Zombi child

Αϊτή, 1962. Ένας άνδρας επιστρέφει από τους νεκρούς μόνο για να βρεθεί σκλάβος σε μια φυτεία ζαχαροκάλαμων. Μισό αιώνα μετά, σε ένα έγκριτο σχολείο του Παρισιού, η εγγονή του ομολογεί ένα παλιό οικογενειακό μυστικό στις νέες φίλες της, χωρίς να υπολογίζει τα όσα αδιανόητα πρόκειται να ακολουθήσουν.

H δράση μοιράζεται σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους και σε δύο χώρες: στη σημερινή Γαλλία και στην Αϊτή του 1962. Μια έφηβη κοπέλα, μαθήτρια σε ένα έγκριτο σχολείο του Παρισιού που βιώνει μία ερωτική απογοήτευση, μαθαίνει ένα τρομακτικο μυστικό από μία συμμαθήτριά της με καταγωγή από την Αϊτή. Όμως η κοπέλα αποκαλύπτει την οικογενειακή της ιστορία χωρίς να υπολογίζει όσα αδιανόητα πρόκειται να ακολουθήσουν. Εξήντα χρόνια νωρίτερα, ο παππούς της γυρίζει πίσω από τους νεκρούς ως ζόμπι μόνο για να βρεθεί σκλάβος σε μια φυτεία ζαχαροκάλαμων. ..

O Μπερτράν Μπονελό, μας παρουσιάζει μία διαφορετική εκδοχή των ζόμπι σε σχέση με την αμερικανική μυθολογία του είδους, ανατρέχοντας στις δοξασίες της Αϊτής. Σύμφωνα με αυτές, οι άνθρωποι μεταμορφώνονται επί τούτου σε ζόμπι μέσω μίας ουσίας, χωρίς να πεθαίνουν πραγματικά, με σκοπό να μετατραπούν σε πειθήνιους, αμνησιακούς σκλάβους στις φυτείες.

Ένα σίγουρα ασυνήθιστο κινηματογραφικό υβρίδιο που προσπαθεί να μιξάρει μια ιστορία ενηλικίωσης με μια (ας την πούμε) ιστορία τρόμου και θρησκοληψίας, κρατώντας σε ανοικτή γραμμή την Αϊτή των 60’s με την σημερινή Γαλλία.

Οι αρετές λίγες, οι αστοχίες περισσότερες.

Προσωπικό στίγμα με ορισμένα καλοφτιαγμένα πλάνα που υποθάλπουν στον πηρύνα τους μια υποψία τρόμου δοσμένη ωστόσο ξεθυμασμένα και αποχρωματισμένα σε βαθμό που να σε απορρυθμίζει στην θέαση.

Τα «ζόμπι» του τίτλου δεν είναι ακριβώς όπως τα έχουμε συνηθίσει, το μυστηριακό περιβάλλον που με υπομονή έχει χτιστεί με τις εφηβικές αποχρώσεις κάποια στιγμή ξεθωριάζει, η ιστορία δεν γίνεται ποτέ συναρπαστική, παρά μόνο εξελίσσεται μηχανικά και flat, όπως ακριβώς περπατά και ζει την καθημερινότητά του ο «ζομποποιημένος σκλάβος».

Τι προσπαθεί τελικά να αρθρώσει το «Zombi Child»; Να βουτήξει σε μια σκοτεινή περίοδο της γαλλικής ιστορίας, να την ανάγει στο τώρα και να παραδειγματίσει εναντίων των προκαταλήψεων.

Δεν νομίζω ότι τα καταφέρνει, είναι μαζί δυσνόητος και κάπως αφαιρετικά άστοχος, κινηματογραφεί γοητευτικά μελαγχολικά μεν το coming-of-age κομμάτι της ιστορίας του, ούτε όμως από εκεί μπορεί να πιαστεί κανείς για να οδηγηθεί προς το κάπως υπερβολικό και παρέταιρο προς τον μέχρι τότε ειρωνικό ακαδημαϊσμό του