Τραγουδώ, αν τραγουδάς

Σύνοψη: Ο Γιάννης και ο Πάρις γιορτάζουν την Ημέρα των Νεκρών και μέρα της επετείου τους στο λατινοαμερικάνικο café-teatral τους, το οποίο μετατρέπεται σε ένα σταυροδρόμι, όπου συναντιούνται αγαπημένα πρόσωπα, μοναχικές υπάρξεις της διπλανής πόρτας, παράξενοι ταξιδιώτες.

Άποψη: Μέσα από μία κυκλική αφήγηση που αρχίζει και τελειώνει με τον Γιάννη και τον Πάρι να ατενίζουν την Αθήνα προσπαθώντας να εντοπίσουν σε αυτήν κοινά σημεία με το Μοντεβιδέο ο Νίκος Κορνήλιος στοχάζεται πάνω στον απομονωτισμό που κυριαρχεί στη σύγχρονη ζωή και στη συνύπαρξη με τους άλλους που αποτελεί για εκείνον τον μόνο τρόπο να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας.

Με αφορμή την τριακοστή πέμπτη επέτειο του gay αυτού ζευγαριού και την Ημέρα των Νεκρών άνθρωποι ανόμοιοι μαζεύονται στο café-teatral του Γιάννη και του Πάρι για να βιώσουν εντέλει μία λυτρωτική κοινωνική μέθεξη.

Ένας άνεργος μεσοαστός που έχει βυθιστεί στα χρέη, ένας αρρωστοφοβικός άντρας, ένας άστεγος ξυλουργός και μία Γαλλίδα που αναζητά τον χαμένο της έρωτα αποτελούν μερικούς μόνο από τους χαρακτήρες που συνθέτουν το ετερόκλητο αυτό ψηφιδωτό προσώπων. Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί που έχουν όμως μία κοινή ανάγκη. Να επικοινωνήσουν και να μοιραστούν τα συναισθήματά τους, τις ιστορίες τους και τις ζωές τους.

Οι ήρωες δεν αναπτύσσονται παρά μόνο σχηματικά και ελάχιστες πληροφορίες γύρω από το background τους δίνονται στον θεατή. Καταφέρνουν ωστόσο να τον αγγίξουν με την ειλικρίνεια, την αμεσότητα και τη λαχτάρα τους να τους ακούσει κάποιος.

Σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από την αυτάρκεια και την αυταρέσκεια ο Νίκος Κορνήλιος τολμάει να πάει κόντρα στο ρεύμα υμνώντας μέσα από ένα αυτοσχεδιαστικό και αποσπασματικό σενάριο και μία υποτυπώδη πλοκή τη δύναμη του μοιράσματος, της επικοινωνίας και της κοινότητας.

Το φιλόδοξο και ευφυές εγχείρημα όμως του Κορνήλιου προδίδει και αποδυναμώνει η ίδια του η θεατρικότητα που γίνεται όλο και πιο έντονη όσο τα λεπτά τρέχουν και η ταινία φτάνει προς το τέλος της. Κουράζει και αποσυντονίζει τόσο τον θεατή ώστε την στιγμή της εντυπωσιακής και εκστατικής κορύφωσης της γιορτής που έχει στηθεί στο café-teatral το ενδιαφέρον του έχει ήδη εξασθενήσει και δύσκολα αναζωπυρώνεται.

Aναστασία Σταθά