Σύνοψη: Η Ελπίδα είναι μία παντρεμένη γυναίκα που ζει πλέον μόνη με τον άνδρα της, καθώς η κόρη τους έχει μεγαλώσει και έχει φύγει από το σπίτι. Ο γάμος της όμως έχει φθάσει σε τέλμα, καθώς δεν υπάρχει καμία επικοινωνία με τον άνδρα της, που το μόνο που της προσφέρει είναι δυστυχία και μία ανυπόφορη ρουτίνα. Θα βρει διέξοδο στην φαντασία, πλάθοντας σκηνές στο μυαλό της εκδικητικής βίας προς τον άνδρα που κάποτε αγάπησε. Άραγε, τα όνειρά της θα γίνουν πραγματικότητα, ή θα παραμείνει δέσμια σε αυτήν;

Άποψη: Η τρίτη ταινία της Κύπριας σκηνοθέτιδας Τώνιας Μισιαλή και πρώτη μεγάλου μήκους, έπειτα από τις μικρού μήκους «Dead End» και «Το νανούρισμα της πεταλούδας», καταπιάνεται με ένα πολύ σημαντικό σύγχρονο πρόβλημα με τεράστια ειλικρίνεια, φυσικότητα και διάθεση ανατροπής κάθε ταμπού, που την καθιστά μια από τις πιο δυνατές φωνές του σινεμά κοινωνικού ρεαλισμού που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Και στις δύο προηγούμενες ταινίες της είχε καταπιαστεί με το ζήτημα της ουσιαστικής μοναξιάς, ακόμα και αν έχεις ανθρώπους δίπλα σου, όπως συνέβαινε με το ηλικιωμένο ζευγάρι του «Dead End», ή με την ανάγκη φυγής όπως στο «Το νανούρισμα της πεταλούδας». Στην «Παύση» οι δύο αυτοί προβληματισμοί συναντώνται στο πρόσωπο της Ελπίδας, μιας σημερινής νοικοκυράς που δεν εργάζεται, φροντίζει το σπίτι και τον άνδρα της, χωρίς εκείνος να της προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Έχουν κουραστεί και οι δύο από την ρουτίνα, η οποία αναδεικνύεται με την επανάληψη συγκεκριμένων σκηνών, όπως αυτής του τραπεζιού, στο οποίο τρώνε αμίλητοι, βουβοί. Η επικοινωνία έχει εξαφανιστεί από το ζευγάρι, παρά το γεγονός ότι δεν είναι ακόμα πολύ μεγάλοι και θα μπορούσαν να έχουν μια αν μη τι άλλο πιο δημιουργική ζωή.

Η Στέλλα Φυρογένη που υποδύεται την ελπίδα με το φυσικό της παίξιμο ανασύρει στο προσκήνιο κάθε σκέψη ή φαντασίωση της ηρωίδας της, η οποία ζούμε κάπου στο μεταίχμιο. Φαντάζεται όσα αδυνατεί να πράξει, πως εκδικείται τον άνδρα της, τα φτιάνει με κάποιον άλλον, αλλά στην πραγματικότητα δειλιάζει να τα κάνει. Οι φαντασιώσεις της είναι μια παύση από την πνιγηρή καθημερινότητα, ή ίσως η καθημερινότητα είναι μια παύση από την ζωή που θα ήθελε και θα έπρεπε να έχει.

Η φωτογραφία του Γιώργου Ραχματούλιν βοηθά πολύ συμβολικά στο να περάσει στον θεατή τα συναισθήματα της ηρωίδας, με αποχρώσεις του μπλε να δεσπόζουν σχεδόν σε κάθε κάδρο, κάνοντας κάθε σκηνή να μοιάζει με πίνακα του Πικάσο από την μπλε περίοδο, μια ζωγραφική περίοδο που αναδείκνυε την θλίψη και την μοναξιά του καλλιτέχνη. Έτσι και εδώ αναδεικνύεται η θλιβερή και μοναχική ζωή της Ελπίδας. Το σενάριο της ταινίας, στα όρια του μαγικού ρεαλισμού, δεν οδηγείται ευτυχώς σε πεσιμιστικές λύσεις, ούτε όμως και σε εύκολες λύσεις. Κάτι που ίσως θα είχε ενδιαφέρον είναι να μαθαίναμε περισσότερες πληροφορίες και για την ζωή του συζύγου, ο οποίος μένει αρκετά ελλιπής ως ήρωας. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαμε να δούμε πιο ξεκάθαρα τις δύο διαφορετικές οντότητες που συνυπάρχουν στο ίδιο σπίτι. Έστω και έτσι όμως καθίσταται ξεκάθαρο πώς κυλάει η ζωή των ηρώων και πόσο ανάγκη έχουμε στο ελληνικό ή ελληνόφωνο σινεμά από τέτοιες σύγχρονες, δυναμικές φωνές.

Πρώτη δημοσίευση: 7 Mar 2019, 15:47
Ενημέρωση: 14 Mar 2019, 13:27
Τίτλος:
Παύση (Παύση)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
96
Release: 
7 Μαρτίου 2019

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos