατακραυγή της διαφθοράς του πλούτου που αλλοίωσε τους ανθρώπους, που αποσύνδεσε άτομα της οικογένειας που άλλοτε ήταν μονιασμένα, που έφερε πίκρες και δυστυχίες και που έτσι απομακρύνθηκαν από την ευτυχία την οποία φαινομενικά κατείχαν στο χωριό της Κρήτης. Αυτά δηλαδή που επί δεκατέσσερα χρόνια μας έλεγε ο Φώσκολος στην Λάμψη μέσα από τα δεινά που επέφερε ο πλούτος και η δόξα στην οικογένεια Δράκου.

Φυσικά χωρίς τους φωσκολικούς μελοδραματισμούς, με μερικές αξιοσημείωτες ερμηνείες, όπως του πολύ καλού και μετρημένου Τάσου Νούσια, της Στεφανίας Γουλιώτη ή του βραβευμένου με βραβείο Χορν 2020 Γιώργου Τσουρή.

Πάντως όλες οι αλλαγές που συνέβαιναν στην Ελλάδα με το διάβα των χρόνων απλώς τις ακούμε αλλά δεν γίνονται τμήμα της ταινίας, όπως επίσης η χρήση του χρόνου που περνάει γίνεται με άλματα που ανά στιγμές αποδυναμώνουν την αφήγηση και δεν οδηγούν στην δραματικοποίηση των όσων συντελούνται.

Τα πάντα για το φετινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στην ξεχωριστή ενότητα του MOVE IT που ανανεώνεται συνεχώς.