Ο κύριος Μπάχμαν και η τάξη του

Σύνοψη: Στην γερμανική πόλη Stadtallendorf, μια πόλη με μια πολύπλοκη ιστορία τόσο αποκλεισμού όσο και ενσωμάτωσης μεταναστών, ένας καθηγητής σχολείου δίνει την δυνατότητα στους μαθητές του με τις πρωτότυπες διδακτικές μεθόδους του, να κάνει τα παιδιά να αισθανθούν σαν να είναι σπίτι τους.

Άποψη: Ο Dieter Backman είναι ο captain John Keating του Κύκλου των Χαμένων Ποιητών, ένας καθηγητής δηλαδή που όλοι θα ήθελαν και οι μαθητές δένονται μαζί του, συνδέονται συναισθηματικά και γίνεται πρότυπο για εκείνους.

Έτσι και στο ντοκιμαντέρ της Maria Speth, παρακολουθούμε μια τάξη για τρεισήμισι περίπου ώρες (!) καθώς ο κάθε μαθητής συνδέεται πρωτίστως με τον εαυτό του και δευτερευόντως με τον κοινωνικό του περίγυρο. Μπορεί η διάρκεια να φαντάζει υπερβολική, και πράγματι είναι κουραστικό ανά σημεία, μιας και πόσο να παρακολουθήσεις τα τεκταινόμενα σε μία τάξη, παρόλα αυτά αξίζει την προσοχή μας μιας και θέτει καίρια κοινωνικά θέματα και προβληματισμούς χωρίς απλουστεύσεις και απλοϊκότητες αλλά με έναν τρόπο σαν να μιλάμε για παραβολές και παραμύθια όπου μέσα από μια ιστορία αντλεί κανείς στοιχεία για τον κόσμο του και τον εαυτό του.

Στο ντοκιμαντέρ έχουμε ως πρώτη στρώση το πώς βιώνουν οι μαθητές την πραγματικότητα σε μια πόλη που υπάρχουν αρκετοί μετανάστες και πώς οι ίδιοι αντιμετωπίζουν την διαφορετικότητά τους ή των άλλων, ως τμήμα του κοινωνικού ιστού, αλλά σε δεύτερη στρώση έχουμε ένα κοινωνικό προβληματισμό για όλη την σύγχρονη κοινωνία. Η μουσική και οι συζητήσεις είναι οι βασικοί πυλώνες συνεννόησης και ταιριάσματος αλλά σε κάθε μαθητή προσαρμόζεται διαφορετικά, είτε μέσω αθλημάτων είτε τεχνών.

Παρότι είμαστε μέσα σε μια τάξη, δεν γίνεται διδακτικό ούτε αντιμετωπίζει τα παιδιά σαν κατώτερης νοημοσύνης ανθρώπους αλλά με ευαισθησία και στοργή.

Μια ωδή στην δύναμη της διδασκαλίας, στην ανάγκη για συνύπαρξη και συνομιλία και στην αποδοχή κυρίως του τι είμαστε και πού νιώθουμε καλά. Γιατί το σπίτι μας το φέρουμε μαζί μας, όπου και αν βρισκόμαστε. Οι παραδόσεις των χωρών των μαθητών ενώνονται και συνομιλούν τόσο όμορφα.

Μια φορά  και έναν καιρό υπήρχε ένας κύριος Bachman, όπως λέει ένας μαθητής στο τέλος της ταινίας. Και πράγματι είναι δυσεύρετοι τέτοιοι άνθρωποι, αλλά όπως αποδεικνύει το ντοκιμαντέρ, όχι ανύπαρκτοι.