A walk among the tombstones

O Λίαμ Νίσον κατεβάζει ταχύτητα (σε σύγκριση με τα "Taken", "Non-stop") σε ένα διαφορετικού ρυθμού και προσανατολισμού νεο-νουάρ, το οποίο επίσης κουβαλά στους ώμους του και για μια ακόμη φορά δεν απογοητεύει. Ακούγεται ενδιαφέρον, ναι; Είναι.

Ο πολύπειρος σεναριογράφος Σκοτ Φρανκ ("Out of sight", "Minority report", "Wolverine"), στην δεύτερη σκηνοθετική του προσπάθεια, στήνει μια στιβαρή περιπέτεια με δεύτερο επίπεδο θρίλερ, με μπόλικες δόσεις ίντριγκας, απόλυτα προσηλωμένη στον στόχο της, με σενάριο που δεν παρεκτρέπεται και που αξιοποιεί άριστα τον χαρισματικό πρωταγωνιστή της. Εδώ ο Λίαμ Νίσον δεν ξεστομίζει τσιτάτα αλά Τζέισον Στέθαμ (όχι ότι μας είχε ενοχλήσει και ποτέ, αλλά λέμε τωρα...), αντίθετα εμφανίζεται πολύ πιο εγκεφαλικός και χάρη στην αδιαπραγμάτευτη αρρενωπότητά του και το ευδιάκριτο φλέγμα του, καταφέρνει και επιβάλλεται στην ταινία, ενώ διεκδικεί και κερδίζει τελικά αφοπλιστικά την προσοχή σας. 

Αν το φινάλε δεν ήταν πια και ΤΟΣΟ αναμενόμενο, θα μιλούσαμε για ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο φιλμ.

Υπόθεση:
Ο Ματ μπορεί κάποτε να ήταν ένας πολύτιμος, για το σώμα, Νεοϋορκέζος αστυνομικός πρώτης γραμμής, όμως τώρα πια εργάζεται, παράνομα, ως ιδιωτικός ντεντέκτιβ. Παρότι διστακτικός, αρχικά, ο ντεντέκτιβ μας αποφασίζει να βοηθήσει τον έμπορο ναρκωτικών Κένι Κρίστο προκειμένου να ξεσκεπάσουν τη συμμορία που κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση της γυναίκας του. Καθώς πλησιάζουν, όμως, προς τη λύση του μυστηρίου ανακαλύπτουν ότι η υπόθεση στην οποία έμπλεξαν είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι μπορούσαν να φανταστούν…

Στις αρχές της δεκαετίας του 90’ ο συγγραφέας Λόρενς Μπλοκ ολοκληρώνει «Το Μονοπάτι Του Θανάτου» (A Walk Among The Tombstones), το δέκατο βιβλίο της επιτυχημένης σειράς που παρακολουθεί τις δύσκολες υποθέσεις του ιδιωτικού αστυνομικού Ματ Σκάντερς στον δρόμο για τη λύτρωση. Ο τέσσερις φορές βραβευμένος με βραβείο Έντγκαρ, συγγραφέας, δε μπορεί με τίποτα να ξεπεράσει τον αγαπημένο του λογοτεχνικό χαρακτήρα: «Ξεκίνησα να γράφω ιστορίες για τον Ματ στα μέσα της δεκαετίας του 70’. Υπήρξαν στιγμές όλα αυτά τα χρόνια, κατά τις οποίες ένιωθα ότι η ιστορία του χαρακτήρα έχει έρθει στο τέλος της, όμως κάθε φορά προέκυπτε κάτι καινούριο… Μια ανάγκη να ειπωθεί κάτι συμπληρωματικό για τον αγαπημένο μου ντετέκτιβ.»