Ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο

Η τριαντάχρονη Γιούλια δεν ξέρει τι γυρεύει από τη ζωή της. Κι ενώ ο φίλος της θέλει να κάνουν οικογένεια, εκείνη ερωτεύεται ξαφνικά κάποιον άλλο. Η απρόβλεπτη φύση του έρωτα και τα μυστήρια της επιθυμίας…

Μια ταινία που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει τις ηλικίες 24-33 (για να χρησιμοποιήσουμε και μια από τις μαρκετίστικες κλίμακες) που ειδικά στο αισθηματικό/ερωτικό κομμάτι (αλλά και στο επαγγελματικό), ψάχνονται, ειλικρινά δεν ξέρουν τι θέλουν.

Και επομένως κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο, απογοητεύονται, νιώθουν ενοχές, δύσκολα μπορούν να διαχειριστούν καταστάσεις που συνήθως δημιουργούν με τις επιπόλαιες απόφάσεις τους.

Το θέμα είναι ότι και ο σκηνοθέτης (και κατ’επέκταση η ταινία) μάλλον δεν ξέρει τι θέλει. Προσπαθεί να απεικονίσει κινηματογραφικά αυτή την περίπου «σχιζοφρένεια» της ηρωίδας του, την απόλαυση του τώρα που την φτιάχνει, την αδέξια απόδραση όταν η φάση «σοβαρεύει» και απαιτούνται ευθύνες και υποχωρήσεις.

Όπως δεν είναι συνοδοιπόρος με την Γιούλια (μια τίμια και απόλυτα φυσικά ερμηνεία από την Ρενλατε Ράινσβε, χωρίς τίποτα το συγκλονιστικό όπως διαβάζω δεξιά και αριστερά) στην προσπάθεια αυτή. Δεν μας προσφέρει σοβαρό insight για την εσωτερικότητά της σχηματίζοντας έναν κούφιο χαρακτήρα επί της ουσίας, την παρατηρεί ψυχρά, σχεδόν με απάθεια και το μεταδίδει και στον θεατή αυτό.

«Μερικές φορές θέλω απλά να αισθανθώ κάτι» την βάζει να ξεστομίζει. Πολύ σπάνια το καταφέρνει αυτό για την ίδια και για εμάς που παρακολουθούμε όλη αυτή την προσπάθεια του Τρίερ, η ταινία του να δείξει μοντέρνη, ψαγμένη, «τώρα που συμβαίνει».

Δεν είναι.

Είναι άδεια συνασθηματικά, μιλά αδέξια για τα ερωτήματα του σύγχρονου φεμινισμού και όταν στο τέλος προσπαθεί βεβιασμένα να νιώσει, αυτό γίνεται τόσο άγαρμπα και άστοχα μελοδραματικά που σε κάνει να απορείς τι παρακολουθούσες όλη αυτή την ώρα και να μειδιάσεις με την ευκολία με την οποία ένας δημιουργός μπορεί να γκρεμίσει ότι προσπαθούσε με κόπο (και αυταρέσκεια) να χτίσει.