What Maisie Knew

Ζωγραφιά της ζωής με μικρές, αληθινές χαρές.

Η πρώτη έκπληξη της ταινίας είναι το γεγονός ότι βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χένρι Τζέιμς, γραμμένο το 1897, παρακαλώ! Η διαχρονικά μοντέρνα, επίκαιρη και πολύ ενδιαφέρουσα θεματολογία του συγγραφέα έχει κατά καιρούς αποδειχθεί και μέσα από τις πολλές κινηματογραφικές διασκευές των έργων του, οι οποίες συνήθως σέβονταν τον χωροχρόνο και τις ‘παραδόσεις’ του εκάστοτε βιβλίου. Εδώ όμως δεν θα δείτε άμαξες, κρινολίνα, κεριά και αγγλικές πορσελάνες, καθώς η ταινία διαδραματίζεται στη σημερινή Νέα Υόρκη και θίγει με τόλμη ένα θέμα που ίσως φαντάζει λίγο passé και τετριμμένο για τα δεδομένα της εποχής μας (εξαιρετικά avant-garde όμως για τα τέλη του 19ου αιώνα).

Η ίδια η ηρωίδα, και κυρίως ο τρόπος που την ενσαρκώνει η εξάχρονη (κατά τα γυρίσματα) Ονάτα Απρίλε, μας κάνει να δούμε κατάματα την πιο σκοτεινή πλευρά ενός διαζυγίου, που θεωρητικά είναι αρκούντως πολιτισμένο. Τα εντυπωσιακά διαμερίσματα των γονιών στο Μανχάταν και το κοινωνικό τους status ρίχνουν στάχτη στα δικά τους μάτια, που εστιάζουν αποκλειστικά στο εγώ τους, και τις δικές τους fancy επιθυμίες ή μάλλον σκοπιμότητες. Στην αρχή της ταινίας, βλέπουμε ενσταντανέ από την καθημερινότητα ενός χαριτωμένου κοριτσιού και την αρχή του τέλους στην ιστορία της Σουζάνα και του Μπιλ. Όσο προχωράει η δικαστική διαμάχη για την κηδεμονία της Μέιζι, τα κομμάτια του παζλ αρχίζουν να συμπληρώνονται και μαζί να διαλύονται, αφού ο καθένας παραπατά και ακολουθεί τον δικό του αβέβαιο δρόμο. Η μαμά ροκ σταρ προσπαθεί να αναβιώσει την καριέρα της με μια περιοδεία, ενώ ο μπαμπάς πηγαινοέρχεται στην Ευρώπη της τέχνης.

Η Μέιζι γίνεται το παιχνίδι που αλλάζει χέρια και σπίτια, ανάλογα με τα κέφια και το πρόγραμμα του καθενός, όταν δεν την ξεχάσουν τελείως στο παγκάκι του σχολείου ή σε ένα πεζοδρόμιο. Και τα πιόνια αυξάνονται, καθώς πολύ σύντομα βρίσκεται με πατριό και μητριά, γεγονός που δείχνει σε πόσο μεγάλη υπόληψη έχουν οι φυσικοί γονείς της τον θεσμό του γάμου. Οι αρκετά νεότεροι σε ηλικία νέοι ‘γονείς’ δίνουν το δικό τους αγώνα για να τη φροντίσουν και, άθελά τους, για να την διεκδικήσουν. Δεν μοιάζει δύσκολο να κερδίσουν την καρδιά της καλοπροαίρετης Μέιζι, η οποία ξεφεύγει από τα όρια της παιδικής αθωότητας, επιδεικνύει απίστευτη ψυχραιμία και ωριμότητα για την ηλικία της, καταφέρνει να δικαιολογεί ή να εκλογικεύει κάθε πράξη αγένειας, σκληρότητας, απερισκεψίας ή και ‘δωροδοκίας’ των γονιών της. Είναι ένας χαρακτήρας που δεν κρύβει ‘σκελετούς στην ντουλάπα’, παρά μόνο κουκλάκια και ένα μπουκέτο λουλούδια που θα ήθελε να μείνουν για πάντα φρέσκα, σαν την παντοτινή αγάπη που λαχταρά. Αντί για αυτό, η παντελής ανωριμότητα των ενηλίκων θα την ωθήσει με σταθερά βηματάκια να διαλέξει εκείνη τους γονείς που προτιμά, και να ‘ζωγραφίσει’ μια ζωή με μικρές αληθινές χαρές.

Η μικρή πρωταγωνίστρια –και καθόλου μικρομέγαλο- είναι παρούσα σχεδόν σε κάθε σκηνή της ταινίας και πραγματικά φαίνεται να σηκώνει μόνη της και με σοβαρότητα το συναισθηματικό φορτίο όλης της ταινίας. Ταιριαστοί και αξιοπρεπείς οι τέσσερις ‘μεγάλοι’ πρωταγωνιστές, με ένα προβάδισμα στη χαμηλόφωνη ερμηνεία του καθόλα επιβλητικού Σκάρσγκαρντ. Με σκυφτούς ώμους, χωρίς να δείχνει τα ‘δόντια’ του, βγάζει μια ήρεμη δύναμη που καθησυχάζει και χαλαρώνει την μικροκαμωμένη Μέιζι, γι’αυτό οι σκηνές των δυό τους είναι οι πλέον απολαυστικές και ειλικρινείς, και ως εικόνα και ως ουσία. Μια ταινία που σε αγκαλιάζει απαλά...

Γιόλα Χριστούλα