Το πνεύμα του μελισσιού

Ο κλασσικός «Φρανκενστάιν» με τον Μπορίς Καρλόφ, προβάλλεται σε ένα μικρό επαρχιακό κινηματογράφο ενός χωριού της Καστίλης, στις αρχές της δεκαετίας του 40.

Η πιτσιρίκα Άννα υποβάλλεται από την μορφή του τέρατος. Η μεγαλύτερη αδελφή της την καθησυχάζει, πείθοντάς τη πως το τέρας είναι ένα αθάνατο πνεύμα που ζωντανεύει εύκολα παίρνοντας ανθρώπινη μορφή.

Η Άννα αναζητά το πνεύμα και πιστεύει πως το ξαναβρίσκει ζωντανό στο πρόσωπο ενός παράνομου που κρύβεται στην περιοχή

«Κάθε τόσο, τα σώματα στις ταινίες που «έβλεπαν την παιδική μας ηλικία», μεταμορφωμένα σε φαντάσματα, σηκώνονται από τους τάφους τους και εμφανίζονται στην μικρή οθόνη της τηλεόρασης, τις μικρές ώρες λίγο πριν το ξημέρωμα. Προσφέρονται στα άγρυπνα μάτια μας, φαίνονται σαν να προσπαθούν να μας πουν κάτι: Ότι ανάμεσα σε άλλα, το σινεμά σήμερα υπάρχει με σκοπό να επαναφέρει αυτό που κάποτε είχε ειδωθεί. Το μέλλον του, υπ’ αυτή την έννοια, είναι το παρελθόν του, με τον όρο πάντως πως το κοιτάζουμε με καθαρή ματιά, χωρίς φόβο. Έτσι, όπως διαβεβαιώνει και ο Γκοντάρ, «το σινεμά επιτρέπει στον Ορφέα να κοιτάξει πίσω του χωρίς να πεθάνει η Ευρυδίκη».

Βίκτορ Ερίθε