Orpheline

Σύνοψη: Τέσσερις στιγμές στη ζωή τεσσάρων γυναικείων χαρακτήρων: Ένα μικρό κορίτσι από την επαρχία, παίζει ένα κρυφτό που μετατρέπεται σε τραγωδία. Μία έφηβη εγκλωβισμένη σε μια ατελείωτη διαδοχή φυγής, ανδρών και ατυχιών, γιατί οτιδήποτε άλλο είναι καλύτερο από την οικογένειά της. Μια νεαρή γυναίκα που μετακομίζει στο Παρίσι και έχει τάση προς την καταστροφή. Μια ενήλικη γυναίκα, που νόμιζε πως βρήκε ασφαλές καταφύγιο μακριά από το παρελθόν της. Σταδιακά, οι χαρακτήρες συναντιούνται για να σχηματίσουν μία ενιαία ηρωίδα.

Άποψη: Θα ξεκινήσω αναφέροντας ότι φίλος και συνάδελφος με τον οποίο είδαμε παρέα την ταινία, μετά το τέλος της μου είπε με πάσα ειλικρίνεια πως άργησε πολύ να καταλάβει πως οι τέσσερις διαφορετικές κοπέλες που βλέπουμε στην ταινία, είναι ουσιαστικά η ίδια ηρωίδα σε τέσσερις ξεχωριστές ηλικιακές περιόδους της ζωής της. Εγώ, ευτυχώς, είχα πάει “διαβασμένος”, αλλά, αν μη τι άλλο, αυτή του η δήλωση φανερώνει πως ο Αρνό ντε Παγιέρ (“Ο Θρύλος του Μίκαελ Κόλχαας”) κάπου ατύχησε στην έμπνευσή του να αναθέσει σε τέσσερις διαφορετικές ηθοποιούς να υποδυθούν τον ίδιο γυναικείο χαρακτήρα – κι ας λένε τις δύο από αυτές Αντέλ!

Θα μπορούσαμε κάπου εδώ να πούμε πως το “Orpheline” αποτελεί μια κάποιου είδους εξεζητημένη κινηματογραφική αναπαράσταση μιας ψυχαναλυτικής συνεδρίας, με τον ντε Παγιέρ σε ρόλο ψυχαναλυτή και την ηρωίδα που υποδύεται η Αντέλ Ενέλ καθισμένη στην πολυθρόνα του, με τον πρώτο να επιχειρεί να συνθέσει το ψυχογράφημα της δεύτερης, “ταξιδεύοντας” μαζί της (και... αγκαζάροντας τους θεατές για συνταξιδιώτες) σε προηγούμενες φάσεις της ζωής της μέσα από θραύσματα μνήμης, με ενδιάμεσες στάσεις στα 20-κάτι και τα 13 της, για να φτάσει ως την τρυφερή ηλικία των 6, όπου πληροφορούμαστε πως την σημάδεψε ένα τραγικό συμβάν.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρον το concept, αρκετά φιλόδοξη η όλη εκτέλεση, θαυμάσιες και οι τέσσερις, διαφορετικών εθνικοτήτων, πρωταγωνίστριες (συγκρατήστε το όνομα της Σολέν Ριγκό που υποδύεται την Καρίν), αλλά το αρκετά αποσπασματικό σενάριο (το οποίο ο ντε Παγιέρ συνυπογράφει με την Κριστέλ Μπερτεβά, από τις προσωπικές εμπειρίες της οποίας αντλούν υλικό), διάφορες – αψυχολόγητες να τις πούμε; – εμπνεύσεις και κάποια ημιτελή "σκηνικά" (ακόμη αναρωτιόμαστε τι απέγινε το μωρό της Τζέμα Άρτερτον...), αλλά και μια εμφανή ασυνέπεια στο ύφος της ταινίας, δεν βοηθούν διόλου στο να κατανοήσουμε απόλυτα το τι ακριβώς... “θέλει να πει ο ποιητής”.

Πάντως, ως... επίθεση στις αισθήσεις (που, λογικά, είναι ένας από τους στόχους του ντε Παγιέρ), με τα ποικίλα γκρο πλαν στα πρόσωπα και τα... κάλλη των πρωταγωνιστριών του, το “Orpheline” λειτουργεί μια χαρά, έστω κι αν το typecasting της Αντέλ Εξαρχόπουλος λίγο έχει αρχίσει να μας ανησυχεί (not!).