Where to invade next

Το νέο ντοκιμαντέρ του Michael Moore, που προβλήθηκε και στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου προ μερικών εβδομάδων, τιμά επάξια τη φήμη του εκκεντρικού του δημιουργού, ο οποίος φοράει τον μανδύα μιας κλέφτρας κίσσας και ξεκινά να εισβάλλει σε χώρες της Ευρώπης, κλέβοντας τις καλύτερες των ιδεών τους, για να τις πάει στην Αμερική, μπας και λυθούν κάποια προβλήματά της, αφού με τους αλλεπάλληλους πολέμους προκοπή δεν κάνει! Και με τα τελευταία τεκταινόμενα ενός Trump που πλησιάζει όλο και περισσότερο στο να προταθεί για υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων, δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα οι Αμερικάνοι προτού ψηφίσουν, να σπεύσουν στην πλησιέστερη κινηματογραφική, σκοτεινή αίθουσα..

Στο θέμα μας όμως τώρα... Ο Moore, καθ’ όλη την πορεία του ταξιδιού του, βλέπει πως αλλού υπάρχουν σημαντικά εργασιακά δικαιώματα, αλλού σωστή και προσεγμένη διατροφή στα σχολεία, αλλού ισόποσοι άνδρες και γυναίκες στις επιχειρήσεις, σε ηγετικές θέσεις, ακόμα και στο κοινοβούλιο, αλλού σωφρονιστικό σύστημα με ακριβώς τον σωφρονισμό ως αυτοσκοπό κι όχι την εκδίκηση, αλλού αποποινικοποίηση των ναρκωτικών. Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Πορτογαλία, Ισλανδία, ακόμα και Τυνησία, μερικές από τις χώρες στις οποίες βρέθηκε. Και με το που χωνεύει -προσπαθεί τουλάχιστον- την πραγματικότητα που αντικρίζει, διερωτάται κάθε φορά το ίδιο «Εμείς γιατί δεν το έχουμε αυτό;» και η απάντηση που παίρνει είναι παντού η ίδια «Έχουμε βασιστεί σε αμερικάνικες ιδέες, σε αμερικάνικα ιδανικά». Αυτή τη φράση ακούει από παντού.

Η ταινία δεν έχει κανέναν στόχο να αποδείξει πως όλα πάνε τέλεια στις χώρες όπου ταξιδεύει ο Moore. Αυτές είναι και οι δικές του λέξεις μπροστά στην κάμερα. Όμως, ξεκάθαρα, θέλει να ανοίξει τα μάτια στους συμπατριώτες του, αλλά να μείνει κιόλας μονάχα μέχρι εκεί. Το ντοκιμαντέρ αυτό απευθύνεται σε όποιον δείχνει να λησμονά -ή χειρότερα να αγνοεί- πως κάποια μοντέλα έχουν δοκιμαστεί και πετύχει σε κάποια μέρη του πλανήτη. Έτσι στέκει μπροστά στον θεατή του. Γυμνό, με ειλικρίνεια που ενοχλεί και ταράζει, γεμάτο προτάσεις για ένα καλύτερο αύριο. Γλύκανε αισιόδοξα ο Moore μετά από τόσα χρόνια άραγε; Δεν έχει μεγάλη σημασία. Σημασία έχει το να είναι μερικές από αυτές τις προτάσεις κομμάτι της ατζέντας του νέου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών κι όχι αυτές οι Trumpικές αηδίες που ξεστομίζονται ολοένα και ηχηρότερα όσο περνούν οι μήνες..