Νύχτες 18: "Cold War" - Κριτική

Σύνοψη: Η Zula είναι μία νεαρή τραγουδίστρια που περνάει από οντισιόν σε μία χορωδία, που έχει ως στόχο την ανύψωση της λαϊκής παραδοσιακής μουσικής. Ο Wiktor είναι ο μαέστρος που θα επιλέξει την Zula να μπει στην χορωδία, όντας εντυπωσιασμένος όχι μόνο από την φωνή της. Τότε θα ξεκινήσει μία παθιασμένη ερωτική σχέση, που θα αρχίσει το 1949 στην Πολωνία και θα καταλήξει το 1964.

ΣΧΕΤΙΚΑΝύχτες Πρεμιέρας 18: Οι καλύτερες φωτό

Άποψη: Ο Pawel Pawlikowski επιστρέφει μετά την «Ida» που τον καθιέρωσε στο ευρύ κοινό κερδίζοντας διθυραμβικές κριτικές και το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το 2015 και καταφέρνει με επιτυχία να ξεπεράσει τον σκόπελο μίας τόσο γνωστής ταινίας. Ο «Ψυχρός Πόλεμος» μπορεί αισθητικά να θυμίζει την προηγούμενη ταινία, χρησιμοποιώντας και αυτήν την φορά την ασπρόμαυρη φωτογραφία και το τετράγωνο καδράρισμα, ωστόσο από πλευράς ύφους διαφοροποιείται αρκετά, υιοθετώντας ένα πιο ανάλαφρο και ενίοτε χιουμοριστικό ύφος, δείχνοντας ότι δεν προσπαθεί να κοπιάρει την επιτυχία της «Ida», αλλά να κάνει κάτι διαφορετικό. Δημιουργεί μία ερωτική ιστορία στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, την άτυπη κόντρα ανατολικού-δυτικού μπλοκ, κομμουνισμού-καπιταλισμού, και πέρα από το να σχολιάσει την σχέση των δύο αυτών ανθρώπων που μοιράζονται την αγάπη για την μουσική, καταφέρνει με εξαιρετική δεξιοτεχνία να σχολιάσει, έστω και ακροθιγώς, την πολιτικοκοινωνική κατάσταση στην Πολωνία από το 1949 έως το 1964, από την εποχή δηλαδή του σταλινισμού και την κιτς προπαγανδιστική τέχνη μέχρι την είσοδο της τζαζ και άλλων «δυτικών στοιχείων».

Στο επίκεντρο βέβαια είναι οι άνθρωποι, οι δύο πρωταγωνιστές, όπως σε όλες τις ταινίες του Πολωνού σκηνοθέτη, που μπορεί κανείς να απολαύσει στο αφιέρωμα που πραγματοποιείται στις Νύχτες Πρεμιέρας. Αυτήν την φορά όμως επιχειρεί να κάνει έναν ευρύτερο προβληματισμό όχι μόνο για την αγάπη και την δύναμή της, αλλά για την τέχνη και τον ρόλο της, και την Πολωνία την περίοδο εκείνη. Ο ίδιος βέβαια που παραβρέθηκε στην χθεσινή προβολή της ταινίας στο Ιντεάλ αρνήθηκε ότι θέλησε να κάνει κάποιο σχόλιο για τον Ψυχρό Πόλεμο, καθώς ενδιαφέρθηκε μόνο για τους ήρωές του. Οι ήρωές του μάλιστα είναι εμπνευσμένοι από τους γονείς του, στους οποίους αφιερώνεται η ταινία, έχοντας τα ίδια ονόματα με εκείνους, και κάποια κοινά στοιχεία ως προς την εξέλιξη της ερωτικής ιστορίας τους. Η σχέση των δύο ανθρώπων σε αντιδιαστολή με τον Ψυχρό Πόλεμο, είναι θερμή, και καταφέρνει να επιβιώνει παρά τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν, ή όσες φορές και αν χρειάστηκε να χωρίσουν. Σαν άλλοι Ρωμαίος και Ιουλιέτα γνωρίζουν ότι είναι μοιραίο να είναι μαζί, οπότε είτε στην Πολωνία είναι, είτε στο Παρίσι, είτε στην Γιουγκοσλαβία, το πεπρωμένο τους έχει ορίσει να είναι μαζί.

Αυτήν την φορά καταλυτικό ρόλο στην ταινία διαδραματίζει η μουσική, αφενός γιατί με αυτήν ασχολούνται οι δύο ήρωες, και χάρη σε αυτήν γνωρίζονται, αφετέρου διότι η εναλλαγή στην μουσική υπόκρουση, υποδηλώνει και το πέρασμα των χρόνων, με τις αλλαγές στα μουσικά είδη που επικρατούν κάθε φορά. Ώρες-ώρες σε κάνει να νιώθεις ότι βλέπεις πώς θα ήταν ένα «La La Land» από πολωνό σκηνοθέτη, αν και είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Αν κάτι λείπει στην ταινία, είναι περισσότερη διάρκεια, καθώς ο σκηνοθέτης έχει μία εμμονή να διαρκούν οι ταινίες του 83 λεπτά και 7 λεπτά τα credits, που ενώ στην «Ida» αποδείχθηκε ωφέλιμο, γιατί έγινε μία στιβαρή, σφιχτοδεμένη ταινία, εδώ σου δημιουργεί κάποιες φορές την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, που αν κρίνουμε από το τέλος, δεν ήταν πρόθεσή του να μείνει ατελής η ιστορία τους. Μία εξαιρετική ταινία, που δίκαια απέσπασε το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες, χάρη στα γερά και γεωμετρικά πλάνα του αλλά και στην σπουδαία φωτογραφία του Lucasz Zal. Μόνο που θα ήθελε λίγη παραπάνω διάρκεια ώστε να αναπτυχθεί περισσότερο.

Bαθμολογία: 7,5 / 10