In a violent nature

Σύνοψη: Κάποιος αφαιρεί ένα μυστηριώδες μενταγιόν από ένα σημείο βαθιά σε ένα δάσος - αυτό, όμως, που δεν ξέρει είναι ότι το μενταγιόν «ανήκει» στον Τζόνι, θύμα ενός φρικτού εγκλήματος που έγινε πριν από 60 χρόνια στο συγκεκριμένο σημείο.

Διψασμένος για εκδίκηση και δικαιοσύνη, ο Τζόνι θα σηκωθεί από τον τάφο για να αναζητήσει τους ξέγνοιαστους έφηβους που είναι υπεύθυνοι για την κλοπή και θα τους κυνηγήσει λυσσαλέα έναν προς έναν - μαζί και με όποιον άλλο άτυχο βρεθεί στον δρόμο του.

Άποψη: Πολλοί κριτικοί του εξωτερικού μίλησαν για μια ευχάριστη ανανέωση του είδους του slasher με το συγκεκριμένο φιλμ. Αισθητικά, η ταινία του Chris Nash όντως έχει κάτι το καινούριο σαν πρόταση.

Στην καρδιά της όμως είναι μια συρραφή κουρασμένων κλισέ (οι ανώριμοι συμπεριφορικά νεολαίοι που περιμένουν στη σειρά για να κατακρεουργηθούν μέχρι το φινάλε, η μάσκα ως απαραίτητο και πιασάρικο αξεσουάρ του φονιά μεταξύ άλλων) περι κάτω από το περιτύλιγμα μιας τεχνικής που βρίσκεται με εφετζίδικο τρόπο κάπου ανάμεσα στο σύγχρονο slow cinema των φεστιβάλ και στα POV πλάνα των βιντεοπαιχνιδιών.

Και ειδικά από τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια ο κινηματογραφικός τρόμος έχει κάνει αρκετά βήματα προς τα εμπρός, με δείγματα που πάνε πέρα από την επιφάνεια (το «X» του Ti West είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση), μπορεί κανείς να προχωρήσει στις απαραίτητες συγκρίσεις και να διαπιστώσει το σε ποιον βαθμό ο Nash φέρνει μια ριζική ανανέωση ή κάτι άλλο, όχι τόσο πρωτοποριακό.

Οι φίλοι του σπλάτερ θα εκτιμήσουν αρκετά τις περισσότερες από τις σφαγές, καθώς δεν τσιγκουνεύονται το αίμα, και μάλιστα μια εξ αυτών είναι και απρόσμενα ευρηματική ως σύλληψη, μπορεί όμως να τους ξενίσουν άλλα στοιχεία αν είναι πιο «παραδοσιακών» προτιμήσεων, όπως οι αργοί ρυθμοί και η έλλειψη μη διηγητικής μουσικής.

Η ίδια η φιγούρα του απέθαντου Johnny πάντως δεν είναι αρκετά πρωτότυπη, χαρισματική ή αξιομνημόνευτη για να διεκδικήσει μια θέση σε μια νοητή πινακοθήκη με τους καλύτερους μυθοπλαστικούς σειριακούς δολοφόνους της μεγάλης οθόνης. Και η τοποθεσία του δάσους, ενώ στο ξεκίνημα ιντριγκάρει λόγω μιας κινηματογράφησης που στοχεύει εν μέρει σε κάτι διαφορετικό, ύστερα από κάποια ώρα κουράζει με την επανάληψή της.

Λαμβάνει χώρα κι ένα μικρό παιχνίδι σε σχέση με τις προσδοκίες των θεατών, κυρίως για το πώς επιλέγει να εξελιχθούν ορισμένες σκηνές ο Nash, το οποίο «νοστιμεύει» κάπως τη θέαση, αλλά όχι αρκετά για να την καταστήσει όντως απολαυστική.

Σίγουρα η όλη κατασκευή δεν είναι τσαπατσούλικη, παρά τον μικρό προϋπολογισμό, και είναι εμφανές ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο όραμα που υλοποιείται με συνέπεια από έναν σκηνοθέτη που έχει μια κάποια γνώση της παράδοσης που υπηρετεί, αλλά τελικά αυτό που προκύπτει είναι απλά συνηθισμένος τρόμος με μια κάπως εναλλακτική ματιά όσον αφορά μεμονωμένα στοιχεία.

Δεν είναι ένα προϊόν που δεν θα αποκτήσει φαν (πιο δύσκολα βέβαια θα πάρει το παράσημο του καλτ, αν γίνει ποτέ αυτό), όμως σίγουρα κρύβει αρκετά λιγότερη ουσία από αυτό που υπονοεί το «ψαγμένο» στήσιμό του, το οποίο αν το προσπεράσει ένας προσεκτικός σινεφίλ θα ανακαλύψει από πίσω του κάτι μάλλον άτολμο και συντηρητικό.

Πάρις Μνηματίδης