Shadow force

Σύνοψη: Δύο πρώην μέλη μιας επίλεκτης διεθνούς μονάδας δολοφόνων γνωστής ως "Shadow Force", παραβίασαν όλους τους κανόνες όταν ερωτεύτηκαν και επέλεξαν να αφήσουν την ομάδα πίσω για να δημιουργήσουν μια οικογένεια.

Όμως ένας από τους βασικότερους κανόνες ένταξης στην ομάδα, είναι το γεγονός ότι δεν μπορείς ποτέ να φύγεις απ’ αυτήν...

Μια ευτυχισμένη ζωή, λοιπόν, δεν θα ερχόταν τόσο εύκολα. Πώς θα μπορούσε αλλωστε, όταν έχουν έντεκα από τους πιο επίλεκτους δολοφόνους στον κόσμο να τους κυνηγούν?

Άποψη: Μια από τα ίδια η νέα ταινία δράσης του Joe Carnahan, αν και υπάρχουν κάποια στοιχεία που προσμετρώνται θετικά.

Κανά δυο σεκάνς δράσης έχουν την απαραίτητη ένταση για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή πάνω στην οθόνη, εντοπίζονται «ενέσεις» χιούμορ που είναι χρήσιμες (οι φαν των Wu-Tang Clan ενδέχεται να γελάσουν πολύ με μια συγκεκριμένη σκηνή), γιατί αν αντιμετωπιζόταν μια τέτοια πλοκή με σοβαροφάνεια κάτι θα είχε πάει πολύ λάθος, και κάποιες ερμηνευτικές παρουσίες είναι πράγματι διασκεδαστικές, κυρίως στους δεύτερους ρόλους, από την κεφάτη Da’Vine Joy Randolph που «πιάνει» γρήγορα το κλίμα που επικρατεί μέχρι τον Mark Strong που ενεργοποιεί την υπερβολική του μανιέρα και φαίνεται να περνάει πολύ καλά.

Σε γενικές γραμμές πάντως γίνεται ξεκάθαρο από τα πρώτα κιόλας λεπτά πως δεν πρόκειται για προϊόν πρώτης γραμμής.

Με όχι ιδιαίτερη προσπάθεια βρίσκει κανείς λεπτομέρειες που μαρτυρούν πως ο προϋπολογισμός είναι περιορισμένης εμβέλειας και δεν έχει αξιοποιηθεί με τρόπο τέτοιο που να κρύβεται κάπως η ένδειά του. Επιπλέον είναι σαν να αιωρείται μια ατμόσφαιρα χαλαρότητας, που ίσως να είναι πιο καλοδεχούμενη για μια πιο ξεκούραστη θέαση στο σπίτι μέσω streaming, αλλά δεν βοηθάει τον σινεφίλ που ψάχνει για μια πιο πλούσια κινηματογραφική εμπειρία ώστε να επενδύσει στα δρώμενα και να νιώσει σε βάθος το όποιο σασπένς των καταστάσεων.

Το σενάριο επιστρατεύει πολλά κλισέ του είδους τόσο τετριμμένα που πλέον είναι και κάπως αστείο να τα βλέπει κανείς ξανά και ξανά για νιοστή φορά ύστερα από τόσες δεκαετίες (ψεύτικοι θάνατοι, κακοί που κάνουν τα πάντα εκτός από το να την «ανάψουν» μια κι έξω στους ήρωες μεταξύ άλλων).

Επίσης μάλλον δεν έχει νόημα το να γίνει εκτεταμένη αναφορά ως προς τον αφελή τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι κόσμοι της διεθνής διπλωματίας και της κατασκοπίας, μιας και η ταινία δεν μπαίνει στη διαδικασία να προσποιηθεί σε κανένα σημείο ότι συναγωνίζεται μυθοπλασίες επιπέδου John le Carré.

Το κοινό στο οποίο απευθύνεται το φιλμ είναι αυτό που έχει μάθει να κρατά μια πιο επιεική στάση απέναντι σε αυτό που παρακολουθεί. Οι σεσημασμένοι «δρασάκηδες» που ζουν αυτήν τη στιγμή μια περίοδο μεταβατική για τον τύπο του σινεμά που αγαπάνε θα βρουν αρκετά πράγματα για να παραπονεθούν, αν και στην περίπτωση που θα συζητούσαν μεταξύ τους μετά το πέρας της προβολής θα συμφωνούσαν πως έχουν δει και χειρότερα. Εν τέλει, δεν είναι από τις φορμαρισμένες στιγμές του Carnahan τα τελευταία χρόνια, αλλά «κατεβαίνει» πιο εύκολα με μια πιο ήρεμη διάθεση και με μια επίγνωση του ότι οι συντελεστές δεν στοχεύουν πολύ ψηλά εδώ.