Σύνοψη: Η Μικρή Γοργόνα είναι η αγαπημένη ιστορία της Άριελ, μιας όμορφης και ζωηρής νεαρής γοργόνας με δίψα για περιπέτεια. Η μικρότερη από τις κόρες του Βασιλιά Τρίτωνα και η πιο τολμηρή, λαχταράει να μάθει περισσότερα για τον κόσμο πέρα από τη θάλασσα, και ενώ επισκέπτεται την επιφάνεια, ερωτεύεται τον γεμάτο ζωντάνια Πρίγκιπα Έρικ.
Κάνει συμφωνία με την κακιά μάγισσα της θάλασσας Ούρσουλα, η οποία της δίνει μια ευκαιρία να δει πως είναι η ζωή στη στεριά, αλλά τελικά βάζει τη ζωή της – και το στέμμα του πατέρα της – σε κίνδυνο.
Άποψη: Όλες οι live action εκδοχές της Disney πάνω στα θρυλικά animation της που μεγάλωσαν γενιές και γενιές έχουν δεχτεί σφοδρή κριτική ως ανέμπνευστες και αχρείαστες αντιγραφές των πρωτότυπων, που ίσως η εκδοχή του animation ταίριαζε περισσότερο στις ιστορίες τους από ό,τι εκείνη του live action.
Η περίπτωση της Μικρής Γοργόνας είναι λίγο διαφορετική, καθώς δέχτηκε αρνητική κριτική από την πρώτη στιγμή και μόνο στο άκουσμα ότι μια μαύρη ηθοποιός θα υποδυθεί την Άριελ, σε ένα σουρεαλιστικό ρατσιστικό παραλήρημα που θεωρεί ότι οι γοργόνες-ανύπαρκτα φανταστικά όντα που ο καθένας μπορεί να τα φανταστεί όπως θέλει, πρέπει να είναι λευκές.
Βλέποντας την ταινία, το μόνο θετικό που έχει είναι τελικά η επιλογή της Halle Bailey ως Άριελ, ένα από τα καλύτερα κάστινγκ που έχει κάνει ποτέ η Disney και η προσθήκη του Lin-Manuel Miranda (Moana, Encanto) στην μουσική, ενός σπουδαίου καλλιτέχνη του μιούζικαλ, βραβευμένου με Emmy, Grammy και Tony και υποψήφιο για Όσκαρ, που πλάι στον Alan Menken, που υπογράφει τα κλασικά πρωτότυπα τραγούδια, προσθέτει τέσσερα καινούργια τα οποία κλέβουν την παράσταση, με την θεατρικότητά τους και την διάθεσή τους.
Ο έμπειρος σκηνοθέτης κινηματογραφικών και θεατρικών μιούζικαλ, Rob Marshall, σίγουρα δεν περνάει και την καλύτερη φάση στην καριέρα του, καθώς έπειτα από το καλό μεν, διεκπεραιωτικό δε remake-sequel της Mary Poppins (2018), εντάσσεται στον κόσμο της Disney και βυθίζεται στον βυθό της Άριελ, του Τρίτωνα και της Ούρσουλα, σε μια ταινία που σηματοδότησε την επανεκκίνηση της Disney με την λεγόμενη αναγέννησή της που ξεκίνησε το 1989 με την Μικρή Γοργόνα και συνεχίστηκε στα 90s.
Μπορεί πλέον το αρχικό animation να μην βλέπεται μιας και είναι από τις πιο κακογερασμένες ταινίες κινουμένων σχεδίων του αιωνόβιου στούντιο, ωστόσο έχει μια νοσταλγία, μια παιδικότητα και μια χαρά, την οποία δεν πιάνει ο Marshall, παραδίδοντας ένα πιστό αντίγραφο, με μια μεγαλύτερη δόση θεατράλε θεάματος, χωρίς έμπνευση, πρωτοτυπία και λόγο ύπαρξης.
Σχεδόν κάθε σκηνή υπάρχει και στην ταινία του 1989, με εξαίρεση κάποιες προσθήκες ιστορικοποίησης της πλοκής, τοποθετώντας την σε ένα χωροχρονικό πλαίσιο που να μοιάζει περισσότερο ρεαλιστικό. Η Bailey αποδεικνύεται μαγική ως Άριελ με μια συγκλονιστική φωνή και μια τρομερή άνεση στον φακό, ενώ ο Javier Bardem είναι μια καλή επιλογή για τον επιβλητικό Τρίτωνα παρότι άθελά του κάποιες φορές καταλήγει να είναι αστείος. Αντιθέτως, η Melissa McCarthy, χωρίς να είναι κακή, είναι αναμφίβολα κατώτερη των περιστάσεων και ενός ρόλου εμβληματικού.
Η Ούρσουλα είναι ένας από τους καλύτερους χαρακτήρες στα εκατό χρόνια ιστορίας της Disney και της αξίζει μια καλύτερη μεταχείριση, πολύ πιο camp και κιτς. Ίσως η επιλογή μιας drag queen να ήταν καλύτερη επιλογή για να δώσει, μιας και είναι γνωστό πως η εμφάνισή της στο animation είναι εμπνευσμένη από την drag queen, Divine, γνωστή από ταινίες του John Waters.
Μια εντυπωσιακή από πλευράς παραγωγής ταινία, με καλογυρισμένες σκηνές που δείχνουν-ίσως περισσότερο από όσο θα έπρεπε-την θητεία του Marshall στους Πειρατές της Καραϊβικής (είχε σκηνοθετήσει την τέταρτη ταινία του franchise, όπου και εκεί υπήρχαν γοργόνες, αλλά πιο μοχθηρές και σκοτεινές), με ένα καλό καστ στην πλειονότητά του, αλλά με ένα ανιαρό και καθόλου αστείο σενάριο και ένα αποτέλεσμα που μοιάζει περισσότερο με ξεμπέρδεμα μιας υποχρέωσης για μια ταινία προορισμένη να κάνει μεγαλύτερη καριέρα στο Disney+, παρά στα σινεμά (δυστυχώς!).
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων