Ξερά χόρτα

Σύνοψη: Ο Σαμέτ, ένας μεσήλικας δάσκαλος καλλιτεχνικών, διανύει τον τέταρτο χρόνο της υποχρεωτικής θητείας του σε έναν παραδοσιακό οικισμό της Ανατολίας. Όσο ονειρεύεται μια μετάθεση στην Κωνσταντινούπολη, αναπτύσσει μια απρεπή εμμονή με μία απ' τις μαθήτριές του.

Όταν στην τσάντα του 14χρονου κοριτσιού βρεθεί ένα ερωτικό σημείωμα, οι φαντασιώσεις του Σαμέτ κλιμακώνονται.

Άποψη: Πέντε χρόνια μετά την Άγρια Αχλαδιά και εννιά χρόνια μετά τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες για την Χειμερία Νάρκη, ο σπουδαίος Tούρκος σκηνοθέτης Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν επιστρέφει στις Κάννες όπου παρουσίασε προ λίγων μηνών τα Ξερά Χόρτα, ένα ακόμα μακρόσυρτο ρεαλιστικό όσο και λυρικό πορτρέτο της βαθιάς Τουρκίας και όχι της δυτικής επίφασής που θέλει πολιτικά να δείχνει προς τα έξω.

Ένας δάσκαλος σε ένα δημοτικό σχολείο μιας μικρής πόλης στην Ανατολία βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα περιβάλλον που δεν τα αρέσει, ένα ξεόροτοπο που το ξηρό καλοκαίρι το διαδέχεται ο γεμάτος χιόνια χειμώνας και τούμπαλιν, δημιουργώντας ένα άγονο -κυριολεκτικά και μεταφορικά-περιβάλλον.

Μια συνάδελφός του προσωποποιεί τις υπόκωφες μα υπαρκτές αντιδράσεις απέναντι όχι απαραίτητα στο καθεστώς Ερντογάν αλλά ευρύτερα στον τρόπο που πατριαρχικά έχει δομηθεί η τουρκική κοινωνία μη αφήνοντας περιθώρια. Απόλυτα ταιριαστά η ηθοποιός που την υποδύεται, η εξαιρετική Merve Dizdar, κερδίζοντας το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες τα έβαλε με το πολιτικό σκηνικό της χώρας της και υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των γυναικών προκαλώντας την οργή του προέδρου Ερντογάν.

Στα Ξερά Χόρτα ο Τζεϊλάν επιχειρεί να αναδείξει για άλλη μια φορά και πάλι επιτυχημένα, την εσωτερική σύγκρουση της χώρας και της κοινωνίας, τους δύο πόλους που μοιράζονται ανάμεσα σε καλοκαίρι και χειμώνα αφήνοντας στο διάβα τους ξερόχορτα και μην επιτρέποντας φθινόπωρο και άνοιξη να ανθίσει.

Η Κωνσταντινούπολη, το πιο κοσμικό, δυτικό και αστικό στοιχείο της χώρας, φαντάζει ένα μακρινό όνειρο για τον ήρωα προκαλώντας του τέλματα και εντάσεις.

Ένας κυνικός και απότομος ήρωας, που δεν ζητά να γίνει συμπαθής αλλά γίνεται άμεσα κατανοητός ως προς τις προθέσεις του, μπλέκεται σε μια ιστορία με μια μαθήτριά του, θέλοντας μέσα από το περιβάλλον του σχολείου να αναδειχθεί ο προβληματισμός του.

Σαφώς απευθύνεται στους φαν του δημιουργού με τους αγγελοπουλικούς ρυθμούς που δύσκολα γίνονται ευχάριστοι, καθώς παρόλη την μαεστρία και το ταλέντο του αλλά και την ενδιαφέρουσα υπόθεση, σαφώς τα 197 λεπτά, τα μακρόσυρτα ποιητικά και φυσιολατρικά πλάνα και οι μακροσκελείς διαλογικές σκηνές εξαντλούν τα όρια αντοχής του μέσου θεατή, αφήνοντάς τον εν τέλει περισσότερο αποκαμωμένο και λιγότερο γοητευμένο.

Ένα οπτικό κομψοτέχνημα με υπέροχης τεχνικής καδραρίσματα και πολύ εναρμονισμένες με τον κόσμο της ταινίας ερμηνείες που ωστόσο απαιτούν υπομονή και επιμονή.