Ο χορός της πραγματικότητας

Ο 86χρονος μαιτρ της ψυχεδέλειας Αλεχάνδρο Χοδορόφσκι 23 χρόνια μετά το “The rainbow thief” και έχοντας πειραματιστεί με την ψυχοθεραπεία, το ‘psychomagic’ όπως το αποκαλεί και τα ταρώ, έρχεται με το νέο του πόνημα να μας αποδείξει ότι -όπως ο ίδιος έχει πει- ‘κάνει ταινίες με τα  ^&* του’, να μας μεταφέρει στην πατρίδα του την Τοκοπίγια της Χιλής και να μας βάλει να χορέψουμε έναν σουρεαλιστικό  ‘χορό της πραγματικότητας’, ήτοι να μας χορέψει στο ταψί, δημιουργώντας το πλέον αυτοβιογραφικό έργο της ζωής του, που όμως μας κλείνει το μάτι πονηρά. Κι αυτό γιατί είναι ουσιαστικά ‘ψευδοαυτοβιογραφικό’ για τον ίδιο και ταυτόχρονα ψυχοτρόπο για σένα που το βλέπεις.Κι αυτό γιατί ακριβώς η 'πραγματικότητα' είναι για εκείνον όχι κάτι το 'αντικειμενικό' αλλά η σκοπιά που έχεις για τη ζωή, ο χορός της με τη φαντασία σου.

Ο Αλεχάνδρο τον οποίο υποδύεται με μια εξαιρετική ερμηνεία ο πιτσιρικάς Χερεμίας Χέρσκοβιτς  είναι ουσιαστικά ο ίδιος ο Γιοντορόφσκι που γεννιέται σε ένα σκληρό ρεαλιστικό σύμπαν το οποίο προσπαθεί να μεταμορφώσει - παραμορφώσει στο δικό του παραμυθένιο παράλληλο σύμπαν. Στην ‘πραγματικότητα’ ισχύει η λογική του παραλόγου, με αυστηρούς κανόνες, ηθικά και κοινωνικά στερεότυπα που ωστόσο δηλητηριάζονται από τις θεατρικές φυσιογνωμίες και τη λυρικότητα της σοπράνο Πάμελα Φλόρες που υποδύεται τη μάνα και ερμηνεύει όλο της το ρόλο μέσα από οπερετικούς μονολόγους. Η σχέση του μικρού Αλεχάνδρο με τον αυστηρό πατέρα του Jemai τον οποίο υποδύεται ο γιός του σκηνοθέτη, Μπρόντι, και την πληθωρική μητέρα Σάρα, η πολιτική πραγματικότητα της εποχής, η θρησκεία και το δικό του φανταστικό context που ακροβατεί μεταξύ παραμυθιού και εφιάλτη. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης εμφανίζεται ως όραμα συχνά πυκνά και υποδύεται το μέντορα του μικρού, τον εισηγητή του στον σουρεαλιστικό διάκοσμό του, τον υπερρεαλιστή φύλακα άγγελό του.

Ο Xοδορόφσκι είναι ο ίδιος LSD, ένας σύγχρονος Νταλί, ένας αιρετικός και πανούργος εικονοπλάστης, ένας μάγος που έρχεται να σου προσφέρει εικόνα με αντάλλαγμα το μυαλό σου που θα στο πάρει ανεπιστρεπτί.  Ως αποτέλεσμα αυτού, ο ‘Χορός της πραγματικότητας’ αποτελεί μια καθαρή ψυχεδέλεια που έρχεται προκλητικά να σε ρουφήξει στη δίνη του και εσύ πρέπει να παραδοθείς άνευ όρων, γιατί δεν πρέπει να χάσεις αυτή την παραισθησιογόνα γεμάτη υπέροχες εικόνες εμπειρία.  Ακόμη κι αν δεν έχεις υπ’όψιν σου το έργο του σκηνοθέτη, η νέα του ταινία είναι σίγουρα μία αφορμή και ένας λόγος να εισαχθείς και να  εντρυφήσεις σε αυτό.

Και κάπως έτσι το “The dance of reality” μπήκε στην πρώτη θέση με τις αγαπημένες ταινίες της χρονιάς της υπογράφουσας...

Υπόθεση:
Ενα αγόρι γεννιέται το 1929 στην Τοπκαπίλα, μια μικρή παραλιακή πόλη στην άκρη της Χιλιανής ερήμου. Μεγαλώνοντας μέσα σε μια ξεριζωμένη οικογένεια, το αγόρι θα γνωρίσει από νωρίς τη γοητευτική γραμμή ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα και θα επιλέξει να ζήσει ακριβώς εκεί. Το αγόρι το λένε Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι και, προχωρώντας, θα γίνει σπουδαίος σκηνοθέτης. O θρυλικός δημιουργός cult αριστουργημάτων όπως το «Santa Sangre» ή το «El Topo» κάνει την πρώτη του ταινία μετά το «Rainbow Thief» του 1990, τη λανσάρει στο Φεστιβάλ Καννών και τη βαφτίζει αυτοβιογραφική – παρότι είναι γεννημένη μέσα από την πιο δημιουργική, φελινική φαντασία του. Οποιος έχει, έστω μια φορά, βυθιστεί στο μαγικό, ονειρικό σύμπαν του σπουδαίου Χιλιανού μαέστρου, θα ενθουσιαστεί μ’ αυτήν την ευκαιρία να ξανακάνει το παραμυθένιο ταξίδι. Οι υπόλοιποι, απλώς θα γνωρίσουν μια ιδιοφυία.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Για μένα, αυτή η ταινία είναι σαν μια διανοητική ατομική βόμβα. Έχω γράψει βιβλία και έχω εφεύρει ένα είδος θεραπείας που λέγεται «ψυχομαγεία», η οποία περιλαμβάνει δράσεις για την επούλωση ψυχολογικών προβλημάτων της παιδικής ηλικίας που έχουν να κάνουν με την οικογένεια. «Ο Χορός της Πραγματικότητας» δεν είναι απλά μια ταινία, αλλά κι ένα είδος οικογενειακής θεραπείας, γιατί τρεις από τους γιους μου παίζουν σ’ αυτήν. Πηγαίνω πίσω στην πηγή της παιδικής μου ηλικίας, στο ίδιο μέρος όπου μεγάλωσα, προκειμένου να επανεφεύρω τον εαυτό μου. Είναι μια ανακατασκευή που έχει σαν αφετηρία την πραγματικότητα, αλλά που δεν μου επιτρέπει να αλλάξω το παρελθόν. Γυρίσαμε την ταινία στην Τοκοπίλα, το χωριό όπου μεγάλωσα, το οποίο δεν έχει αλλάξει εδώ και 80 χρόνια. Τη γυρίσαμε στον ίδιο δρόμο όπου βρισκόταν το μαγαζί των γονιών μου. Ήταν το μόνο μαγαζί που είχε καταστραφεί σε αυτόν τον δρόμο, και το ξανάχτισα για την ταινία.