Νύχτες Πρεμιέρας 12: "Pigs and Battleships" - Review

Pigs and Battleships (8 / 10)

Ο Κίντα δουλεύει για λογαριασμό μιας συμμορίας που διαχειρίζεται μια φάρμα με γουρούνια ως βιτρίνα για τις μαύρες ανταλλαγές με τους αμερικάνους στρατιώτες. Η οικογένεια της Χιρούκο με την οποία είναι ερωτευμένος θέλει να την πουλήσει στο γιάνκι που θα δώσει τα περισσότερα. Οι δυο τους κάνουν μάταια σχέδια για μια ζωή διαφορετική.

Σίγουρα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια στις φετινές «Νύχτες Πρεμιέρας» είναι το αφιέρωμα στα στούντιο Νικάτσου, τον παλαιότερο κινηματογραφικό οργανισμό της Ιαπωνίας, ιδρυθέντα το 1912. Το αφιέρωμα κάνει focus στη «χρυσή εποχή» της εταιρείας που ξεκίνησε μεταπολεμικά ως και τα τέλη της δεκατίας του 1960.

Ο Σοχέι Ιμαμούρα ήταν ένας από τους σκηνοθέτες που μεσουράνησαν εκείνη την περίοδο και χαρακτήρισαν οπτικά και θεματικά το μέλλον του ιαπωνικού σινεμά. Μετά από μερικές παραγωγές που δεν τον ικανοποιούσαν, τo Pigs & Battleships ήταν η πρώτη ταινία, στην οποία ο Ιμαμούρα μπόρεσε να εκφράσει πλήρως το όραμά του. Έχοντας δει σε πρώτο πρόσωπο την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η ιαπωνική κοινωνία μετά τον πόλεμο, τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τη σχέση υποταγής με τους αμερικάνους κατακτητές, ο σκηνοθέτης σκιαγράφησε ένα πορτρέτο κοινωνίας σε σοκαριστική μετάλλαξη. Ενώ στην Ιαπωνία πριν τον πόλεμο κυρίαρχη ήταν η επικράτηση των παραδοσιακών αξιών, η τυφλή υποταγή στους αυτοκρατορικούς κώδικες και ο καταναγκαστικός συντηρητισμός που διατηρούσε τις δομές της κοινωνίας και όριζε τις σχέσεις των ανθρώπων, στη μαύρη αγορά της μεταπολεμικής Ιαπωνίας, όλα είναι για πούλημα. Πόρνες, τσιράκια της γιακούζα, απλοί άνθρωποι και αμερικάνοι στρατιώτες βράζουν στο ίδιο καζάνι επιθυμίας, δυστυχίας και ανεκπλήρωτων ονείρων

Ο Ιμαμούρα πλαισιώνει την καταγραφή της εξαθλίωσης με εξαιρετικά ευρηματικές σκηνές και καταπληκτικά φωτογραφημένες σεκάνς – τεχνικά πολύ μπροστά από το Δυτικό κινηματογράφο - που οδηγούν σε μια αφηγηματική και δραματική κορύφωση, που συμβολικά περικλείει όλα τα νοήματα του έργου. Αυτά συμπυκνώνονται σε ένα πολιτισμικό αδιέξοδο, το οποίο διαπιστώνει και παρουσιάζει ο σκηνοθέτης και το οποίο δεν γίνεται περισσότερο προφανές παρά στις παραγκουπόλεις και στα «κόκκινα φανάρια» της Γιοκοσούκα όπου εξελλίσεται η ταινία.

Και δεν είναι παράξενο πως παρακολουθώντας το φιλμ, έρχονται στο μυαλό σκηνές από αντίστοιχες ελληνικές ταινίες όπως τα Κόκκινα φανάρια/1965 ή Συνοικία το Όνειρο/1961, όπου ενώ υπάρχουν φυσικά διακριτές διαφορές και μια τάση προς το μελόδραμα, στόχος της σκηνοθεσίας είναι να αποκαλύψει μια αλήθεια για αυτό που συμβαίνει εκεί έξω. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι ο σκηνοθέτης πλήρωσε την τόλμη του αυτή με «τιμωρία» δύο χρόνων από το στούντιο, μιας και το φιλμ θεωρήθηκε πολύ τολμηρό για τον καιρό του.

Mιχάλης Κωνσταντέλλης