Νύχτες Πρεμιέρας 12: "Los chidos" - Review

Los Chidos (Βαθμολογία δεν έχει)

Ρε δεν πας να... σοκαριστείς!

Το αιώνιο ερώτημα: ταινία με αρχίδια ή αρχίδια ταινία; Είναι η αλήθεια κάπου στη μέση; Και αν ναι, τότε ξέρετε πολύ καλά τι είναι ανάμεσά τους!

Η 5η ταινία του Ομάρ Ροντρίγκεζ-Λόπεζ, κιθαρίστα των At the Drive-In και Mars Volta, έχει, όπως λέει ο ίδιος, «μήνυμα». Ακριβώς τα μηνύματα που στέλνεις στα κινητά φίλων στη διάρκεια της προβολής, πληροφορώντας πως θα φύγεις πριν το τέλος της...

Η ταινία είναι ιδανική αν θες να εκδικηθείς ή να ξεφορτωθείς γκόμενα/γκόμενο «καθώς πρέπει». Θέλει να σατιρίσει (;), να «κανιβαλίσει» (κυριολεκτικά) έναν ορισμένο τρόπο ζωής φτάνοντας σε ότι πιο ακραίο έχετε δει; Πιθανότατα. Θέλει να μας σοκάρει; Nαι, αλλά έχοντας δει τόσα και τόσα, σόρι αλλά σοκ δεν νιώσαμε, μια αηδία σίγουρα! Για έναν ανεξήγητο λόγο, τίποτα από όσα είδαν τα ματάκια μας δεν μας έκαναν να αισθανθούμε έκπληξη, να φωνάξουμε «τι κάνει ρε μαλάκα ο τύπος»!

Ισως φταίει πως πήγαμε προετοιμασμένοι, «διαβασμένοι». Ισως ότι από το πρώτο πλάνο, ήξερες τι θα δεις. Από ένα σχεδόν γεμάτο Ιντεάλ, θα περίμενες να ακούς συνεχώς είτε την αποθέωση έιτε το γιουχάϊσμα. Ψιλονέκρα, αδιαφορία. Γέλια στο πρώτο τέταρτο, μετά αφόρητη επανάληψη. Τα ίδια μεξικάνικα χαζοτράγουδα στο repeat (ένα συγκεκριμένο έπαιζε συνέχεια στο πρώτο ημίωρο), οι διάλογοι ξαναηχογραφημένοι στην διαπασών (αυτό δεν το έχω ξαναδει, ελπίζω να μην το ξαναδώ...), και στο τέλος λίγο από αμερικανικό core με πολύ, μα πολύ, αίμα!

Αν οι «Γαμάτοι» είχαν μυρωδιά, θα ήταν σκέτη μπόχα. Συντηρητικοί δεν είμαστε, αλλά πλενόμαστε και καμιά φορά...

Γιάννης Λυμπέρης